[นิยายแปล]ครูผู้กล้า - ตอนที่ 8
Ch.8 – 「เริ่มการทดสอบ-ภาควิชาศิลปะป้องกันตัว-ตอนที่ 2 」
Provider : บอกแล้วอย่าเล่นSM
CHAPTER 8: 「เริ่มการทดสอบ-ภาควิชาศิลปะป้องกันตัว-ตอนที่ 2 」
ผมกำลังเผชิญหน้ากับโรกะ ณ สถานที่สอบยามอาทิตย์ตกดิน
「อืม! กำลังรออยู่เลยล่ะ ทีโอ! เอาล่ะ มาสู้กัน! ถ้าจัดหนักหน่อยกระดูกคงหักสองสามท่อน 」
「 เอ่อผมไม่ค่อยอยากจะทำร้ายสาวสวยเท่าไรครับ.」
โกหกคำโตออกไปแล้ว จริงๆอยากจะจับมาทรมานมากเลย แต่ก็ไม่สามารถพูดแบบนั้นออกไปได้หรอก
「ฟุมุ งั้นเองหรอกเหรอ? ฉันไม่อยากจะเชื่อจากปากผู้ชายที่มองดูเชาว์ร่าโดนกระทำฉำเรา แล้วหัวเราะออกมาหรอกนะ」
เซนต์ดีจริงๆ เอาจริงๆนี่เฝ้าดูทางนี้ตลอดเลยเหรอเนี่ยระหว่างต่อสู้ ดูเหมือนว่าไม่คิดว่าจะแพ้เชาว์ร่าเลยสินะ
「แหมม่ แบบนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก! เอาล่ะเริ่มได้ทุกเมื่อถ้านายต้องการ!」
โรกะก้าวมายังจุดตั้งตัวพร้อมกับรอยยิ้มที่เผยเขี้ยวออกมา
「เริ่มได้!」
ด้วยคำพูดของผู้คุมสอบ โรกะก็พุ่งมาพร้อมกับการกระโดดเตะด้วยความเร็วเหนือชั้น ผมยกมือขึ้นมาทั้งสองข้างเพื่อป้องกันลูกเตะนั่น
มันก็ยากที่จะมองเห็นด้วยร่างกายปัจจุบัน อาจเป็นเพราะยังไม่ชินก็ได้
เสียงกระดูกดังกร็อบ กระดูกหักแล้วงั้นเหรอ? ไว้เดี๋ยวค่อยรักษา
ทันทีที่รับลูกเตะโรกะก็ลงจอดที่พื้นพร้อมกับม้วนตัวด้วยหางยาวๆเพื่อย่นระยะทาง
เมื่อผมสังเกตจากร่างกายที่ดูบอบบางและการต่อสู้กับเชาว์ร่าแล้ว ถ้าจำไม่ผิดเธอเป็นพวกถนัดขวา หากเธอเคลื่อนไหวได้ขนาดนี้ บางทีอาจจะฆ่าใครบางคนเลยก็ได้
ด้วยความเร็วระดับนั้นเธอโจมตีแบบไม่หยุด บางทีการทำให้เธอยอมแพ้นั้นคงเป็นเรื่องยากซะแล้ว
「น่าแปลกใจจังเลยนะที่มนุษย์เห็นการเคลื่อนไหวของฉันแบบนี้ ถ้างั้นจะเอาจริงแล้วนะ!」
หมัดของโรกะที่พุ่งออกมาด้วยความเร็วสูงราวกับระเบิดนั้นเฉียดแก้มผมไป ผมไม่พลาดจังหวะนั้นจับแขนของเธอไว้ แต่ทันใดนั้นเองหางของเธอก็พุ่งเข้ามาทางด้านข้าง
มันกระแทกซี่โครงของผม อย่างไรก็ตามผมไม่ได้ปลิวออกไปเพราะคาดเดาไว้แล้ว
ผมเห็นได้ว่าท่าทางของโรกะเปลี่ยนไป ผมจับแขนเธออย่างรวดเร็วและหมุนไปด้านหลังพร้อมกับกดโรกะลงพื้น
(ถ้าไม่เห็นภาพให้นึกถึงท่าจับล็อคผู้ร้ายของตำรวจอะครับ)
โรกะครางออกมาจากแรงกระแทกนั่น ผมไม่ปล่อยจังหวะให้พลาดจับข้อศอกของเธอไว้ด้านหลังขณะที่มือนั้นจับอาวุธที่สำคัญที่สุดอย่างหางของเธอไว้ เหมือนกับตอนที่โรกะเล่นกับเชาว์ร่าไม่นานมานี้
