[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 7
Ch.7 – บทแรก ตอนที่7 ปลายทาง
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่7 ปลายทาง
ในคืนนั้น แคลร์ได้ร้องไห้ขณะที่เล่าเรื่องต่างๆของตัวเองให้พวกวีคฟังในร้านอาหารที่เยอัส。
เรื่องการใช้ชีวิตในฐานะลูกสาวทายาทของตระกูลชั้นสูง。
เรื่องสถานการณ์แตกหักกับครอบครัวอย่างจริงจังจนไม่สามารถกลับไปได้。
เรื่องการขาดความสามารถของตัวเองที่เป็นปัญหา。
หลังจากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว วีคก็ได้เลือกคำพูดอย่างระมัดระวัง。
「เรื่องแบบนี้ ข้าเองก็พอรู้อยู่บ้าง。เพราะมนุษย์นั้นอ่อนแอและเห็นแก่ตัวนั่นล่ะ」
「ส่วนจุดหมายมีแล้วจริงๆรึ？」
แคลร์ที่ใจเย็นลงเล็กน้อยได้สติกลับคืนมาและทำการตอบ。
「ค่ะ。คิดว่าจะมุ่งหน้าไปที่อารามทางเหนือจากที่นี่。ถึงจะมีพลังเพียงเล็กน้อย แต่ก็คงใช้พลังเวทดำเนินชีวิตอยู่ได้」
「ดินแดนทางเหนืองั้นรึ」
เมื่อคีสได้ฟังก็พึมพำอย่างครุ่นคิด。
ใบหน้าที่ร่าเริงก็หายไปจากโดนี่。
「พวกผมเองก็พึ่งมาจากทางเหนือนะ จริงๆคือการเก็บเกี่ยวที่ไม่ดีเมื่อฤดูใบไม้ร่วงปีที่แล้วยังมีผลกระทบอยู่ จึงไม่อยู่ในสภาพที่จะพูดได้ว่าปลอดภัยน่ะ」
「ไม่มีใครสามารถขอคุ้มกันไปได้รึ？」
รุยเองก็มองแคลร์อย่างเป็นห่วง。
『แคลร์คู่หมั้นดูเหมือนจะเดินขึ้นทางเหนือของด่านตรวจเยอัส และไม่ได้ข่าวคราวอีกเลย』
อยู่ดีๆประโยคเช่นนี้ก็เข้ามาในหัว。
（……？ นี่มันอะไรกันนะ）
ขณะที่แคลร์กำลังสับสนกับประโยคที่อยู่ดีๆก็ผุดขึ้นมาในหัว วีคที่เคาะนิ้วอยู่บนโต๊ะมาได้ซักพักก็หยุดนิ่ง。
จากนั้นก็เหมือนจะตัดสินใจได้และได้ทำการพูดกับแคลร์。
「แคลร์ ทำไมไม่มากับพวกข้าล่ะ？」
「「「！！」」」
พวกคีสต่างมีสีหน้าประหลาดใจ。
「วีค ไอ้นั่นมันค่อนข้าง……」
「ว่าไงนะ」
ดวงตาสีเขียวมรกตเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นในทันทีทันใด。
「เอ่อ โทษที」
คีสทำการถอนคำพูดอย่างรวดเร็ว。
（……？）
「จริงๆแล้วพวกข้าพึ่งจบการเดินทางและกำลังกลับ。พวกข้าไม่ใช่คนของประเทศนอสตัน แต่เป็นคนของประเทศปาฟีทที่อยู่ทางใต้น่ะ。จากที่นี่ไปคงจะเป็นการเดินทางอันยาวไกล แต่ถ้าใช้ชีวิตที่ประเทศนอสตันไม่สะดวกละก็ ยังไงลองไปประเทศปาฟีทไหม」
（ประเทศมหาอำนาจปาฟีท……！）
แคลร์นั้นรู้สึกสงสัยทั้ง4คนตั้งแต่ได้พบกัน。
แต่งตัวดูดี ท่วงท่ามีมารยาท การกระทำที่สวยงาม。มุมมองอันกว้างไกล ความรู้ที่มากมาย。
ไม่ว่าจะคิดยังไง ทั้ง4คนต้องเป็นคนจากตระกูลชนชั้นสูงระดับสูง。
แต่ว่า ถ้าเกิดเป็นชนชั้นสูงจากประเทศนอสตันรุ่นเดียวกันละก็ มันก็แปลกที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย。
