[นิยายแปล]กาวฮีล - ตอนที่ 23
Ch.23 – ความโกรธของราอุส
Provider : รินคะน้า
ฮีลเลอร์ถูกถีบ Chapter 23 ความโกรธของราอุส
—ราอุส—
「ขอบคุณที่มาช่วยนะคะ!」
ผมที่ได้ยินเสียงขอบคุณของนาเซน่า ขณะที่เข้ามาขัดจังหวะการต่อสู้ก็รู้สึกโล่งใจ
ผมสังเกตเห็นวิกฤติที่เกิดขึ้นต่อนาเซน่าเพราะมันมีความปั่นป่วนรอบเคาน์เตอร์ของพนักงานต้อนรับกิลด์
พนักงานกิลด์ที่ไม่ค่อยแสดงตัวออกมาได้ยินเสียงของนักผจญภัยหลายคนดังไปอยู่ในส่วนด้านในของกิลด์
ตอนแรกผมก็แค่ตรวจสอบสถานการณ์ด้วยความอยากรู้
… แต่เมื่อผมรู้ว่าปาร์ตี้ที่โต้เถียงกับกิลด์นักผจญภัยคือผู้ที่เป็นปฏิปักษ์กับผม สมาชิกของหมาป่าแห่งความหายนะ ผมก็รู้สึกว่ามันเริ่มไม่ดีแล้ว
ทันทีที่ออกจากกิลด์นักผจญภัยเพื่อมองหานาเซน่าโดยขยายความสามารถในการค้นหาโดยรอบผ่านพลังเวทย์
อย่างไรก็ตามสำหรับผมที่ไม่ได้มีพลังเวทย์มากก็เปิดระยะค้นหาสูงสุดได้แค่100เมตรเท่านั้น
ด้วยวิธีที่ผมไม่สามารถหานาเซน่าในรัศมีนั้นได้ความรู้สึกไม่สบายใจก็เพิ่มเข้ามาเรื่อยๆ
「ผมดีใจ…ผมดีใจจริงๆ…」
นั่นคือเหตุผลที่เห็น นาเซน่าไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรผมเลยพูดคำเหล่านั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก
ในเวลานั้นเห็นได้ชัดว่าผมสูญเสียความเยือกเย็นไปแล้ว
ราวกับถูกปลดปล่อย ความโล่งใจทั้งหมดที่ได้เจอกับนาเซน่าอีกครั้ง
ไม่สิ ผมไม่สามารถพูดได้ว่ามันกำลังสั่นคลอนจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับนาเซน่าแทน?
ขับเคลื่อนด้วยแรงกระตุ้นเหล่านั้นผมเอื้อมมือไปกอดนาเซน่า
「ไอ้ขยะเอ้ย!」
…ยังไงก็ตามการกระทำของผมถูกขัดจังหวะด้วยคำด่าทอของมอร์เซรอลที่พ่นออกมาขณะจะลุกขึ้นยืน
ไม่สามารถที่จะซ่อนอารมณ์ได้อีกต่อไปหมอนั่นปลดปล่อยตัวเองไปตามอารมณ์ เขาเป็นคนหนึ่งที่เชื่อว่าตัวเองนั้นได้รับพรให้มีปาร์ตี้เทียบกับการดำรงอยู่อันแสนไร้ค่าของผม
ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถซ่อนอารมณ์ได้ที่รู้สึกถึงความแข็งแกร่งทางกายภาพของผม
…… แต่ถึงแม้จะอยู่ในสภาพเช่นนี้มอร์เซรอลที่ตัดสินว่าเขาควรจะผ่านเรื่องนี้ไปไม่ว่ายังไงก็ตามก็เริ่มเคลื่อนไหว
เป้าหมายของเขาคือนาเซน่า
「———!」
…… เมื่อเห็นเช่นนั้นผมก็เข้าใจว่ามอร์เซรอลนั้นตัดสินใจทันทีว่าเขาไม่สามารถจะต่อต้านผมได้จึงพยายามจะจับนาเซน่ามาเป็นตัวประกันแทน
โดยปกตินั่นเป็นการตัดสินใจที่ไม่เลว
เล็งศัตรูที่อ่อนแอกว่าเป็นกลยุทธ์พื้นฐาน
「… มอร์เซรอล」
แต่ว่าการตัดสินใจของเขาในคราวนี้มันตรงกันข้ามกัน
ความรู้สึกโล่งอกจากการรู้ว่านาเซน่าปลอดภัยในใจผมหายไปทันที
มันแทนที่ด้วยความรู้สึกโกรธแค้นต่อมอร์เซรอล
ผมถูกควบคุมโดยความโกรธเหล่านั้น
「เพียงแค่แกเท่านั้น」