ผมทุ่มแรงทั้งหมดลงไปที่ศอกของผมและดึงหางของเธอด้วยมือข้างเดียว ร่างของเธอนั้นกระตุก
「อึก…..!」
「หึ ทำไมไม่ยอมส่งเสียงน่ารักๆเหมือนเชาว์ร่าละครับ? ผมค่อนข้างคาดหวังไว้เลยนะครับ」
「…..นะเน่นี่…… แขนนายควรจะหักไปแล้วนิ …..」
「หืม? อ่าาา พอดีหมกมุ่นกับเรื่องนี้ไปหน่อยเลยไม่ได้ใส่ใจ โอ้ยเจ็บแหะ.」
เป็นความจริงที่เจ็บนะแต่นิดหน่อยอะ กระดูกที่หักเกือบจะหายเป็นปกติแล้วแต่อาจแตกได้อีกถ้าหากออกแรงมากเกินไป
「จะยอมแพ้รึเปล่าครับ?」
「……ฮึก! อื้อ…..อืม!」
ตรงโคนหางของพวกครึ่งสัตว์เองนั่นเป็นจุดอ่อนของพวกเธอ ดึงแรงไปอาจจะกระดูกหักได้เพราะฉะนั้นจะไม่ทำลวกๆละกัน
「อิ ย๊าาาาาห์……!」
「ฟุ น่ารักจังเลยนะครับเนี่ย」
「หนออยยยยยยย….! อย่ามาเล่นตลกกับฉันนะ!」
「ไม่ใช่ว่าเธอต่างหากหรอที่แย่กว่าผมน่ะ เพราะเธอคนนั้นแพ้แล้วแท้ๆแต่เธอยังเล่นสนุกซะขนาดนั้น?」
「ฉะ-ฉัน……ยังไม่แพ้หรอก!」
เธอเหวี่ยงหางไปมาอย่างรุนแรง แต่พลังของเธอก็อ่อนแอลงอย่างมากเนื่องจากโคนหางถูกตรึงไว้ แม้ว่าจะฟาดโดนหน้าผมก็ตาม แต่มันก็ความรู้สึกเหมือนโดนขนนกจี้นั่นแหละ
ผมกระซิบข้างหูของเธอ
「ผมคิดว่าคุณคงไม่แกล้งโง่หรอกนะครับ น่าจะพอเข้าใจความแตกต่างระหว่างเราสองคนได้แล้วน้า แต่ว่าผมคิดผิดสินะครับ?」
「……! ฉันยอมตายดีกว่านะถ้าจะยอมแพ้! 」
「ถ้ามันเป็นในสนามรบ ก็ว่าไปอย่างนะครับแต่นี่มันสนามประลอง」
ผมจับไปที่โคนหางเธอแรงอีก คราวนี้ตัวเธอกระตุกเข้าไปอีก
「…..อร๊าาาา…..! 」
「นี่นะคืออาวุธที่เธอภาคภูมิใจที่สุดสินะครับ ถ้างั้นขอลองใช้หน่อยได้ไหมครับ?」
「ถ้าคิดว่าทำได้….! ก็ลองเซ่!」
อ๊าาา ยอดเยี่ยมจริงๆ อยากจะให้เป็นที่สนามรบเหลือเกิน ยิ่งเธอก้าวร้าวมากเท่าไรยิ่งอยากทรมานมากเท่านั้น การตอบสนองนั้นก็เยี่ยมไปเลยไม่ใช่รึไง
อยากจะย่ำยีเธอมากกว่านี้อีกจังเลยนะ แต่จะปล่อยให้เธออับอายมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ภาพลักษณ์ตอนนี้เธอดูไม่เหมือนกับ『ราชินี』ตามที่เธอพูดไว้แล้ว
「เธอทำให้ผมไม่มีทางเลือกเองนะครับ ถ้างั้นรุนแรงหน่อยคงไม่ว่ากันเนอะ?」
หลังจากพูดเช่นนั้น ผมก็เหลือบไปเห็นบางอย่างเข้า ที่ตรงนั้นเองผมเห็นเชาว์ร่าที่กำลังตัวสั่นด้วยความโกรธ
ไม่หลงเหลือความอับอายใดๆอีกต่อไป การที่เห็นเจ้านายของตัวเองต้องอับอายเช่นนี้
