[นิยายแปล] มีชีวิตสโลว์ไลฟ์ด้วยพร「สร้างหมู่บ้าน」 สุดแกร่ง - ตอนที่ 4
Ch.4 – ต้องการทำให้เธอเป็นชาวบ้านหรือไม่
Provider : Paradox
“ส-สุดยอดไปเลยค่ะท่านลุค แค่พริบตาเดียวก็สร้างกระท่อมขึ้นมาได้แล้ว!”
ในขณะที่พวกเรามองดูกระท่อมที่อยู่ดีๆก็โผล่ออกมา มิเลียก็ชื่นชมผม
“อาหาร เครื่องนุ่งผม และที่อยู่อาศัย สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่มีความจำเป็นต่อการดำรงชีวิตของมนุษย์ อย่างน้อยพวกเราก็หมดกังวลไปเรื่องนึงแล้วล่ะค่ะ”
“อา.. แต่จริงๆผมก็ไม่ได้ทำอะไรเลยล่ะนะ มันเป็นพรของผมที่ทำต่างหาก…..”
(ฮุฮุ นี่มันเป็นรังรักของชั้นและท่านลุคนี่นา… กุฟุฟุฟุ…)
“มิเลีย?”
เพราะว่าผมได้สร้างกระท่อมไปแล้ว ตอนนี้ผมเลยมีแต้มเหลือแค่ 30 แต้ม
“ผมควรที่จะสร้างกระท่อมอีกหลังดีไหมเนี่ยหรือจะสร้างลานเพาะปลูกไม่ก็บ่อน้ำก่อนดี เพราะแต่ละชิ้นก็ราคา 20 แต้ม ทำให้วันนี้สร้างได้แค่อีกชิ้นเดียว”
“เดี๋ยวนะคะ ท่านยังสร้างกระท่อมได้อีกหลังเหรอคะ!”
“แน่นอนครับ”
พอเธอได้ยินที่ผมตอบเข้า เธอก็รีบตะโกนออกมาซะงั้น
“งั้นสร้างบ่อน้ำกันก่อนเถอะค่ะ!”
“หืม.. แต่ไม่ใช่ว่ากระท่อมหลังนี้มันจะดูเล็กเกินไปหน่อยกับการให้คนสองคนอาศัยอยู่หรอกเหรอ ผมคิดว่าเราน่าจะสร้างกระท่อมอีกหลังกันก่อนนะ”
“ไม่ค่ะ! ถึงแม้กระท่อมอาจจะเล็กไปหน่อยก็จริงแต่มันก็พอให้เราอาศัยอยู่ได้แล้วค่ะ และหลังจากที่เราแก้ปัญหาที่อยู่อาศัยได้แล้ว เราควรจะให้ความสำคัญกับแหล่งน้ำก่อนนะคะ เคยมีคนพูดไว้ว่ามนุษย์จะไม่ตายง่ายๆจากการขาดอาหารแต่จะตายภายในไม่กี่วันหากขาดน้ำนะคะ!”
“อ-โอเค… งั้นผมสร้างบ่อน้ำก่อนก็แล้วกัน…”
ด้วยแรงกดดันจากความกระตือรือร้นของมิเลีย ผมเลยตัดสินใจสร้างบ่อน้ำก่อน
ถึงแม้ว่า ผมจะจำได้ว่าน้ำที่เราพกมาน่าจะพอให้พวกเราใช้ได้หลายวันเลยก็เถอะ
(หุๆ เกือบไปแล้วสิ… แต่เพียงเท่านี้ก็สามารถปกป้องค่ำคืนของชั้นกับท่านลุคไว้ได้แล้ว กุฟุฟุฟุ…)
ในขณะที่มองไปที่มิเลียที่ดูโล่งอกด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมก็เริ่มใช้งานพรของผม
<<20 แต้มหมู่บ้านจะถูกใช้เพื่อสร้างบ่อน้ำ>>
เหมือนกับครั้งก่อน มันถูกสร้างขึ้นมาในพริบตา มันเป็นบ่อน้ำหน้าตัดรูปวงกลมที่ถูกสร้างมาเป็นอย่างดีจากหิน
“เดี๋ยวนะ ทำไมฝาปิดบ่อน้ำถึงเปิดไม่ได้ละเนี่ย..”
พวกเราพยายามที่จะยกฝาปิดออกแต่มันดันไม่เคลื่อนเลยซักนิด บางทีอาจเป็นเพราะฝาปิดนั้นเป็นส่วนหนึ่งของตัวบ่อน้ำก็ได้
ดังนั้น ผมเลยเปลี่ยนใจมาลองตรวจสอบตรงส่วนที่ไม่เคยเห็นมาก่อนของบ่อน้ำดู
“หืม ตรงนี้มันเอาไว้ทำอะไรล่ะเนี่ย… อุหวา!?”