แค่โจมตีหมอนั่นโดยใช้การโจมตีของผมนั้นไม่สามารถที่จะสร้างความเสียหายให้กับมอร์เซรอลได้
ในระดับของผม ไม่ว่าจะฝึกฝนร่างกายมากแค่ไหนมันก็ไม่สามารถจะเปรียบเทียบกับคนที่มีสกิลได้
อย่างไรก็ตาม ผมมีเทคนิคที่ผมสร้างขึ้นเมื่อหลายปีก่อน
มันเป็นเทคนิคชั่วคราวเมื่อเทียบกับการใช้พลังเวทย์และคิของ โรนัลโด้ซัง นักรบระดับโลกอีกคนที่ผมฝึกฝนด้วย
การใช้งานนั้นง่ายมาก
เพียงแค่เปิดการใช้งานพลังเวทย์และคิเพื่อเสริมสร้างพลังกายของคุณในเวลาเดียวกัน
ด้วยเอฟเฟกต์การเสริมความแข็งแกร่งจากหนึ่งในนั้นผมสามารถทำได้ถึงระดับความสามารถที่แทบเกือบจะไม่สามารถใช้งานได้ แต่ว่าด้วยทั้งสองอย่างนั้นทำให้ผมได้รับความแข็งแกร่งทางกายภาพเทียบเท่ากับคนที่มีสกิล
TN:มันใช้งานยากจนเกือบใช้ไม่ได้นั่นแหละระดับมันสูงเกินไป
…… อย่างไรก็ตามมันเป็นเพียงเทคนิคชั่วคราว
ไม่มีพื้นฐานหรือความรู้อยู่เบื้อหลังมัน พึ่งจากการสร้างประสบการณ์และสัญชาตญาณของผมการเรียกใช้งานเทคนิคนี้อาจจะเรียกได้ว่าเป็นการบุ่มบ่าม
ท้ายที่สุดข้อจำกัดและค่าใช้จ่ายสำหรับสิ่งนี้มีมากเกินกว่าที่จะเรียกได่ว่าเป็นเทคนิค
เปิดใช้งานทั้งเวทย์และคิเพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งทางกายภาพของคุณจะทำให้ร่างกายรับภาระหนัก
ใช้งานด้วยตัวเอง พลังเวทยฅ์และคิช่วยเสริมสร้างความแข็งแกร่งทางร่างกายของคุณนั้นขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งทางกายภาพพื้นฐานของคุณเท่านั้น ไม่มีสิ่งนั้นสิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้น
อย่างไรก็ตามการเสริมความแข็งแกร่งทำได้โดยการรวมพลังเวทย์และคินั้นแตกต่างจากเสริมความแข็งแกร่งที่ทำโดยฝั่งใดฝั่งหนึ่งเท่านั้นร่างกายของผมจะไม่สามารถต้านทานแข็งแกร่งนั่นได้นานนัก
นอกเหนือจากนั้นการควบคุมร่างกายของผมเองก็กลายเป็นเรื่องยากทำให้ผมไม่สามารถป้องกันตัวเองได้
นั่นเป็นเหตุผลที่ผมมักจะไม่ใช้เทคนิคนี้ยกเว้นว่าฝ่ายตรงข้ามจะแสดงช่องว่างที่ชัดเจนออกมา
เอาจริงๆ ผมจะใช้มันได้นานแค่ไหนเทคนิคนี้เพื่อใช้ในการต่อสู้?
ท้ายที่สุดผมก็พยายามอย่างหนักก่อนที่จะโจมตีในขณะที่อยู่ในสถานะที่ได้รับการเสริมแรงและถ้าผมทำผิดพลาดในการกระจายพลังเวทย์และคิร่างกายของผมก็จะถึงขีดจำกัดเอาได้ง่ายๆ
——— อย่างไรก็ตามครั้งนี้จะไม่สนใจความเสียหายที่เกิดขึ้นกับร่างกายของผม ผมเปิดใช้งานเทคนิคนั้นด้วยพลังเวทย์และคิเป็นจำนวนมาก
และดังนั้นเองความเจ็บปวดทื่อๆนั่นซึ่งเป็นลักษณะของการเสริมสร้างความแข็งแกร่งทางกายภาพแล้วสามารถรู้สึกได้ไปทั่วร่างกายของผม
ความเจ็บปวดนั้นส่งผลกระทบอย่างหนักต่อร่างกายของผมและผมก็รู้สึกได้ถึงอาการหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง
TN:เปิดโหมดไรดีอะ?