เธอพุ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว นั่นเป็นความภักดีที่ดีไปเลยนะ
นี่มันเป็นการสอบเข้า ดังนั้นผมก็ทำได้แค่รอจนกว่าเธอจะยอมแพ้ แต่ไม่รู้ว่าผมจะทนไปได้อีกแค่ไหนตอนนี้อยากจะหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่เสียแล้วสิ โรกะไม่น่าจะยอมแพ้ได้เลยแม้จะหักแขนและขาไปก็คงไม่ยอมแน่ๆ ในทางกลับกันก็คงเป็นเรื่องยากเพราะผมกอดโรกะไว้แน่นเลยนะสิ
「พวกครึ่งสัตว์เป็นแบบนี้กันหมดเลยเหรอ? ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรแท้ๆ.」
ผมพูดเช่นนั้นต่อเชาว์ร่า
「กะแกกกกกก…! ออกไปให้ห่างจากโรกะนะ!! 」
「! ? หยะหยุดนะเชาว์ร่า……!」
ผมหลบเชาว์ร่าอย่างรวดเร็ว พื้นดินที่เคยยืนอยู่นั้นกลายเป็นหลุมไปแล้ว ดวงตาสีแดงเข้มคล้ายกับปีศาจส่องประกายแวววาว จ้องมามาที่ผมราวกับเป็นเหยื่อ แต่
「ทำบ้าอะไรของพวกเธอเนี่ย!? พวกเราอยู่ในระหว่างการสอบกันอยู่นะ! 」
ผู้คุมสอบตะโกนลั่น
「เชาว์ร่า บลันด์เนเจอร์! ถูกตัดสิทธิ์เนื่องจากรบกวนการสอบ.」
「เดี๋ยวๆ ฉันแพ้แล้ว! ฉันบอกแล้วไงว่าแพ้แล้ววววววววววว!!」
โรกะตะโกนลั่นเพื่อปิดกั้นการประกาศนั่น
「ฉันแพ้แล้วดังนั้นเธอก็ควรได้รับการยกเว้นนะ」
「ไม่ล่ะ การรบกวนการสอบถือเป็นความผิดร้ายแรง! 」
「ไม่เป็นไรครับ」
ผมหันไม่มองผู้คุมสอบ ผู้หญิงเผ่าครึ่งสัตว์นั่นเอง
「ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกครับ ไหนๆเธอก็ยอมแพ้แล้ว」
「แต่」
「เหนือกว่านั้น ผมเป็นคนยั่วยุเธอเองแหละครับ เนื่องจากเห็นเจ้านายที่รักต้องตกอยู่ในสภาพอับอาย ดังนั้นเธอจึงไม่อยู่เฉยแน่ๆ ผมก็เคยคิดไปว่า 「ถ้าผมยั่วโมโหเธอได้ เธอต้องเข้ามาขัดการสอบแน่ๆ แล้วก็อย่างที่เห็นครับเธอก็มาขัดจริงๆ」」
ผู้คุมสอบจ้องมองเธอด้วยดวงตาหนักแน่น
「…. ดังนั้นนายเลยคาดเดาการกระทำของเธอได้งั้นเรอะ.」
「ก็ใช่ครับ มิฉะนั้นถ้าหากปล่อยไว้นานกว่านี้เกิดการนองเลือดขึ้นแน่ๆ」
「นี่นายคิดจะเอาชีวิตมาทิ้งเพียงเพราะอยากชนะการสอบงั้นเหรอ? ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่เด็กมันก็เกินไปนะ 」
「 โรงเรียนฝึกสถานบันทางการทหาร สอนให้ผู้คนรู้จักควบคุมตนเองเพื่อเอาชีวิตรอดในโลกนี้ไม่ใช่รึไงครับ? ผมคิดว่ามันคงแย่แน่ถ้าไปตัดสิทธิ์คนที่มีคุณภาพเช่นนี้.」
จากมุมมองของผู้คุมสอบแล้วที่การที่มนุษย์ทำเช่นนี้เป็นเรื่องอุกอาจ แต่คนๆนี้คือครึ่งสัตว์ เธอรู้ถึงความแข็งแกร่งจาก สัญชาติญาณอยู่แล้ว