พอผมกดไปตรงสิ่งที่เหมือนกับด้ามจับ น้ำก็ได้ไหลออกมาจากท่อ
ด้วยความแปลกใจ ผมเลยรีบปล่อยมือที่กำด้ามจับเอาไว้ ทำให้ด้ามจับกลับสู่ที่เดิมและน้ำก็หยุดไหลออกมา
“…นี่คือวิธีการใช้งานยังงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่ว่านี่มันจะสะดวกเกินไปหน่อยเหรอ ปกติแล้วการเอาน้ำออกมาจากบ่อน้ำเป็นงานที่หนักมากเลยนะ ทำให้ปกติในปราสาทหน้าที่นี้จึงมักจะถูกมอบให้ทาสใช้แรงงาน”
จริงๆแล้ว แค่สามารถหาแหล่งน้ำที่ปลอดภัยได้ ก็เป็นความสำเร็จครั้งใหญ่แล้ว
โดยเฉพาะที่ดินแดนรกร้างแบบนี้
ถ้าพวกเราไม่มีบ่อน้ำนี้ พวกเราคงต้องรอให้ฝนตกลงมาและเก็บน้ำฝนเอาไว้ให้มากเท่าที่ทำได้ และถึงแม้ว่าฝนจะตกลงมาจริงๆ แต่ก็เหมือนกับที่มิเลียบอกพวกเราคงตายจากการขาดน้ำไปเสียก่อน
ในตอนนี้ผมมีเหลืออยู่แค่ 10 แต้ม และไม่มีอะไรที่สามารถสร้างได้โดยใช้แค่ 10 แต้ม ดังนั้นเหมือนผมถูกบังคับให้ต้องรออย่างน้อย 1 วันสินะ
“ดูเหมือนว่าในทุกวันผมจะได้รับแต้ม 10 แต้มต่อวันนะ งั้นบางทีพรุ่งนี้ผมจะสร้างกระท่อมอีกหลังดีไหมมิเลีย”
“ไม่ค่ะ!! เราสร้างลานเพาะปลูกกันก่อนดีกว่าค่ะ เพราะว่ามันต้องใช้เวลานานนะคะ ในการเพาะปลูกเมล็ดพันธุ์ที่พวกเรานำมา และยังต้องใช้เวลาในการเก็บเกี่ยวผลผลิตอีก ดังนั้นยิ่งเราเริ่มเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีค่ะ!”
“อ-โอเค…งั้นทำแบบนั้น…ก่อนก็ได้”
ด้วยแรงกดดันจากสายตาคุกคามของมิเลีย ผมเลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้า
แต่หลังจากนั้น ก็ได้มีคำปรากฏขึ้นมาบนวิสัยทัศน์ของผม ลอยอยู่ใต้ใบหน้าของมิเลีย
<<ต้องการทำให้เธอเป็นชาวบ้านหรือไม่>>
“เอ๋ ผมทำให้เธอเป็นชาวบ้านได้ด้วยเหรอ”
<<แน่นอน ถ้าเจ้าตัวยินยอมก็สามารถทำให้เป็นชาวบ้านได้>>
ทำให้ผมนึกได้ว่า ก่อนหน้านี้ในหมู่บ้านของผมมีชาวบ้านอยู่ 0 คนนี่นา
นี่อาจจะเป็นเพราะว่าตัวผมเองไม่ได้ถูกนับว่าเป็นชาวบ้านล่ะมั้ง
“อะแฮ่ม มิเลีย…”
“แน่นอนค่ะท่านลุค ได้โปรดให้ดิฉันได้เป็นชาวบ้านในหมู่บ้านของท่านด้วยเถอะค่ะ”
อุหวา ทำไมมิเลียถึงเดาถูกซะงั้นว่าผมกำลังจะถามอะไรและยังตอบมาก่อนอีก
“เธอแน่ใจแล้วจริงๆเหรอ”
“ท่านลุคคะ ดิฉันจะขอพูดให้ฟังอีกรอบนะคะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือไม่ว่าจะไปที่ไหน ดิฉันจะอยู่เคียงข้างท่านเสมอไป ถ้าหากท่านตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่และสร้างหมู่บ้านขึ้น ดิฉันก็พร้อมที่จะทำให้ดีที่สุดเพื่อช่วยเหลือท่านค่ะ”
ความมุ่งมั่นของมิเลียยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
“ขอบคุณมากนะ มิเลีย”
<<มิเลียได้เป็นชาวบ้านแล้ว>>
ด้วยเช่นนั้น มิเลียก็ได้กลายมาเป็นชาวบ้านคนแรกในหมู่บ้านของผม
นอกจากนี้ ผมก็ได้ให้สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะใช้พรลึกลับนี้พัฒนาดินแดนรกร้างให้กลายเป็นหมู่บ้านที่เจริญรุ่งเรืองให้ได้