ซึ่งทั้งหมดมันก็สมเหตุสมผล เพราะเป็นคนที่มาจากที่ห่างไกล ประเทศมหาอำนาจ・ปาฟีท นั่นเอง。
ซึ่ง2เดือนก่อนหน้านี้ก็ได้มีไปเยี่ยมเยือน ประเทศมหาอำนาจ・ปาฟีท จากการต้องทำพิธีศีลจุ่มของชาร์ลอท。ถึงแม้จะไปประเทศปาฟีทแค่ครั้งเดียว ถึงแม้จะเป็นแค่หมู่บ้านชายแดน แต่ก็มีชื่อเสียงในด้านความเจริญรุ่งเรือง。
อาณาเขตอันกว้างใหญ่ ทรัพยากรที่มากมาย。เป็นประเทศที่มีวัฒนธรรมและอารยธรรมล้ำหน้ากว่าประเทศนอสตันถึง10ปี。
ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนหน้านี้เล็กน้อยที่พี่ชายไปเยี่ยมเมืองหลวงประเทศปาฟีทเพื่อทำธุระให้ราชา ถึงกับบอกว่างดงามกว่าเมืองหลวงประเทศนอสตันอย่างเทียบไม่ได้。
เมื่อมองไปที่ใบหน้าของทั้ง4คน คีสกับรุยมีสีหน้าสับสนในคำเชิญของวีคที่มั่นใจเต็มที่。ส่วนโดนี่นั้นยิ้มอย่างตื่นเต้น。
（ถ้ามีพวกเขาคอยสนับสนุนละก็ การเดินทางคงจะปลอดภัยแน่…แต่ว่า）
（ทั้งที่ตัดสินใจไปที่อารามแล้วนี่สิ……เอาเถอะ ก็ยังไม่ได้ติดต่ออะไรทางอารามทีนี่นะ）
（ก็จริงที่คงจะเป็นการเดินทางไกลกว่า1สัปดาห์……แต่ว่าถ้ากลับไปตระกูลมัลทีโน่ไม่ได้ละก็ มันก็ไม่ต่างกันนี่เนอะ）
（……เหนือสิ่งอื่นใด อยากไปลองใช้ชีวิตที่ประเทศมหาอำนาจ・ปาฟีทดูจัง！）
แคลร์พยายามหาเหตุผลทางลบในใจเพื่อที่จะปฏิเสธ แต่ว่ามันก็ไม่เป็นผล。
「อยากไปค่ะ。ขอความกรุณาให้ร่วมเดินทางไปด้วยเถอะค่ะ」
แคลร์มองตรงไปที่ดวงตาของวีคและทำการตอบ。
「งั้นรึ」
ไม่รู้ทำไมวีคถึงพยักหน้าอย่างเขินอาย。
「ปาฟีทเป็นสถานที่ไม่เลวเลยนา。เมืองหลวงเองก็ปลอดภัย การใช้ชีวิตก็ง่าย。ถ้าเกิดต้องการละก็ ทั้งเรื่องงานและเรื่องที่อยู่สามารถหาให้ได้นะ ไม่ต้องเป็นกังวลไป」
「วีค นั่นมันค่อนข้าง……」
คีสเปิดปากแทรกขึ้นมาอีกครั้ง。
「ยอมแพ้เถอะ」
รุยพูดกับคีสด้วยน้ำเสียงเย็นชา。
「จะว่าไป นี่ก็เที่ยงคืนแล้ว แต่แคลร์ได้ห้องรึยัง？」
「……ลืมไปเลยค่ะ！」
แคลร์ลืมไปสนิทเลยว่าแผนกต้อนรับของโรมแรมปิดตอนเที่ยงคืน。
「ถ้างั้นละก็ใช้ห้องของฉันละกัน。เดี๋ยวฉันนอนห้อง3คนนั้นได้」
รุยพูดเช่นนั้นพร้อมกับรอยยิ้ม。
（อย่างที่คิด）
「ไม่เป็นอะไรหรอก นอนห้องเดียวกันไหมคะ ที่ห้องของรุย」
รุยเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ จากนั้นก็ทำการยิ้ม。
「ค่ะ ได้สิ」
รุยเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวเป็นกลางระหว่าง2เพศนั่นเอง。
ไม่งั้นละก็ พวกเขาที่เป็นอัศวินสุภาพบุรุษ คงจะตำหนิรุยไปแล้วในการให้ยืมไหล่ร้องไห้。
「แคลร์เป็นคนแรกเลยนะเนี่ยที่มองออกว่ารุยเป็นอัศวินหญิง ทั้งที่พึ่งได้เจอกันเอง」
「ใช่ใช่。ผมใช้เวลากว่า3ปีเลยนากว่าจะรู้สึกตัว」
คีสและโดนี่เองก็ประหลาดใจ。
「แคลร์ เจ้าเป็นใครกัน……」
การพูดคุยกันได้จบลงด้วยการพึมพำของวีค。