ดังนั้นก็เลยต้องทำให้ผลออกมาเป็นแบบนั้น ผลก็คงไม่พ้น
「……อืม ถ้างั้นเธอจะยอมรับความพ่ายแพ้ในครั้งนี้ไหมโรกะ โครุไลท์?」
「ไม่ค่ะ….」
โรกะพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย เธอค่อนข้างหงุดหงิด แต่ก็เข้าใจได้แหละ คงเป็นเรื่องดีถ้าชมเธอที่หยุดเหตุนั้นไว้ได้
「ผู้ชนะ ทีโอดอร์!」
อืม การทดสอบทางด้านกายภาพก็ผ่านหมดแล้ว
ผมเข้าไปหาโรกะที่กำลังนั่งอยู่และเชาว์ร่าที่กำลังสับสนกับการกระทำของผม
「ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ โรกะ? บางทีผมคงใส่แรงที่ศอกเยอะเกินไปหน่อย บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ?」
「ฉันไม่เป็นไร」
อย่างไรก็ตามเธอก็กุมแขนของผมไว้ขณะที่เธอพูด เชาว์ร่าก็มองมาทางนี้ด้วยความสนใจ
「ที่โอ ขอโทษนะ.」
「หืมม?」
「……. ถ้านายไม่ยั่วยุเชาว์ร่าละก็ฉันก็คงไม่รู้จักยอมแพ้แน่ๆ เกมส์แข่งความอดทนนั้นก็ดำเนินต่อไปจนฉันอาจหันคมเขี้ยวเข้าหานายก็ได้ แต่ไม่รู้ว่าจะได้ผลไหมนะ ฮะฮะ.」
โรกะพูดเช่นนั้นแล้วเงยหน้าขึ้น กลับกลายเป็นสาวน้อยเผ่าครึ่งสัตว์ที่ร่าเริงคนเดิม
「ขอบคุณนะ! ไม่ใช่แค่แข็งแกร่งที่เอาชนะฉันได้ แต่ยังช่วยเหลือเชาว์ร่าไว้อีก ขอบคุณจริงๆค่ะ? ถ้าไม่ว่ายังไงสนใจมาเป็นผู้ติดตามฉันไหมคะ」
「ผมไม่ไปเป็นคนติดตามของเธอหรอกนะ แต่ว่าจะดีใจมากที่ได้เป็นเพื่อนกัน ยืนไหวไหมครับ? 」
「อุมุ!」
โรกะเอื้อมมือออกมาช้าๆ ด้วยมือที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ
「จากนี้ไปพวกเราคือเพื่อนกันค่ะ! เชาว์ร่าเธอก็พูดอะไรหน่อยสิ」
「……ชิ ขอบคุณนะ……」
โรกะค่อยๆกระดิกหางของเธออย่างช้าๆ
「เชาว์ร่าความภักดีของเธอน่ะของจริงเลยล่ะ เธอเนี่ยโชคดีจังเลยนะโรกะ」
「อะ อุมุ….? นี่เป็นครั้งแรกเลยที่โดนชมแบบนี้,….」
「เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็คงแยกแยะได้ ความเยาว์วัยมันทำให้เธอได้ใจ ดังนั้นต้องหวังในระยะยาวนะ……」
ยิ่งไปกว่านั้น คำพูดแบบนี้มันไม่เหมาะกับผมเอาซะเลย ทะแม่งๆชะมัด? นี่ผมพูดมากไปสินะ
「อืม นั่นสินะ นับแต่วันนี้ไปจะไม่แกล้งเชาว์ร่าล่ะ. 」
「เออออ๋!? ฉันสบายดีนะค้าาา ได้โปรดลงโทษฉันเถอะน้าา!!」
「ขอปฏิเสธ」
「เอ๋ー！？」
เชาว์ร่าตะโกนออกมาด้วยความผิดหวัง
ก่อนที่ผมจะรู้ตัวท้องฟ้ายามค่ำคืนก็เผยแสงให้เห็นเสียแล้ว วันนี้คงเข้ารับการทดสอบได้แค่นี้