[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 23
Ch.23 – บทแรก ตอนที่23 ภาวะฉุกเฉิน
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่23 ภาวะฉุกเฉิน
ไม่กี่สัปดาห์หลังจากที่แคลร์ตื่นขึ้นมาที่ห้องรับแขกของราชวังจากการเมาที่บาร์เมืองปราสาท。
ในวันนั้นแคลร์มีอาการรู้สึกไม่ดีที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้ตั้งแต่เช้า。
（ยังไงดีล่ะ รู้สึกไม่สบาย……กระวนกระวายยังไงชอบกล）
ในช่วงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา แคลร์ได้มองนึกสะท้อนกลับไปที่การกระทำของตัวเอง การใช้ชีวิตที่ต้องควบคุมตัวเองมาจนถึงตอนนี้。
วีคนั้นยังคงมาเยี่ยมสัปดาห์ละ2-3ครั้งที่ห้องแคลร์เมือนเดิม แต่ว่าก็ไม่เคยถามอะไรเกี่ยวกับตระกูลมัลทีโน่。
แคลร์เองก็ได้ขอโทษเรื่องที่โกหกต้นกำเนิดของเธอ แต่วีคก็แค่หัวเราะอย่างอ่อนโยนและพูดว่า『ข้าก็เหมือนกันล่ะ。ไม่ต้องคิดมาก』。
「เฮ้อ」
ลิเดียร์ถอนหายใจระหว่างช่วงพักที่โรงเรียนราชวงศ์。
「ท่านลิเดียร์？ เป็นอะไรไปหรือคะ」
แคลร์ถาม。
「ท่านแคลร์。……เรารู้สึกกระวนกระวายแปลกๆมาตั้งแต่เช้าแล้วน่ะ。ก็หวังว่าคงจะไม่ใช่สัญญาณของเรื่องไม่ดี……」
แคลร์ตกใจเล็กน้อยในคำตอบของลิเดียร์。
「ท่านลิเดียร์ด้วยหรือคะ。ฉันเองก็เป็นเหมือนกันเลย」
「ฝ่าบาท！」
ในทันทีที่แคลร์ตอบ ทั้ง3คน คีส รุย โดนี่ ได้เข้ามาในห้องบรรยายด้วยท่าทางแปลกๆ。
ด้วยการที่เป็นผู้ติดตามคนสนิทของเจ้าชายลำดับที่1และยังเป็นอัศวินราชองครักษ์ ทั้ง3คนจึงถูกยกย่องไม่น้อยกว่าราชวงศ์จากบรรดาเหล่าลูกชนชั้นสูงที่เข้าเรียนในโรงเรียนราชวงศ์。
ทั้งทางเดินและห้องบรรยายจึงเต็มไปด้วยเสียงอึกทึกจากท่าทางที่ไม่เคยเห็นมาก่อนของพวกเขา。
「เกิดอะไรขึ้นรึ」
เมื่อวีคเห็นทั้ง3คน ก็มีสีหน้ากลับไปเป็นเจ้าชายลำดับที่1ในทันที。
คีสทำการกระซิบอะไรบางอย่างกับวีค。
แต่สีหน้าของวีคก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง。
（เกิดอะไรขึ้นกันนะ……）
หลังจากการรายงานเพียงไม่กี่วินาทีจากคีส วีคก็เตรียมตัวกลับปราสาทในทันที。
ในจังหวะนั้นเอง แคลร์ก็เห็นรุยที่กำลังมองหาอะไรบางอย่าง。
ปากของรุยเคลื่อนไหวเล็กน้อยว่า『แคลร์ด้วย』วีคเองก็ลังเลอยู่แป๊บนึงและทำการพยักหน้า。
（……？）
「หรือว่า นี่มัน……」
จังหวะที่ลิเดียร์ผู้ที่สังเกตการณ์อยู่กำลังจะเริ่มพูดอะไรมากไปกว่านี้
「แคลร์ ข้าจะกลับราชวัง。เรื่องด่วนน่ะ。มาด้วยกันไหม」
แคลร์ถูกวีคเอ่ยขึ้นมาเช่นนั้น。
จนทำให้ห้องบรรยายยิ่งมีเสียงอึกทึกมากขึ้นไปอีก。
