[นิยายแปล] มีชีวิตสโลว์ไลฟ์ด้วยพร「สร้างหมู่บ้าน」 สุดแกร่ง - ตอนที่ 1
Ch.1 – พรของผมคือ 「สร้างหมู่บ้าน」
Provider : Paradox
“ท่านลุค อัลเบิร์ต พรของท่านก็คือ…「สร้างหมู่บ้าน」ครับ”
หลังจากที่นักบวชได้ประกาศออกมา ฝูงชนทั้งหมดที่อยู่ในโบสถ์ที่ใหญ่ที่สุดในดินแดนของตระกูลอัลเบิร์ตก็นิ่งเงียบสงัดไป
บุตรชายทั้งสองของลอร์ดอัลเบิร์ต ผู้ปกครองดินแดนแห่งนี้ ได้มาเข้าพิธีรับพรในวันนี้ ดังนั้นไม่แปลกใจเลยที่จะมีคนมากมายทั้งในและนอกดินแดนที่สนใจในการเป็นสักขีพยานในพิธีสำคัญนี้
“พร「สร้างหมู่บ้าน」…. ม-มันเป็นพรแบบไหนกันเหรอครับ!?”
ผมขึ้นเสียงโดยไม่รู้ตัวและได้ถามไปอย่างนั้น
ใช่แล้ว ผมเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากลุค อัลเบิร์ต ผมเกิดมาในฐานะบุตรชายคนโตของลอร์ดอัลเบิร์ต ซึ่งทำให้มักจะถูกคาดหวังว่าจะสืบทอดดินแดนต่อจากท่านพ่ออยู่บ่อยๆ
ดังนั้น สำหรับผมแล้ว พิธีรับพรในวันนี้ก็เป็นเหมือนกับการประทับตรายืนยันในเรื่องนี้
“ผ-ผมเกรงว่าก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ผมไม่เคยได้ยินชื่อพรแบบนี้มาก่อนเลย… แต่ผมเกรงว่าก็คงพูดได้แค่ว่าพรนี้น่าจะไม่ได้เหมาะสมกับการต่อสู้กระมังครับ”
นักบวช ได้ตอบกลับมาอย่างลังเล
“ม-ไม่นะ…”
ในโลกนี้ ไม่ใช่ว่าทุกวันจะได้รับพร มันเป็นสิ่งที่เทพเจ้ามอบให้ผู้ถูกเลือกบางคนเมื่ออายุครบ 12 ปี
และในหมู่พรทั้งหลาย พรที่เกี่ยวกับการต่อสู้มีความต้องการสูงที่สุด โดยเฉพาะในช่วงเวลานี้ ซึ่งเป็นช่วงที่อำนาจของตระกูลราชวงศ์ตกต่ำ ทำให้เหล่าลอร์ดทั้งหลายต่างแก่งแย่งชิงอาณาเขตกัน
และเนื่องจากพวกเขาจำเป็นต้องนำกองทัพเข้าสู่สนามรบ ลอร์ดหรือคนในครอบครัวจึงมีความต้องการพรที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้เป็นอย่างมาก
ท่านพ่อของผมได้รับพรที่มีชื่อว่า 「ปรมาจารย์ดาบ」
ท่านพ่อ เป็นคนที่มีทั้งพรของนักดาบระดับสูงและความกล้าที่สามารถบุกเข้าไปที่แนวหน้าของกองทัพศัตรูด้วยตัวเอง และยังเป็นคนที่มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นอย่างมากในอาณาจักรนี้อีกด้วย
เดิมทีเขาเป็นแค่ไวเคานท์ แต่เพียงในช่วงเวลาแค่หนึ่งช่วงอายุคน เขาก็สามารถขยายดินแดนของเขาไปถึงจุดที่เขาสามารถแข่งขันกันขุนนางระดับสูงคนอื่นๆได้ มันคงจะไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลยที่จะบอกว่าพรของเขาเป็นหนึ่งในสิ่งสำคัญที่ทำให้เขาเป็นได้อย่างในทุกวันนี้
เนื่องจากพรที่ผู้คนหนึ่งได้รับ จะได้รับอิทธิพลส่วนใหญ่มาจากสายเลือด
ทำให้มันจะไม่แปลกเลยที่ ผมจะได้รับพรที่เหมือนกับพรของท่านพ่อ อีกทั้งท่านแม่ของผมก็มีพร 「นักดาบ」 ดังนั้นโอกาสของผมที่จะได้รับพร 「ปรมาจารย์ดาบ」ก็น่าจะมีโอกาสสูงถึง 80% เลยทีเดียว
