[นิยายแปล]ครูผู้กล้า - ตอนที่ 13
Ch.13 – 「ต้อนรับเหล่านักเรียนใหม่ในวันปฐมนิเทศด้วยเวทมนตร์」
Provider : จอมมารตบเกรียนนักเรียน
CHAPTER 13 「ต้อนรับเหล่านักเรียนใหม่ในวันปฐมนิเทศด้วยเวทมนตร์」
สองสามวันนับจากนั้น
ผมก็ได้ชุดนักเรียนมาพร้อมกับใส่มันเข้าร่วมพิธีปฐมนิเทศ
มันเป็นรูปแบบเดียวกับของกองทัพจักรวรรดิ เครื่องแบบสีดำที่ค่อนข้างรัดแน่น การออกแบบส่วนบนนั้นทั้งชายหญิงแทบไม่ต่างกัน ผู้ชายสวมกางเกง ส่วนผู้หญิงสวมกระโปรง
สีของตราโรงเรียนที่สลักอยู่บนอกนั้นเป็นตัวบ่งบอกระดับชั้นของแต่ละปี สีทองแดงสำหรับปีหนึ่ง สีเงินสำหรับปีสอง และสีทองสำหรับปีสาม
พิธีถูกจัดขึ้นที่สนามของโรงเรียนที่เป็นทั้งที่ฝึกซ้อมของโรงเรียนฝึกทหารมิลเดียน่า มีการกล่าวปราศัยของผู้อำนวยการลูดิโอ้ด้วย
ผมไม่ค่อยสนใจมันมากนั้น แต่จู่ๆทันใดนั้นก็โดนเรียกชื่อเฉยเลย
「ถ้างั้น ตัวแทนนักเรียนทีโอดอร์ ได้โปรดออกมาแสดงตัวที่หน้าเวทีด้วยครับ」
「เอ๋?」
「นี่ได้ยินรึเปล่า? นายที่ได้คะแนนสูงสุดในทุกสาขาวิชา: วิชาดาบ ศิลปะการต่อสู้และเวทมนตร์
ในฐานะที่เป็นตัวแทนของเหล่าผู้เข้าสอบทั้งหลายช่วยบอกความในใจตอนเข้าสอบด้วยครับ」
เมื่อผมมายืนข้างๆผู้อำนวยการเขาก็อธิบายแบบคลุมเครือซะงั้น เข้าใจล่ะ อยากจะให้พูดอะไรก็ได้ใช่มะ
ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ เรื่องง่ายใช่ไหมล่ะ
มีนักเรียนจำนวนประมาณ 700 คน ในแถวหน้าเป็นพวกปีสามและตามด้วยปีสอง จากนั้นก็เป็นพวกปีหนึ่ง มีใบหน้าของพวกที่ผมเคยอัดอยู่ด้วยแหะ
นักเรียนแถวหน้าต่างซุบซิบกัน
「หมอนั่นมันเทียบเท่ากับผู้กล้าเมื่อ 500 ปีก่อนเลยนี่? ล้อเล่นแหงๆ.」
「ไอ้หมอนั่นดูกระจอกจะตาย? แถมยังไม่ใช่พวกขุนนางอีก 」
「ก็แค่พวกสามัญชนหน้าตาดีไม่ใช่เหรอไง」
ผมเดินขึ้นไปบนแท่นและนั่งลง นั่งไขว้ขาและมองลงไปที่นักเรียนทุกคน
นักเรียนส่วนใหญ่ดูเหมือนจะไม่เห็นกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
ยังไงก็ตามมาเริ่มการยั่วอีกฝ่ายกันเลยดีกว่า นี่มันก็มีโอกาสไม่มากนักที่จะได้คุยกับนักเรียนทุกคน
「เอ่ออー….ผู้อำนวยการเองก็พูดอะไรแบบนั้นกันครับ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย อ่ะ ผมทีโอดอร์พึ่งเข้าเรียนปีนี้ยินดีที่ได้รู้จักครับ」
ไม่เพียงแค่นักเรียนเท่านั้นรวมถึงเหล่าอาจารย์ที่อยู่รอบๆด้วย ไม่แปลกใจเลยเพราะผมเองที่ทำตัวหยายคาย มีเพียงลูดิโอ้คนเดียวเท่านั้นที่หัวเราะออกมา
「ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้ผมไปสอบทั้งสามสาขาอะนะแล้วก็เป็นท็อปของสามสาขาเลย สถิติที่ไม่ได้ถูกทำลายมา 500 ปี ก็น่ะผมทำมันไปแล้ว」
ผมมองไปยังนักเรียนที่อยู่แถวหน้า
ติดกับอะไรง่ายแบบนี้กัน? ทำไมทำหน้าทำตาแบบนั้นละครับ อ่อนแอเองไม่ใช่เหรอไงถึงทำไม่ได้ อย่าอิจฉาให้ยากเลยดีกว่าครับ?