「ค่ะ จะร่วมทางไปด้วยค่ะ」
เนื่องจากบรรยาการรอบตัวของทั้ง4คนไม่ใช่ตามปกติ แคลร์จึงตอบตกลงในทันที。
「ใช้เวทมนตร์เคลื่อนย้ายกลับไปราชวังกันเถอะครับ ฝ่าบาท」
นี่เองก็เป็นครั้งแรกของแคลร์ ที่เห็นคีสผู้เป็นหัวหน้าอัศวินราชองครักษ์ลุกลี้ลุกลน。
「ไม่ได้。อยากให้พลังเวทของรุยอยู่ในสภาพเกือบสมบูรณ์ที่สุด。ในเมื่อยังไม่เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด ในตอนนี้จึงอนุญาตให้ทำเช่นนั้นไม่ได้」
วีคปฏิเสธ。
เวทมนตร์เคลื่อนย้ายผู้คนนั้นเป็นเวทมนตร์ระดับสูง。แม้จะมีพลังเวทที่แข็งแกร่งก็ตาม แต่เมื่อใช้ไปครั้งนึงคงต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูพลังเวท。
「อืม。เวลายังพอมีอยู่。ตอนนี้กลับไปด้วยม้าเถอะ」
「นั่นก็ดีนะ」
รุยผู้เงียบสุขุมที่มีเหงื่อไหลอยู่ตรงหน้าผาก ได้ถูกปัดเป่าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนของโดนี่。
แคลร์คาดได้ว่าคงจะมีอันตรายใหญ่หลวงอะไรบางอย่างคืบคลานเข้ามาใกล้ประเทศปาฟีท。
ทั้ง4คนและแคลร์ขี่ม้ากลับราชวังอย่างรวดเร็ว。
ในราชวังนั้นอยู่ในสภาวะยุ่งเหยิงวุ่นวายอย่างมากเมื่อเทียบกับตอนก่อนหน้าที่มาเยี่ยมเมื่อไม่กี่สัปดาห์ที่แล้ว。
「จะรีบกลับมาบอกรายละเอียดสถานการณ์ในทันที รอก่อนนะ」
วีคแยกจากแคลร์อย่างเร่งรีบ และทั้ง4คนมุ่งตรงไปที่ห้องทำงานของราชา。
แคลร์ที่ถูกปล่อยให้อยู่ที่ห้องรับรองรู้สึกสงบใจลงไม่ได้。
เมื่อทำการมองไปที่หน้าต่าง ก็เห็นท้องฟ้าที่ปลอดโปร่งเมื่อกี๊เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำทะมึน。
（นี่มัน……）
ทันใดนั้นก็มีฉากนึงลอยขึ้นมาในจิตใจของแคลร์。
สมัยตอนที่แคลร์ยังเด็กเวลาบ่ายๆ。
แคลร์กำลังอ่านหนังสืออยู่บนตักคุณย่าท่ามกลางแสงอาทิตย์อันอบอุ่น。
ภาพที่เห็นในหนังสือคือน้ำวนสีดำ。
「ท่านย่าฟรอเรนคะ นี่รูปอะไรเหรอ？」
แคลร์ที่ไม่เคยเห็นภาพนี้มาก่อนจึงแปลกใจและถามคุณย่า。
「นั่นเรียกว่า พายุทอร์นาโดจ้ะ。」
「พายุทอร์นาโด？」
「ใช่แล้ว。เป็นสิ่งน่ากลัวที่ทำลายบ้านของผู้คนได้เลยนะ」
「เมืองจะถูกทำลายเหรอ？ น่ากลัวจังค่ะ ท่านย่า」
ความรุนแรงที่ทำลายบ้านของผู้คน。ความร้ายกาจนั้นทำให้แคลร์ถึงกับหวาดกลัว。
「นั่นสินะ。พายุทอร์นาโดเองมีหลายชนิดตั้งแต่ขนาดเล็กไปจนถึงขนาดใหญ่。อันที่ใหญ่มากๆก็ถึงกับทำลายประเทศได้。แต่ว่านะ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ」
คุณย่ายิ้มอย่างอ่อนโยน และพลิกหน้ากระดาษหนังสือที่แคลร์ถืออยู่。
ที่หน้าถัดไปนั้น มีรูปของหญิงสาวที่อาบไปด้วยแสงรอบตัวยืนอยู่บนเนินเขา。
「รูปเด็กผู้หญิงคนนี้น่ะนะ คือย่าตอนยังสาวๆเองล่ะ。ถ้าเกิดทำการชำระล้างบรรยากาศให้บริสุทธิ์ละก็ พายุทอร์นาโดก็จะหายไปเลยเชียวนะ」
「ชำระล้าง？」
「ใช่จ้ะ。ต้องใช้ทั้งพลังและความพยายามอย่างมากเลยนะ。……แคลร์เองก็ทำได้」
แคลร์ที่ยังเด็กพยักหน้า หงึกหงึก。
จังหวะที่ระลึกความหลังเสร็จ วีคกับรุยก็กลับมาที่ห้องรับรองอย่างเร่งรีบ。
「แคลร์ ขอโทษด้วยนะที่อยู่ดีๆก็นำตัวมา」
「ไม่หรอก ถ้ามีอะไรที่ฉันทำได้ละก็ ไม่ว่าอะไรก็จะทำค่ะ」
แคลร์ตอบกลับอย่างแน่วแน่ต่อคำขอโทษของวีค。
「ขอบคุณ。จริงๆคือมีพายุทอร์นาโดเวทปรากฏขึ้น และก็เลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์ด้วย」
「……！」
แคลร์มีความรู้สึกผสมปนเประหว่าง นั่นไงล่ะอย่างที่คิด กับ ไม่อยากจะเชื่อ。
พายุทอร์นาโดเวท เป็นพายุทอร์นาโดขนาดใหญ่ที่เกิดจากพลังเวทที่ปลดปล่อยออกมาหรือตอนใช้เวทมนตร์เคลื่อนย้าย。
ในปัจจุบันที่ไม่มีสงครามมันแทบจะไม่เกิดขึ้น แต่เมื่อเกิดขึ้นแล้วมันจะคงอยู่ประมาณ1วัน เป็นภัยคุกคามอันตรายที่จัดการบ้านเรือนของผู้คนหรือจัดการประเทศ。
แคลร์เองก็รู้ว่ามีอยู่จริง แต่อย่างน้อยตลอดที่แคลร์มีอายุมา17ปี ไม่เคยได้ยินว่ามีเกิดขึ้นเลยซักครั้ง。
「ตั้งแต่เมื่อเช้า ก็รู้สึกไม่ดี รู้สึกปั่นป่วนในพลังเวท。และเมื่อตรวจสอบกับนักเวทของราชวัง ก็ได้พบว่าจะเกิดพายุทอร์นาโดขนาดใหญ่ทางตะวันออกของเมืองหลวงน่ะ」
รุยเสริมเรื่องราวของวีคอย่างรวดเร็ว。
แคลร์พยักหน้าและตอบกลับ。
「แล้ว จะให้ฉันทำอะไรดีคะ」
「เหล่าคนที่มีพลังเวทที่แข็งแกร่ง จะตั้งเขตแดนที่เมืองหลวง และให้ผู้คนไปหลบภัยที่นั่น。ทางนี้เองก็ได้เริ่มนำทางไปแล้ว แต่จะปกป้องได้แค่เมืองหลวง หรือได้ทั้งประเทศ บอกจริงๆเลยไม่รู้ว่าจะทำได้ระดับไหน。ถ้าเป็นไปได้เพื่อสร้างเขตแดนขนาดใหญ่ จึงอยากให้แคลร์มาช่วยด้วยน่ะ」
แคลร์มึนงงในคำพูดของวีคที่ต่างจากที่คาดไว้。
「เอ่อ เวลามีทอร์นาโดเกิดขึ้นทำแบบนี้ทุกทีหรือ？」
「ไม่หรอก。ดั้งเดิมแล้ว ในช่วงหลาย10ปีมีเกิดแค่ลูกเล็กๆ ระดับใหญ่ขนาดนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน。ตอนที่เกิดก่อนหน้านี้หลาย10ปี ตรงแถวชายแดนประเทศนอสตันก็ใช้เขตแดนแบบนี้。แต่ตามบันทึกที่เหลืออยู่ถูกเขียนไว้ว่ามันหายไปเองก่อนที่จะได้ทำลายบ้านเมืองและผู้คน。นอกจากนี้ ก่อนหน้านี้หลายร้อยปีไม่มีบันทึกรายละเอียดไว้น่ะ」
（……！）
แม้ตัวเธอเองกังวลว่าจะทำได้รึเปล่า แต่มันก็ไม่มีเวลาให้ลังเล。
แคลร์จึงตัดสินใจเตรียมพร้อมและพูดว่า。
「วีค ฉันอาจจะจัดการทอร์นาโดนั่นได้นะ」
「「！！」」