[นิยายแปล]กาวฮีล - ตอนที่ 13
Ch.13 – อดีตของราอุส II
Provider : รินคะน้า
ฮีลเลอร์ถูกถีบ Chapter 13 อดีตของราอุส II
—มุมมองราอุส—
เมื่อได้รับเชิญเข้าปาร์ตี้ผมก็ยินดีเข้าทันที
ผมได้รับแจ้งว่าปาร์ตี้นี้เป็นปาร์ตี้มือใหม่ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีปัญหากับความสามารถและสกิลที่ขาดๆหายๆของผม
สำหรับผมแล้ว การที่ได้เข้าปาร์ตี้มันก็เพียงพอแล้ว
เมื่อผมเข้าปาร์ตี้ไป แม้จะเป็นปาร์ตี้ชั่วคราวแต่พวกเขาก็ใจดีกับผมมาก
พวกเขาไม่รังเกียจผมเลยแม้แต่น้อยแม้ว่าผมจะถูกนักผจญภัยทั้งหลายล้อเลียนก็ตามในกิลด์นักผจญภัยแห่งนี้และผมขอบคุณพวกเขามากที่ให้ผมได้อยู่ในปาร์ตี้
…… อย่างไรก็ตามเวลาแห่งความสุขก็ผ่านไปไวเหมือนโกหก
ปาร์ตี้ที่พวกผมเข้าร่วมในครั้งนี้เป็นปาร์ตี้มือใหม่
——— แต่ว่าไร้ซึ่งความลังเลพวกเขารับเควสปาร์ตี้ระดับกลางมาทันที
ผมตกใจมากและก็กังวลด้วย
ผมคิดว่าพวกเขามั่นใจมากเกินไปเพียงเพราะว่ามีฮีลเลอร์อยู่ในปาร์ตี้ของเขา
ผมพยายามบอกพวกเขาว่ามันเป็นเควสอันตรายและมีมอนน่ากลัวโผล่ออกมาโจมตีพวกเราแถมยังบอกไปว่าเวทย์รักษาของผมอาจจะไม่สามารถช่วยได้อีกด้วย
ยังไงก็ตามพวกเขามั่นใจในตัวเองมากและบอกว่าไม่เป็นไรหรอก
…… ผมพยายามจะหยุดพวกเขาไม่ว่ายังไงก็ตาม แต่พวกเขาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจก็ไม่ฟังผมเลย
จากนั้นทันทีที่พวกเราเข้าไปในดันเจี้ยนเพื่อค้นหาเควสสำหรับเก็บรวบรวมวัตถุดิบ พวกเราก็ถูกรายล้อมไปด้วยมอนที่เรียกว่าฮอบก็อบลิน
ผมโทษตัวเองเพราะไม่คาดการณ์สถานการณ์เช่นนี้และไม่พยายามห้ามพวกเขามากไปกว่านี้
ท้ายที่สุดแล้ว ดันเจี้ยนนั้นก็เป็นพื้นที่ล่าสำหรับนักผจญภัยระดับกลางขึ้นไป
ไม่ว่าเราจะพยายามอย่างหนักแค่ไหน นักผจญภัยมือใหม่ก็ไม่มีทางเอาชนะได้หรอก
ดังนั้นผมจึงพยายามให้พวกเขาถอยทัพโดยไม่ให้เสียรูปแบบขบวน แต่ว่าเมื่อผมพยายามจะถ่ายทอดความตั้งใจเหล่านั้นของผม…
「………หืออ?」
… ทันใดนั้นผมก็ถูกผลักโดยใครบางคนซึ่งทำให้ผมล้มลงต่อหน้าฮอบก็อบลิน
ช่วงเวลานั้นเองผมก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
มันไม่มีมอนสเตอร์อยู่ด้านหลังผม
แต่กระนั้นผมก็ถูกผลักจากด้านหลัง แม้ว่าคำตอบจะมีเพียงคำตอบเดียว แต่ผมก็ไม่อยากจะยอมรับมัน
「เอาล่ะพวกเรามารวบรวมของที่เราต้องการในขณะที่หมอนี่กลายเป็นตัวล่อให้พวกเราเถอะ!」
「อือ! ไอ้หมอนี่แม่งโง่ชะมัดเลย.」
「อืม เรื่องจริงของจริงเสียอีก โดนหลอกง่ายชิบหาย!」
「อะ!」
