[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 17
Ch.17 – บทแรก ตอนที่17 พักเที่ยงอันยุ่งเหยิง
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่17 พักเที่ยงอันยุ่งเหยิง
หลังจากจบคาบที่2 ก็ได้เวลาพักเที่ยง。
แคลร์ที่ตัดสินใจทานอาหารเที่ยงกับลิเดียร์ได้มุ่งหน้าไปทางโรงอาหาร。
「พวกเขาจะติดผลทดสอบตอนบ่าย ยังไงรีบๆกลับมาดีกว่าเนอะ」
ลิเดียพูดด้วยน้ำเสียงสงบอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ。
แคลร์พยักหน้า และขณะที่กำลังจะตอบกลับก็ได้ยินเสียงแหลมสูงขึ้นมา。
「มันอะไรกันเนี่ย！？ ใครสั่งให้ทำแบบนี้！！」
เมื่อมองไปทางเสียงนั้นก็พบคุณหนูที่ภายนอกดูน่ารัก แต่กำลังว่าเหล่าเพื่อนของเธอด้วยคำที่รุนแรงไม่สมกับรูปลักษณ์ภายนอกอยู่。
สถานการณ์แบบนี้แคลร์เคยเจอมาก่อน。
ในโรงเรียนที่ลูกๆของชนชั้นสูงมาเรียนนั้น ด้วยตำแหน่งและความสัมพันธ์ของพ่อแม่ มันจะส่งผลสะท้อนมายังลูกๆของพวกเขาในโรงเรียนโดยตรง。
บางที พ่อแม่ของคนที่ตะโกนใส่1ใน4คนนั้น คงจะมีตำแหน่งทางสังคมสูงกว่า。
ตามปกติแล้ว เมื่อมีปัญหาเช่นนี้ มันมีกฏอยู่ว่าลูกสาวชนชั้นสูงที่มีอำนาจมากกว่าจะเข้าไปทำการตำหนิ。
อย่างไรก็ตาม เมื่อดูรอบๆแล้วกลับไม่มีใครเข้าไปห้าม เป็นเรื่องง่ายแม้สำหรับแคลร์ที่พึ่งเข้าเรียนที่จะรู้ว่า พ่อแม่ของคุณหนูคนนี้คงจะมีอำนาจมากอย่างแน่นอน。
「ท่านนิโคล่าน่ะ。เธออยู่ปี2ของโรงเรียนนี้ แต่ว่า เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของท่านดยุก และเป็นหลานสาวของราชา。นักเรียนทั่วไปคงไม่มีใครกล้าไปหยุดหรอก」
ลิเดียร์กระซิบด้วยน้ำเสียงถอดใจ。
「……」
ที่โรงเรียนชนชั้นสูงของราชวงศ์แห่งประเทศนอสตันนั้น แคลร์ที่ถูกรับรู้ว่าเป็นคู่หมั้นของเจ้าชายลำดับที่1 และเป็นลูกสาวของดยุกมัลทีโน่ เป็นคนไกล่เกลี่ยสถานการณ์เช่นนี้เป็นประจำ。
แต่ว่า มันใช้ไม่ได้กับที่นี่。
บางทีแคลร์คงรู้สึกสงสารคุณหนูที่สีหน้ากำลังซีดเผือดจากการทำผิดพลาดเล็กๆน้อยๆ。
ทางเดินไปโรงอาหารที่คึกคักเต็มไปด้วยนักเรียนเมื่อพบกับท่าทางที่ดุร้ายของนิโคล่า…….ก็เงียบลงในทันที。
「บอกไปแล้วไงว่าให้จัดเตรียมอาหารเที่ยงของวันนี้ให้เรียบร้อย！ มาบอกไม่สามารถจัดอาหารเที่ยงในสวนได้เนี่ย ต้องทานที่โรงอาหารมันหมายความว่ายังไง！！」
「……เอ๋」
แคลร์เปล่งเสียงออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ。
นิโคล่าที่ได้ยินเสียงหันขวับมาทันที。
หน้าเธอนั้นแดงกล่ำเต็มไปด้วยความโกรธที่ดูจะระเบิดได้ทุกเมื่อ。
「เมื่อกี๊ใครพูด！！ รีบๆก้าวออกมาซะ！！」