คำพูดเหล่านั้นทำให้คนบางคนโกรธเข้า
「แกกกก! รู้จักที่ต่ำที่สูงซะบ้าง แกมันก็แค่สามัญชน……!」
「เด็กใหม่มันกล้าพูดแบบนั้นได้ไงว่า!」
「บางทีปีนี้คงมีแต่พวกกระจอกละมั้ง!?」
สุดท้ายแล้วก็ต่างกันสินะ เด็กปีนี้ยังดีกว่าพวกแกเป็นไหนๆเลยเท่าที่ดูแล้ว
ผมแสดงสีหน้าด้วยการมองออกไปและยิ้มยั่วยุ
「ไม่ว่าจะมองยังไงนั่นมันก็เกินไปแล้วนะ!?」
「ท่านพลโท! ท่านควรจะหยุดเขานะครับ…!?」
「เอาเถอะ ช่วยทนดูต่อไปอีกหน่อยเถอะนะ」
พวกอาจารย์เริ่มเอะอะ ไม่เป็นไร ที่เขาพูดมันก็คือความจริงนั่นละ
ผมล่ะสงสัยจริงๆว่ามันจะดีไหมถ้าปล่อยให้เขาทำต่อไปเรื่อยๆ ผมไม่สามารถหาเหตุผลอะไรไปอะไรไปคุยกับพวกไม่ได้ความหรอกนะ
ดังนั้นผมก็เลยรวบรวมพลังเวทย์เล็กๆไปทั่วร่างกายแล้วปล่อยไปสู่ผู้คนรอบตัว
ทันใดนั้นเองเหล่ารุ่นพี่บางคนก็เริ่มกรีดร้องและทรุดตัวลง พวกเขาแสดงถึงความกลัวสุดขีดและท่าทางที่ดูน่าอับอายขนาดนั้น กลายเป็นตัวตลกท่ามกลางผู้คนไปแล้ว บางคนก็ล้มลง บางคนก็เอาหน้ากระแทกพื้นเหมือนเห็นภาพหลอน
ไม่ใช่แค่นักเรียนที่ล้มลงแม้แต่เหล่าอาจารย์เองก็ลงไปกองเหมือนกัน
น่าอายอะไรเช่นนี้ แม้แต่เวทย์แค่นี้ก็ทนไม่ได้ซะแล้ว
ยกเว้นเพียงลูดิโอ้ที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ครูทุกคนที่ไม่ได้โดนเวทย์นั่นต่างก็แตกตื่นกับสถานการณ์ตรงหน้า
ผมหันกลับไปมองเหล่านักเรียนอีกครั้งมีเพียงห้าคนที่ยืนหยัดอยู่ได้ ต่างคนต่างก็อยู่แต่ละมุมกันทั้งนั้น
ชายหนุ่มผมสีเพลิง สาวน้อยทั้งสองจากเผ่าครึ่งสัตว์ สาวสวยจากเผ่าเอลฟ์และชายหนุ่มจากเผ่ามังกร น่าแปลกใจมากที่เป็นคนคุ้นหน้าทั้งนั้นที่ทนกับเวทย์ของผมได้
เอาจริงๆโครตผิดหวังอะ ปีสอง ปีสาม ไม่มีใครทนเวทย์ผมไหวเลย ยังพอมีบางคนบ้างที่พอมีสติ
ผมถอนหายใจและพูดออกไป
「ถ้าแค่เวทย์ระดับนี้ยังทนไม่ได้ยังเรียกตัวเองว่าเป็นทหารของจักรวรรดิได้อีกงั้นเหรอ? จะอ่อนแอกันเกินไปละนะครับ」
ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ทุกคนดูเหมือนกลับกำลังพยายามดิ้นรนกันอยู่
「ถ้าอยากจะบ่นก็เข้ามาท้าสู้ได้เสมอ ไม่จำเป็นต้องเป็นแบบตัวต่อตัว จะทำยังไงก็ได้ขอแค่เอาชนะผมให้ได้ ลอบสังหาร หรือ วางกับดักก็ไม่เกี่ยง ถ้าเช่นนั้นก็หวังว่าจะมีคนเข้ามาท้าทายและสร้างความสนุกให้ผมได้บ้างนะครับ ทั้งหมดที่จะพูดมีแค่นี้ครับ」