… แต่ตอนนั้นเองผมก็ถูกบังคับให้เข้าใจสถานการณ์ด้วยคำพุดที่มาจากข้างหลัง
ผมโดนทรยศและถูกผลักมาโดยเหล่าสหายของผม
ไม่สินั่นมันผิด
พวกนั้นมันไม่เห็นผมเป็นสหายเลยสักนิดเดียว
ผมถูกพามาที่นี่เพื่อถูกใช้ในสถานการณ์แบบนี้
ผมที่จิตใจกำลังพังทลายลงเพราะว่ารู้ความจริง
ยังไงก็ตาม ผมก็ยังคงตะโกนเพื่อแก้ไขความเข้าใจผิดของสมาชิกในปาร์ตี้
「อย่าไปนะ! ก็อบลินมันมีแนวโน้มที่จะโจมตีคนอ่อนแอ แต่ฮอบก็อบลินนั่นมันต่างกันโว้ย!」
นั่นเป็นข้อมูลที่ถูกต้องที่ได้มาจากห้องสมุดของกิลด์
แม้จะเป็นก็อบลินแต่สายพันธุ์ก็ต่างกัน สายพันธุ์ที่สูงกว่าก็อบลินคือฮอบก็อบลินซึ่งมีแนวคิดต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
「หาาาา-! ดูหมอนั่นดิพยายามร้องขอชีวิตอยู่ละเว้ย!」
「น่าอายชิบหาย!」
「รีบไปเร็วเข้า! ไอ้โง่ที่มีแต่ข้อบกพร่อง ทำหน้าที่ตัวล่อของแกให้ดีๆนะโว้ย!」
อย่างไรก็ตามสมาชิกปาร์ตี้ก็ไม่ฟังคำพูดของผม
พวกเขาพยายามจะวิ่งผ่านฮอบก็อบลินไปโดยไม่สังเกตว่าพวกฮอบก็อบลินกำลังเฝ้ามองพวกเขาอยู่
บางทีหัวของพวกเขาอาจจะเต็มไปด้วยความคิดเรื่องเงินรางวัล และใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มนั่น
… แล้วพวกเขาก็ถูกพวกมันฆ่าตายอย่างง่ายดาย
◆ ◆ ◇
หลังจากที่สมาชิกในตี้ตายหมด ผมก็สามารถออกมาจากดันเจี้ยนได้สำเร็จและจากเหตุการณ์บางอย่างผมก็ได้เรียนรู้เกี่ยวกับความจริง ปาร์ตี้นั่น พวกเขาไม่ใช่ปาร์ตี้ที่เลวร้ายอะไร
พวกเขาเป็นนักผจญภัยที่ได้รับการยอมรับจากคนในเมือง หลังจากการตายในคนในปาร์ตี้ของพวกเขานั้นเพื่อนคนหนึ่งในบรรดาพรรคพวกของปาร์ตี้นั่นก็เริ่มประสบวิกฤตด้านการเงินและเกิดการเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก
(TN:เพื่้อใครงงตี้มันแต่ก่อนมี 4อะแหละแต่ตายไปคนหนึ่งทำให้ประสบปัญหาการลงดันแล้วขาดเงินจึงไปรับพระเอกเข้ามาแล้วเนื้อเรื่องก็ตามข้างล่าง)
จากนั้นพวกเขาก็ได้รับคำแนะนำที่บอกให้พวกเขามาใช้งานฉันเป็นตัวล่อเพื่อให้พวกเขาสามารถทำภารกิจรวบรวมวัตถุดิบได้สำเร็จซึ่งเงินรางวัลมันเหมาะสม แต่ว่านั่นก็จบลงด้วยการตายของพวกเขา
นักผจญภัยที่ให้คำแนะนำแก่พวกเขาคือคนที่ใช้ความรุนแรงกับผมหลายต่อหลายครั้ง
นักผจญภัยคนนั้นดูเหมือนจะมีความคิดบ้าๆเมื่อเมาเลยให้คำแนะนำในขณะที่คิดว่ามันจะสามารถฆ่าผมได้นั่นคือสิ่งที่ผมได้ยินจากนักผจญภัยคนอื่นๆ
…… ตัวผมที่ถูกปกคลุมไปด้วยความจริงเหล่านั้น
มันเป็นปาร์ตี้ครั้งแรกของผมและผมมีความสุขและความหวังนั่นคือเหตุผลว่าเมื่อมันหายไปความสิ้นหวังของผมมันก็เริ่มมากขึ้นไปอีก