（ก็เหตุผลมันบ้าบอมากนี่นา เลยเผลอส่งเสียงออกไป）
แคลร์สำนึกในการกระทำที่แย่ๆของเธอ。
（ไม่มีทางเลือกล่ะนะ）
จากนั้นก็สูดหายใจลึกๆและทำการพูด。
「ดิฉันเองค่ะ ท่านนิโคล่า。แคลร์・มัลคุส ค่ะ。เมื่อมองดูแล้วก็เป็นห่วงกลัวว่าจะโมโหจนใช้เวทมนตร์ใส่คุณหนูประเทศข้างเคียง。แต่ว่า ในตอนนี้ที่สงครามยังเป็นแค่วงเล็กๆ เลยเผลอส่งเสียงออกไปค่ะ」
แคลร์ที่เป็นดั่งดอกไม้อันสวยงามอย่างมากแห่งประเทศปาฟีท พูดพร้อมกับยิ้มออกมา。
ความไม่สมดุลระหว่างความงามของแคลร์กับคำพูดดั่งหนามทิ่มแทงของแคลร์ทำให้เหล่านักเรียนส่งเสียงฮือฮา。
「เธอ……」
จังหวะนั้นเอง นิโคล่าที่กำลังหน้าแดงก็ถึงกับผงะถอย
「มีอะไรกัน」
เสียงที่คุ้นเคยได้ดังขึ้นมา。
（……วีค）
วีคนั่นเองที่ปรากฏมาจากทางข้างหลังของแคลร์。
แคลร์ที่ตัดสินใจแยกระหว่างชีวิตตอนส่วนตัวและชีวิตตอนอยู่ต่อหน้าผู้คน ได้ทำการโค้งคำนับวีคอย่างสุภาพ。
「ท่านพี่วีค！ กำลังคิดจะไปชวนทานอาหารเที่ยงวันนี้เลยค่ะ」
นิโคล่าพูดกับวีคด้วยเสียงสูง。
「แค่เตรียมอาหารเที่ยงต้องมีคนมากมายขนาดนี้เลยรึ」
วีคตอบกลับอย่างเย็นชา。
「ไม่ใช่ค่ะท่านพี่。ผู้หญิงคนนั้น……」
「ไม่ต้องการฟังคำแก้ตัว。แล้วก็ ทางนี้คือแคลร์เพื่อนคนสำคัญของเรา。ไม่ยอมให้ดูหมิ่นซะหรอก」
「「「！！！」」」
เสียงฮือฮาตามทางเดินยิ่งดังขึ้นไปอีก。
ดั้งเดิมตามบทการสนทนาแล้วแคลร์ต่างหากที่เป็นฝ่ายพูดดูหมิ่น แต่ว่าในตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญแล้ว。
（ทำบ้าอะไรเนี่ย วีค）
แคลร์สบถขึ้นในใจ。
「……อ๊ะ」
ไม่รู้ว่าความนึกคิดของแคลร์ส่งไปถึง หรือว่าเข้าใจสถานการณ์ด้วยตัวเอง วีคจึงมีสีหน้านึกขึ้นมาได้。
「ไปกันเถอะ」
「ครับ」
หลังจากส่งสัญญาณขอโทษแคลร์แล้ว วีคก็เดินออกไปพร้อมกับเพื่อนของเเขา。
เพื่อชีวิตในโรงเรียนอันสงบสุข แคลร์จึงต้องการซ่อนความจริงที่ได้เข้าเรียนโรงเรียนราชวงศ์จากการแนะนำของเจ้าชายลำดับที่1แห่งประเทศปาฟีท แต่ว่าในวันแรกที่เข้าเรียน กลับรู้กันว่าเป็น『เพื่อนคนสำคัญของฝ่าบาทวีค』ไปซะแล้ว。
（แต่ว่า ในครั้งนี้เป็นความผิดของฉันด้วยสิน้า……）
ขณะที่แคลร์หันกลับมาพร้อมกับสำนึกผิด ก็เห็นว่าในฝ่ามือของลิเดียร์มีแสงสีฟ้าปรากฏขึ้น。
「อะร๊ะ？ ท่านลิเดียร์ทำอะไรหรือคะ……」
「เราเก่งด้านเวทมนตร์น่ะ。พอดีคิดว่าถ้าเกิดท่านนิโคล่าจะดุท่านแคลร์ จะได้ผนึกปากที่น่ารักๆนั่นไปตลอดพักเที่ยงนะสิ」
ลิเดียร์ตอบเช่นนั้นพร้อมรอยยิ้ม。
（ท่านลิเดียร์……เข้าใจเหตุผลแล้วล่ะว่าทำไมอยู่คนเดียวได้）
แคลร์ทั้งตกใจและประทับใจในหัวใจอันแข็งแกร่งของลิเดียร์และความสามารถในการใช้เวทมนตร์ของเธอ。