「ผมจะไม่มีวันยกโทษให้แกเป็นอันขาด!」
「อ่อก!」
อย่างไรก็ตามผมเมินความรู้สึกเหล่านั้นไป ผมใช้กำปั้นต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของมอร์เซรอล
หมัดของผมทุบเข้าที่โหนกแก้มของมอร์เซรอลที่แข็งดั่งกับเหล็กที่เสริมความสามารถทางกายภาพด้วยสกิลของเขาก็เกิดเสียงดัง*แกร๊ก*ขณะที่กระเด็นไปตามพื้น
ไม่เพียงแค่นั้น แต่ร่างกายของมอร์เซรอลนั้นสั่นสะเทือนเมื่อกระทบกับพื้น แม้ว่าจะถูกทุบลงบนพื้นมอร์เซรอลที่มีความสามารถทางกายภาพที่ยอดเยี่ยมนั้นไม่ได้ตายง่ายๆ แต่มีเพียงแค่ดวงตาสีขาวเหลือกเท่านั้นในขณะที่นอนชักอยู่แบบนั้นทำให้เห็นได้ว่าอยู่ในสถานการณ์วิกฤตสุดๆ
「อะ- อะไรวะนั่น…」
… เมื่อเห็นสภาพของมอร์เซรอลสมาชิกคนอื่นๆของหมาป่าแห่งหายนะไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจของพวกเขาได้
พวกเขาในตอนนี้อยู่ในสภาพที่ไม่อยากจะเชื่อว่า คนที่มีข้อบกพร่องแบบผมจะสามารถเอาชนะมอร์เซรอลได้
ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาคือคนที่ยังไม่สามารถลงไปยังชั้นล่างได้ในตลอดทั้งปีนี้และมันทำให้ผมหงุดหงิดเอามากๆ
คนที่พวกเขาถูกกดขี่จนถึงตอนนี้แข็งแกร่งกว่าพวกเขานั้นทำให้พวกนั้นตกใจอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตามผมไม่ได้รู้สึกเห็นใจพวกหมาป่าแห่งความหายนะแม้แต่น้อย
ในทางตรงกันข้ามแค่เห็นปฏิกิริยาอันน่าเบื่อหน่ายของพวกแม่ง ก็หงุดหงิดสายตาล่ะ
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม ผมไม่ลังเลเลยที่จะใช้ประโยชน์จากการลดการป้องกันลง
「อ๊ากกกกก!」
วินาทีต่อมาผมพุ่งเข้าไปหานักรบด้วยการถีบพื้นอย่างเบาๆ
「อะไรวะ-!」
ตกใจกับการเคลื่อนไหวของผมนักเวทย์และนักรบของหมาป่าแห่งความหายนะก็พร้อมสำหรับการต่อสู้ในที่สุด
「พวกแกก็เหมือนกัน」
「เร็ว!」
…… อย่างไรก็ตามพวกนั้นตอบโต้ได้ช้าเกินไปแล้ว
นักรบไม่สามารถอยู่ในตำแหน่งป้องกันได้ในเวลาที่ผมเข้าประชิดก็ชกมันด้วยมืออีกข้างที่ไม่ได้ใช้กับมอร์เซรอล จนกระแทกกับกำแพงจนหมดสติไป
หลังจากเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้นผมจ้องมองไปยังสมาชิกที่เหลือของหมาป่าแห่งความหายนะ
「… ถ้าพวกมึงไม่คิดจะทำอะไร ผมก็จะหยุดให้ก็ได้」
「หนออยยย! จิตวิญญาณแห่งพื้นดินเอ๋ยยย!」
「ฮี้!」
เมื่อได้ยินคำพูดของผมนักเวทย์ก็เริ่มร่ายเวทย์ขณะที่ฮีลเลอร์เดินผ่านผมไปและวิ่งไปด้วยพลังเต็มที่ไปหามอร์เซรอล
「《ไฮ ฮีล》《ไฮ ฮีล》 เอาล่ะลุกขึ้นเซ่!」
… อย่างไรก็ตามเวทย์รักษาของเขาก็ไม่สามารถรักษามอร์เซรอลได้อย่างสมบูรณ์ กล่าวอีกนัยหนึ่งเหลือนักเวทย์แค่คนเดียว
「เอาใจใส่ตรงนี้ด้วยล่ะ คุณฮีลเลอร์!」
「อ๊ากกกกกก!?」
คนที่เอาชนะกองกำลังต่อสู้คนสุดท้ายที่เหลืออยู่ของหมาป่าแห่งความหายนะไม่ใช่ผม
นาเซน่าซึ่งควรจะถูกมัดหนีออกมาได้โดยไม่มีใครสังเกตและใช้เท้าของเธอทำให้นักเวทย์คนนั้นหมดสติ
…… นักเวทย์ที่ไม่ได้มีสกิลเสริมความแข็งแกร่งทางกายภาพหมดสติอย่างง่ายๆและด้วยเหตุนี้การต่อสู้จึงจบลง