[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 19
Ch.19 – บทแรก ตอนที่19 นอนไม่พอ
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่19 นอนไม่พอ
วันถัดมาแคลร์ได้ตื่นเร็วกว่าปกติ。
（วีคก็บอกว่าจะรออยู่หรอก แต่จะดีจริงๆหรือเนี่ย）
แคลร์ลุกขึ้นจากเตียงขณะที่ในหัวที่นอนไม่พอก็คิดไปเรื่อย。
หลังจากที่วีคจากไปเมื่อคืน แคลร์ก็เริ่มทบทวนการเรียนการสอนที่โรงเรียนราชวงศ์ แต่พอไปนั่งที่โต๊ะกลับมีแต่ใบหน้าของวีคลอยขึ้นมาในหัว。
แคลร์นั้นเข้าใจว่าวีคชอบตัวเธอในฐานะเพื่อน。
แต่ว่า เมื่อคืนนั้นไม่รู้ว่าจะเรียกฐานะเพื่อนดีรึเปล่า。
แคลร์ผู้ที่เติบโตมากับการเป็นคู่หมั้นของเจ้าชายลำดับที่1จึงมีภูมิต้านทานความรัก ซึ่งตอนนี้กำลังสับสนอยู่。
（ตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าเป็นเจ้าชายลำดับที่1ของประเทศละก็วีคก็ต้องมีคู่หมั้นสิ。แต่ถึงอย่างนั้นการมาที่นี่ทุกวันนี่มันยังไงกันนะ）
มันเป็นความรู้สึกนึกคิดที่แปลกอะไรบางอย่าง。
แต่ถึงจะคิดเช่นนั้น แคลร์กลับเลือกชุดวันพีชตัวโปรดใส่ในวันนี้。
ถ้าตอนที่เป็นลูกสาวดยุกมันก็ควรใส่ชุดเดรส แต่ในตอนนี้เหมาะสมที่จะใส่ชุดวันพีชอย่างดีมากกว่า。
แคลร์ได้เลือกรองเท้าส้นสูงที่สีเข้ากับชุดวันพีชไว้ด้วย แต่ในเมื่อวันนี้ยังมีเวลา。
แคลร์จึงคิดจะเดินไปที่ปราสาท เลยเลิกใส่รองเท้าส้นสูงและใส่รองเท้าบูทที่สบายแทน จากนั้นก็หยิบนาฬิกาพกบนโต๊ะใส่ในกระเป๋า。
「ท่านพี่แคลร์ จะออกไปข้างนอกหรือคะ」
เมื่อออกจากห้อง แคลร์ก็เจอะเข้ากับอิซาเบล่า。
「ค่ะ。มีนัดกับเพื่อนไว้น่ะ」
แคลร์ตอบกลับพร้อมกับยิ้มหวาน。
อิซาเบล่านั้นเป็นเด็กฉลาด。เมื่อบอกไปเช่นนี้ ก็จะไม่ถามเซ้าซี้อะไรต่อ。
「อย่างนั้นหรือคะ。คาบเรียนที่จะถึงไว้อ่านกวีนิพนธ์ด้วยกันนะคะ」
อิซาเบล่ามองดูแคลร์พร้อมกับมีท่าทางเสียดาย。จากนั้นก็พูดต่อ。
「ท่านพี่วันนี้สวยกว่าปกติเลยล่ะค่ะ。คงมีแผนเที่ยวสนุกๆแน่เลยเนอะ！」
―――――
จากตระกูลเรนุไปที่ปราสาทนั้นใช้เวลาเดิน1ชั่วโมง。
เมื่อแคลร์มาถึงที่ประตูปราสาท ก็ได้ยื่นนาฬิกาพกให้ทหารรักษาความปลอดภัยดู。
「มีนัดกับฝ่าบาทวีคค่ะ」
ภายในใจแคลร์นั้นประหม่าเป็นอย่างมาก จะทำยังไงดีถ้าเกิดถูกนำไปห้องเข้าพบ ทั้งๆที่แค่จะมาใช้ห้องสมุดเท่านั้น。
「……ขอดูหน่อยจะได้ไหมครับ」
เมื่อทหารรักษาความปลอดภัยเห็นนาฬิกาพก ใบหน้าของเขาก็มีอาการตกใจในทันทีและทำการขอดู。
「ได้สิคะ แน่นอน」
แคลร์พร้อมที่จะยื่นนาฬิกาพกให้ทหารรักษาความปลอดภัย และในตอนนั้นก็มีเสียงเรียกขึ้นมา。
「เธอคนนั้นเป็นแขกของเราเอง。ปล่อยมาได้เลย」
ผู้ที่ปรากฏตัวมาคือวีคและรุยที่มีใบหน้านอนไม่พอนั่นเอง。
（……ค่อยยังชั่ว……！！）
「ฝ่าบาท ไม่เจอกันนานนะคะ」
แคลร์แสดงท่าทางทักทายอย่างสุภาพขณะที่พวกทหารรักษาความปลอดภัยเฝ้ามองอยู่。
「แคลร์ ไม่เจอกันนานเลยเนอะ」
「รุย！ คิดถึงจัง！」
วีคมองไปทางแคลร์ที่กอดกับรุยอย่างมีความสุข โดยที่วีคมีสีหน้าบอกไม่ถูก。
「แล้ว เสร็จสิ้นงานแล้วหรือคะ ฝ่าบาท？」
ขณะที่เดินอยู่ในราชวัง แคลร์ก็แกล้งถามวีค。
「แน่นอนสิ」
วีคตอบกลับอย่างภาคภูมิใจ。
「ฉันกับโดนี่ถูกเรียกไปช่วยเลยนา」
จากนั้นรุยก็พูดต่อด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ。
「แคลร์ วันนี้ก็ยังสวยนะแต่ว่า……นอนไม่พอ？」
แคลร์ถึงกับตกใจ。
「ค ค่ะ。การบ้านยังไม่เสร็จเลยล่ะ」
「อ๊าา บทเรียนเวทมนตร์ส่วนตัวค่อนข้างลำบากพอดูนี่เนอะ。ฉันเองยังจำการเรียนที่แทบจะตายเอาให้ได้เมื่อ2ปีที่แล้วก่อนจบการศึกษาอยู่เลย」
รุยพยักหน้าให้คำพูดที่พูดออกไป。
「ถึงแล้ว」
ห้องสมุดพิเศษของราชวังที่วีคนำทางมานั้นไม่ได้ใหญ่อย่างที่คิด。
ถ้าพูดถึงประเทศนอสตัน ก็ระดับเดียวกับห้องทำงานของเจ้าชายลำดับที่1อัสเบล。
อย่างไรก็ตาม มีหนังสือมากมายวางเรียงรายอยู่ตามชั้น。
「พวกหนังสือเวทมนตร์อยู่ทางนี้。แต่พวกหนังสือเวทเสน่ห์ต้องห้ามล็อคไว้อ่านไม่ได้นะ」
รุยทำการอธิบายหลายๆอย่างให้ฟัง。
วันนี้ที่แคลร์มาไม่ใช่แค่อยากเรียนรู้เวทมนตร์เพียงอย่างเดียว。
ยังมีพลังลึกลับที่เธอได้จากเกาะลินเดล。ศีลจุ่มนั่น……โดยเฉพาะอยากรู้ความลับที่ซ่อนไว้ของสถานที่เกิดของแม่。
ตั้งแต่วันนั้น ภายในหัวของแคลร์ก็คิดถึงความเป็นไปได้。
แน่นอน วีคกับรุยก็คิดเช่นเดียวกัน。
「แคลร์。เจอเอกสารลับที่เกี่ยวกับเกาะลินเดลด้วย」
วีคส่งเสียงเรียกมาจากชั้นด้านตรงข้าม。และหยิบบางอย่างออกมาจากพื้นที่ที่รอบๆเป็นหนังสือต้องห้าม。
「วีค หนังสือตรงชั้นนั้น ไม่สมควรที่จะถูกอ่านโดยฉันนะ」
「ถ้าเข้ามาเขตแดนตรงนี้แถมยังอ่านตัวอักษรได้ละก็ มันไม่มีปัญหาหรอก」
อย่างที่วีคบอก แคลร์เองก็เข้ามายังเขตแดนตรงนี้ได้ และยังสามารถอ่านตัวอักษรที่มีพลังเวทอยู่ได้ด้วย。
จากนั้นรุยก็พูดพร้อมรอยยิ้มแหยๆ。
「เขตแดนพวกนี้ทำขึ้นโดยนักเวทของราชวังเลยนา。……พลังเวทของแคลร์นั้นยังไม่รู้ว่ามีแค่ไหน แต่คงจะเปลี่ยนประเทศได้จริงด้วยแฮะ」
「เสียดายจังน้าที่ไปอยู่กับตระกูลเรนุ」
แคลร์ไม่มีช่องว่างให้รู้สึกกลัวพลังของตัวเอง เพราะการที่วีคพูดเล่นสนุกกับการที่รุยพูดอย่างลื่นไหลนั่นเอง。
「พวกข้าจะไปหลับแถวประตู ดังนั้นค่อยๆสำรวจไปก็ได้นะ」
「ใครกันน้าที่ทิ้งงานไว้มากมาย ต้องให้ผู้ติดตามมาคอยเก็บเนี่ย」
วีคกับรุยแม้จะกังวลเกี่ยวกับแคลร์ แต่ก็ต้องปล่อยให้อยู่คนเดียว。
สิ่งที่แคลร์เจอคือความจริงที่เธอหวังไว้。
ตอนที่ประเทศลินเดลถูกโจมตีเมื่อหลายปีก่อน ที่พูดกันว่าราชวงศ์ทั้งหมดสิ้นชีวิตหมดนั้น ความจริงแล้วมีเหลือรอดมา1คน。
นั่นคือเด็กสาวตัวเล็กอายุ3ขวบที่สาวใช้ส่วนตัวพาออกมาได้ และชนชั้นสูงของประเทศนอสตันที่รู้สถานการณ์ก็ได้รับเธอไปดูแลอย่างลับๆ。
แม่ของแคลร์นั้น แม้จะเป็นชนชั้นสูงในประเทศนอสตัน แต่ก็อยู่สุดขอบดินแดนประเทศลินเดลเก่า。
เมื่อนึกขึ้นมาแล้ว แคลร์และพี่ชายทั้ง2คนได้รับความงามมาจากแม่ แต่กลับไม่มีความคล้ายทางฝั่งยายเลยซักนิด。
ซึ่งจนถึงตอนนี้ก็ไม่ได้เอะใจมาก่อน แต่ในเมื่อคิดว่าเป็นเจ้าหญิงที่หนีมาจากประเทศลินเดล ทุกๆอย่างมันก็ลงตัว。
（ท่านพ่อจะรู้เรื่องนี้รึเปล่านะ）
ถึงจะบอกว่าคนสุดท้าย แต่การที่ลูกสาวชนชั้นสูงจะแต่งงานเข้าตระกูลมัลทีโน่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร。
แคลร์นั้นเกือบจะสงสัยว่าพ่อเบนจามินร่วมมือกับชาร์ลอท แต่เธอก็รู้สึกโล่งใจที่มันไม่สอดคล้องกัน。