ทันใดนั้น ผมก็หันไปมองท่านพ่ออย่างกลัวๆ
ก่อนที่จะถึงช่วงชีวิตพลิกผันเมื่อไม่นานนี้ เขายังมองมาที่ผมด้วยความคาดหวัง แต่ในตอนนี้สายตาของเขาเต็มไปด้วยความว่างเปล่าเหมือนกับได้สูญเสียความสนใจในตัวผมไปทั้งหมดแล้ว
เช่นเดียวกับท่านแม่ เธอก็กำลังแหงนหน้ามองดูท้องฟ้าพร้อมกับใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง
“นี่ แกมันขวางทางอยู่ หลบไปหน่อย”
“เห้อ…”
คนที่ผลักผมออกไปก็คือ ราอุล น้องชายของผมเอง
จริงๆแล้วเขาเป็นน้องชายต่างแม่ โดยที่ผมเป็นบุตรชายของภรรยาหลัก แต่ในขณะที่เขาเป็นบุตรชายของนางสนม
แม่ของเขาเดิมที่นั้นเป็นสาวใช้ แต่แม้ในฐานะนางสนม ฐานะทางสังคมของเธอก็ไม่ได้สูงนัก มากไปกว่านั้น เธอไม่ได้แม้แต่มีพรด้วยซ้ำ ทำให้โอกาสของราอุลที่จะได้รับพร「ปรมาจารย์ดาบ」ก็อาจจะมีโอกาสน้อยกว่า 10% แม้กระทั่งพร 「นักดาบ」ก็อาจจะมีโอกาสได้ 50-50
ดังนั้นต่างจากผม เลยไม่มีใครให้ความคาดหวังกับราอุลมากนัก….
“ท่านราอุล อัลเบิร์ต พรของท่านก็คือ…อะไรนะ! พรของท่านคือ「ปรมาจารย์ดาบ」ครับ!!”
เพราะว่าราอุลได้รับพรที่เหมือนกับพรของท่านพ่อ ปฏิกิริยาของฝูงชนในโบสถ์เลยแตกต่างกับปฏิกิริยาของผมตอนที่รับพรอย่างสิ้นเชิง
“โอ้วววววววววววววววววววววววววววววววววว….”
ท่านพ่อยิ้มกว้างฉีกถึงใบหูออกมา และเดินเข้าไปกอดราอุลเบาๆ
น้ำตาแห่งความสุขได้ไหลออกมาจากดวงตาแม่ของราอุล ในขณะที่ดวงตาท่านแม่ของผมเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
ด้วยที่เป็นแบบนั้น ทำให้โลกของผมกลับตาลปัตรอย่างสิ้นเชิง ผมได้แต่ยืนนิ่งช็อคอยู่กับที่ ไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากยืนนิ่งอยู่กับที่เหมือนคนโง่
“…ผมไปก่อนนะครับ ท่านพ่อ ท่านแม่”
นั่นเป็นเสียงของผมเอง แต่มันเป็นเพียงคำกระซิบเบาๆ ขณะที่ผมกำลังขึ้นรถม้า
ไม่มีใครมาที่นี่เพื่อมาส่งลาผมด้วยซ้ำ ท่านพ่อและท่านแม่คงไม่มาแน่ๆ แต่ว่าไม่มีคนรับใช้ซักคนเลยที่มา
แต่ลองมาคิดดูดีๆ พวกเขาก็คงจะไม่มาอยู่แล้ว เพราะมันไม่ได้ผลประโยชน์อะไรเลยจากการมาส่งลาใครบางคนที่ไม่เพียงล้มเหลวในการกลายเป็นลอร์ดคนต่อไปแต่ยังคงถูกส่งไปยังสถานที่อันห่างไกลอีกด้วย ผมก็ได้รู้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วว่าที่ผู้คนทำดีกับผมก็เพียงเพราะผมควรจะเป็นเจ้านายในอนาคตของพวกเขา แต่สิ่งนี้ก็ยังทำให้ผมรู้สึกเหงาอยู่ดี
ยังไงก็ตาม สถานที่ที่ผมมุ่งไปนั้นเป็นดินแดนรกร้างว่างเปล่า อยู่ทางตอนเหนือของดินแดนตระกูลอัลเบิร์ต และด้วยการที่พื้นที่นั้นมีมอนสเตอร์อาศัยอยู่และผืนดินก็ไม่ได้อุดสมบูรณ์ ความพยายามที่จะเริ่มการเพาะปลูกบนดินแดนพื้นที่นี้จึงถูกทิ้งร้างทุกครั้งโดยตลอด
จุดประสงค์ของการส่งผมไปที่นั่นก็คือ : เพื่อทำงานที่เป็นไปไม่ได้นั้น