หลังจากโยนระเบิดลูกใหญ่ลงไปผมก็ลงมาจากแท่น
ผู้อำนวยการกล่าวต้อนรับผม และก็หัวเราะกับตัวเอง
「ไม่อยากจะเชื่อเลยนะเนี่ยจะทำให้ผมสนุกไปถึงไหนกัน ไม่เคยเห็นใครกล้าทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลยล่ะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไประวังด้วยละทั้งกลางวันกลางคืนเลย」
「เอ่อ ถ้าไม่มีใครเข้ามาเลยมันก็น่าเบื่อแย่ เลยโยนระเบิดแบบนั้นไปไงครับ ช่วงนี้ว่างๆพอดี」
「สนุกมากเลยล่ะ…ถึงแม้จะเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับผมก็ตาม แต่ดูจากภาพรวมแล้วไม่มีใครทนได้แม้กระทั่งเหล่าขุนนางรวมถึงรุ่นพี่ของนายด้วย ภายหลังพวกนั้นต้องมาเอาคืนนายแน่หวังว่าจะไม่เสียใจภายหลังนะ?」
「ผมพร้อมเสมอถ้าพวกเขาต้องการ มันก็แค่การฆ่าเวลาเท่านั้นเอง」
ไม่สนใจหรอกว่าจะเข้ามาแบบไหน จะใช้อำนาจทางการเมืองหรือเส้นสายจ้างมือสังหารมาก็ไม่เกี่ยง
แต่ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่ามีสิ่งหนึ่งที่จะบอกผู้อำนวยการ
「ผู้อำนวยการลูดิโอ้ มีอะไรอยากจะถามー」
หลังจากนั้นพิธีเข้าเรียนก็จบลงนั้นพวกเราก็ย้ายไปยังชั้นเรียนของที่ปีหนึ่งแล้ว
เมื่อถูกถามเกี่ยวกับเรื่องนักเรียนทุนแล้วดูเหมือนว่าจะสามารถใช้หอพักของโรงเรียนได้และได้รับเงินมาใช้จำนวนหนึ่งด้วย นอกจากนี้ยังมีโอกาสจบแล้วได้เป็นพลทหารอีก ซึ่งก็ไม่ต่างจากที่เรนะพูด
ผมไม่รู้ว่าที่ทำไปเสียเวลาฟรีหรือเปล่าแต่ว่าเหล่าหน้าใหม่ในหมู่พวกเราเองก็มีที่น่าจับตามองไม่น้อย แต่ถ้าไม่ได้อยู่ชั้นเรียนเดียวกันก็น่าเบื่อแย่
ผมล่ะอยากรู้ว่าพวกเขาเหล่านั้นเรียนรู้และเติบโตกันได้ยังไง
ผมไม่คิดว่าจะฝากความหวังไว้กับคนอื่นๆที่ทนเวทย์ผมไม่ได้ ……。
เอาเถอะ ตอนนี้บ่นไปก็ไม่ได้อะไรแล้ว
ไม่ว่ายังไงก็ตามก็อยากจะเจอพวกนั้นทั้งหมดอีกครั้งและก็คุยเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาคิด
อยากจะได้ยินเรื่องเล่าของเผ่าปีศาจจากมุมมองเผ่าอื่นๆด้วย
ยิ่งมีความเกลียดชังเท่าไรก็ยิ่งดี แต่ว่าพวกนั้นจะตอบมาแบบไหนกันนะ?
หลังจากที่ฟังครูที่ดูแลชั้นเรียนพูดถึงแผนการเรียนในอนาคตแล้วผมก็มุ่งตรงไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง