[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 20
Ch.20 – บทแรก ตอนที่20 งานของผู้ใกล้ชิด
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่20 งานของผู้ใกล้ชิด
ขณะที่แคลร์กำลังค้นหาเอกสารเกี่ยวกับประเทศลินเดลที่ชั้นข้างในสุด วีคกับรุยก็พักผ่อนอยู่ตรงที่นั่งตรงทางเข้า。
วีคนอนเหยียดยาวบนที่นั่ง ส่วนรุยนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ。
ตรงนั้นเองก็มีเสียงประตูเปิด แกร๊ก。
「วีค เสร็จแล้ว」
ผู้ที่โผล่หน้ามาคือคีสนั่นเอง。
「ขอบใจ」
วีคลุกขึ้นมาจากที่นั่ง。
「คีส ใบหน้าแย่กว่าเมื่อเช้าอีกนะเนี่ย」
รุยพูดด้วยสีหน้าเห็นใจจากเบื้องลึกของจิตใจ。
「การให้ทำงานเอกสารที่เกี่ยวข้องกับหลายๆที่เนี่ย……ทำโต้รุ่งนี่ลำบากจริงๆเลยน้า」
คีสนั่งลงกับพื้นอย่างเหนื่อยเต็มที่。
「ข้าจำไม่ได้ว่ามีผู้ติดตามใกล้ชิดที่จู้จี้จุกจิกเรื่องงานนา คีส」
「……」
จังหวะที่เสียงพูดคุยหยุดลง เสียงที่ยังได้ยินอยู่อย่างเดียวคือการที่แคลร์กำลังเปิดหนังสืออยู่ข้างในห้อง。
「คงใช้เวลาอีกซักพักสินะ」
คีสทำการถามวีค。
「อาา」
「ถ้างั้นไม่ไปข้างนอกแล้วคุยกันหน่อยล่ะ」
「เรื่องของแคลร์เดี๋ยวทางนี้ดูแลเอง」
เมื่อรุยตอบมา วีคก็พยักหน้าให้คีสและออกไปข้างนอกพร้อมกัน。
ระหว่างที่ทั้ง2คนเดินไปตามทางเดินกว้างของปราสาทที่มุ่งหน้าไปที่สวน。
คีสก็พูดตรงเข้าจุดทันที。
「ผมรู้ดีว่าฝ่าบาทสนใจในตัวแคลร์เป็นพิเศษอยู่นะครับ」
วีคนิ่งไม่ไหวติง。เป็นใบหน้าของเจ้าชายลำดับที่1นั่นเอง。
「งั้นรึ」
「ผมเองก็ไม่อยากจะพูด แต่ว่าในฐานะที่เป็นคนใกล้ชิดขอพูดหน่อยครับ。
……คุณหนูแคลร์ไม่ใช่คนที่มีตำแหน่งที่จะแต่งงานกับคุณนะครับ。ได้โปรดอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวมากเกินไปเลยครับ ฝ่าบาท」
เสียงของสายลมได้ยินไปทั่วทางเดิน。
「……นั่น ก็รู้ดีอยู่แล้ว」
วีคยืนพิงกำแพงหินและตอบด้วยสายตาที่มองทอดยาวไปไกล。
「ถ้างั้นก็ ขอโทษด้วย」
หลังจากคีสมีสีหน้ารู้สึกผิด ก็ได้ยืนพิงกำแพงเช่นเดียวกับวีค。
「เป็นเด็กที่ดีเลยนะ。ถึงจะไม่มีรูปลักษณ์ที่สวยงามก็ตาม แต่ด้วยท่าทางอันสูงส่งและความฉลาด จะบอกว่าเป็นเจ้าหญิงจากที่ไหนซักที่หรือลูกสาวดยุกก็เชื่อ」
คีสพึมพำและหันไปทางหน้าวีคเพื่อนของเขา。
「ใช่มะ？ แคลร์เองก็ทำได้ดีที่โรงเรียนราชวงศ์ด้วย」
วีคตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้มฝืนๆ。
「ถ้าจะให้เป็นนางสนมก็ไม่มีปัญหาหรอก……จะว่าไป คุณหนูคงถูกยอมรับอย่างดีด้วยนี่สิ」
คีสพูดพลางเกาหัวไปด้วย。
「อาา。แต่ว่า ก็นั่นล่ะนะ เธอไม่เหมาะกับตำแหน่งนั้นหรอก」
คำพูดของคีสถูกขัดจังหวะด้วยคำพูดของวีคเหมือนกับแนะนำตัวเอง。
วีคมีความรู้สึกว่า ไม่ว่าจะแสดงออกบอกใบ้ว่าชอบขนาดไหนก็ตาม แต่มันคงส่งไปไม่ถึงแคลร์ซักนิด ยิ่งไปกว่านั้น เธอจะยิ่งทำตัวออกห่างมากไปอีก。
เพราะคิดว่าแคลร์นั้นคงเข้าใจดีถึงตำแหน่งของพวกตัวเอง。
（ถ้าเธอเป็นผู้หญิงที่จะมีความสุขที่ถูกเรียกมาเป็นนางสนมก็คงจะดีน้า）
วีคเอนหลังพิงกำแพงและหลับตาของเขา。
―――――
อาหารเย็นในวันนั้น แคลร์・วีค・คีส・รุย・โดนี่ ได้ไปยังร้านอาหารที่ไม่ได้ไปพร้อมกัน5คนซะนาน ที่เมืองปราสาท。
「แคลร์ เป็นอะไรรึเปล่า？ เห็นว่าไปที่โรงเรียนราชวงศ์นี่นา？」
โดนี่ผู้ที่สังเกตถึงอารมณ์ที่ไม่เหมือนปกติของแคลร์ และบรรยากาศอันหนักหน่วงของวีค จึงได้พูดไปเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ。
「ค่ะ。โดนี่ที่ยังร่าเริงก็ดีเหนือสิ่งอื่นใดแล้วล่ะ」
แคลร์พยายามตอบให้ร่าเริงที่สุดเท่าที่จะทำได้。
「โรงเรียนราชวงศ์เนี่ย ไม่อยากไปเป็นครั้งที่2อีกแล้วน้า。จะเล่นกับลูกสาวชนชั้นสูงก็ไม่ได้ มีแต่การเรียนที่น่าเบื่อ」
「ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่โดนี่จบจากโรงเรียนราชวงศ์ด้วยอันดับสูงสุดเลยนา」
รุยพูดด้วยสายตาเย็นชา。
「โดนี่นะเหรอ！？ อย่างที่คิด เป็นคนที่ยอดเยี่ยมเลยเนอะ」
แคลร์ถึงกับตกใจ。
「ใช่。ฉันเองก็อยู่ในชั้นปีเดียวกัน แต่ไม่เคยชนะซักครั้งเลย」
รุยแสดงสีหน้าเจ็บใจอันหาได้ยาก。
「เอ๋？ แต่รุยชนะด้านเวทมนตร์นี่นา」
เมื่อเห็น2คนที่เป็นแบบนี้ เมื่อนึกถึงความหลังสมัยนักเรียนของทั้ง2คนก็ทำให้แคลร์เผลอหัวเราะออกมา。
และเมื่อสั่งอาหารทะเลผัดน้ำมันและไวน์เพิ่ม คีสก็เปิดปากพูด。
「แคลร์ วันนี้ได้อะไรจากห้องสมุดไหม？」
แคลร์วางส้อมลง ทำการเช็ดปากด้วยผ้าเช็ดปาก และก็เอ่ยขึ้นมา。
「ค่ะ。ได้มากเกินพอเลยล่ะ。ทุกคน ขอบคุณนะคะ」
แคลร์นึกภาพทั้ง4คนที่ทำงานโต้รุ่ง และได้ก้มหัวให้。
「งั้นรึ。ได้ข้อมูลแบบไหนมารึ？」
โดนี่ทำการถามขณะที่ปลอกถั่วไปด้วย。
「ค่ะ。จากบันทึก ทำให้รู้ว่ามีเจ้าหญิงอายุ3ขวบสามารถหนีออกจากประเทศลินเดลได้。ซึ่งนี่ก็เป็นเพียงการคาดเดาจากสถานการณ์……คุณแม่นั้นมีโอกาสที่จะเป็นราชวงศ์ของประเทศลินเดลค่ะ」
ทั้ง4คนต่างกลืนน้ำลาย。
ทุกคนต่างคาดเดาว่าแม่ของแคลร์คงเป็นชนชั้นสูงที่หนีออกมาจากประเทศลินเดล แต่ไม่ได้คิดว่าจะเป็นถึงราชวงศ์。
「แต่มีอย่างนึงที่คาใจ。ทำไมเอกสารเกี่ยวกับประเทศลินเดลถึงอยู่ในพื้นที่ต้องห้ามกันนะ？ เนื้อหาทั้งหมดก็ดูเหมือนว่าจะไม่อนุญาตให้เปิดเผยด้วย」
แคลร์เก็บสีหน้าไม่ให้สั่นไหวและทำการถามวีค。
「นั่นก็เพราะว่า」
วีคเคาะนิ้วที่โต๊ะ ก๊อก ก๊อก。
เมื่อเห็นเช่นนั้น แคลร์ก็พูดมาอย่างหนักแน่น。
「ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม。ช่วยบอกความจริงมาหน่อยค่ะ วีค」