หลังจากได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับชายที่เป็นผู้บดขยี้ปาร์ตี้นั่น ผมก็จำไม่ได้เลยว่าผมทำอะไรลงไป
ผมเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองนั่นโศกเศร้ากับการจากไปของพวกเขาขนาดไหนและวิ่งออกไปจากกิลด์…
「นี่…มัน……」
… เมื่อได้สติผมก็สังเกตเห็นว่าผมอยู่ที่ทุ่งหญ้าที่เป็นแหล่งล่าของนักผจญภัยมือใหม่
อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่สถานที่ๆผมจำได้ว่าแม้ว่าผมจะมาออกล่าแถวๆนี้บ่อยครั้งก็ตาม
เห็นได้ชัดว่าผมวิ่งออกมาไกลพอสมควร
เพื่อลดความเป็นต่อสำหรับผมที่ไม่มีสกิล ผมนั้นฝึกฝนความแข็งแกร่งของร่างกายทุกวันดังนั้นผมจึงไม่ได้เหนื่อยมากนัก
แต่เห็นได้ชัดว่าถ้าอยู่ที่นี่ต่อไปมันจะอันตราย
แน่นอนว่าทุ่งหญ้าเป็นพื้นที่ล่ามอนสำหรับมือใหม่ ไม่มีมอนแกร่งๆหลุดมาในที่แบบนี้หรอก
อย่างไรก็ตามนั่นอยู่ที่ด้านหน้าใกล้กับข้างหลัง เวทย์ที่แข็งแกร่งขึ้นและสัตว์ประหลาดที่โผล่ออกมาก็จะเก่งขึ้นตามจำนวนพลังเวทย์ที่ได้รับ
TN:ล่าหน้าเมือง(ด้านหน้าใกล้กับหลัง)กับไกลเมือง(พระเอกวิ่งออกมา)
หากคุณไปไกลกว่าทุ่งหญ้ามันบอกว่าแม้แต่ไฮดร้าที่หลับไหลอยู่ใต้ดันเจี้ยนยังสามารถออกมาได้
แน่นอนว่าที่นี่มันไม่ได้อันตรายอะไร
อย่างไรก้ตามมันก็ยังมีความเสี่ยงที่จะตายได้สำหรับนักผจญภัยชั้นล่างๆแบบผม
…… ถึงแม้จะรู้แบบนั้นแล้ว แต่ว่าผมก็ไม่ได้หนีออกไป
หัวใจของผมที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้า ผมไม่สามารถที่จะคิดเรื่องอื่นได้
ผมรู้ว่าที่นี่มันอันตราย แต่ก็มีบางแห่งบอกกับตัวเองว่านี่มันก็แค่ความฝัน
แล้วก็ในเวลานั้นเอง หัวของผมก็หยุดคิดทันทีเนื่องจากถูกกระแทกอย่างแรง
「Kyaaaaaaaaa!」
「หาาาา-!」
——— ผมเริ่มได้สติอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างฉับพลันจากระยะไกล
「ก็อบ-ลิน…?」
ในเวลานั้น ที่สุดผมก็รู้ตัวว่ามีกลุ่มก็อบลินรวมตัวกันอยู่ในระยะไกล
มีหญิงสาวคนหนึ่งในฝูงนั้นเห็นได้ชัดว่าพวกก็อบลินกำลังโจมตีรถม้าของพวกขุนนาง
สักครู่หนึ่ง ผมก็ตระหนักได้ว่าทำไมรถม้าของขุนนางถึงอยู่ในที่แบบนี้ และก็มีสาวน้อยตัวเล็กๆอยู่ภายใน
ยังไงก็ตาม ผมไม่มีเวลามาหาคำตอบสำหรับคำถามนั่น
ตอนนี้ก็อบลินกำลังมุ่งหน้าไปที่รถม้าของขุนนางและยังไม่ได้สังเกตเห็นผม
ก่อนที่ผมจะถูกเจอนี่เป็นโอกาสครั้งเดียวที่ผมจะหนีได้ ใช่นั่นคือวิธีที่ผมตัดสินจากสถานการณ์นั่น
「———Kh!」
แต่แล้วผมก็เริ่มวิ่งไปยังทิศทางของรถม้า……