[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 12
Ch.12 – บทแรก ตอนที่12 อิสระ
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่12 อิสระ
ความรู้สึกนุ่มสบายเหมือนห่อหุ้มด้วยผ้าปูที่นอน。
แต่ก็เป็นความรู้สึกที่แคลร์คิดว่าต่างจากเตียงของมินามิ。
เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นภาพที่พร่ามัว。
เมื่อภาพชัดขึ้นเรื่อยๆ ก็ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าอยู่ที่โรงแรมในเกาะลินเดล。
「รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง？」
รุยปรากฏขึ้นในสายตาของแคลร์ที่กำลังนอนอยู่บนเตียง。
「ค่ะ สบายดี。แต่ว่า ฉัน……」
รุยจึงพูดกับแคลร์ที่ดูเหมือนจะยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ดีเท่าไรนัก。
「เมื่อกี๊ อยู่ดีๆแคลร์ก็สลบไปที่ชายหาดน่ะ。เลยอุ้มกลับมาโรงแรมพร้อมกับพวกวีค。น่าจะหลับไปประมาณ1ชั่วโมงได้ล่ะมั้ง」
「อะไรกัน……ต้องทำให้ลำบากแบบนั้น ขอโทษด้วยค่ะ」
แคลร์ตกใจและทำการขอโทษ。
「ไม่ต้องคิดมากหรอก」
จากนั้นรุยก็พูดต่อ。
「หลังจากได้รับพลังอันยิ่งใหญ่จากภูตหรือเทพในศีลจุ่ม เป็นเรื่องปกติที่จะสลบถ้าร่างกายรับไม่ไหวน่ะ」
「ศีลจุ่ม……？」
แคลร์กำลังงงงวยเพราะจำไม่ได้。
「ก่อนที่แคลร์จะสลบ จำแสงเหมือนออโรร่าที่ชายหาดได้ไหม？」
「ค่ะ ก็พอจำได้」
「บางที คิดว่านั่นน่าจะเป็นศีลจุ่ม。ก็ไม่รู้หรอกนะว่าพลังเวทสีอะไร แต่ดูจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าขาวหรือเงินซะอีก」
และรุยทำการพูดต่อ。
「ได้บอกไปแล้วใช่ไหม ว่าชายหาดนั่นเคยเป็นสถานที่ตั้งโบสถ์ของประเทศลินเดล？ แม้โบสถ์จะหายไปแล้ว แต่ชายหาดนั่นยังคงเป็นน้ำพุศักดิ์สิทธิ์เรื่อยมา。ตามทฤษฎีแล้วก็ยังสามารถรับศีลจุ่มได้。……ถ้าเกิดมีชนชั้นสูงที่แม่เกิดที่ประเทศลินเดลน่ะนะ」
……ตุบตุบ หน้าอกของแคร์เต้นรัว。
『ที่จำได้ก็คือ ประเทศลินเดลเก่าที่เป็นบ้านเกิดของแม่แคลร์คู่หมั้นล่ะน้า』
คำพูดของริโกะในความฝันผุดขึ้นมา。
เรื่องที่ตัวเองมาเกิดในเกม และเรื่องรับศีลจุ่มที่ริโกะพูดในฝันมันตรงเป๊ะ ตัวแคลร์เองก็เข้าใจได้แต่คงต้องใช้เวลาซักพักยอมรับ。
「ฉัน ตอนอายุ15ปีได้รับพลังเวทสีชมพูอ่อน……เป็นศีลจุ่มที่ไม่อยากจะเชื่อ」
「รับศีลจุ่มที่เมืองหลวงของประเทศนอสตันมาสินะ？ ตามปกติแล้ว ถ้าเกิดรับศีลจุ่มในสถานที่ที่ไม่เกี่ยวข้องกับทางแม่เลย จะได้รับพลังเวทที่อ่อนแบบมากๆมา。แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังได้ถึงชมพูอ่อน แค่นั้นก็เป็นข้อพิสูจน์แล้วว่ามีภูตที่แข็งแกร่งให้พร」
รุยยื่นชาน้ำผึ้งอุ่นๆมาให้。
「……」
แคลร์รับถ้วยชาและส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ。
「ก็นะ ดื่มชาแล้วก็ทำตัวตามสบายซะ。วีคเองก็มีสีหน้าเป็นห่วงจะเป็นจะตาย คงต้องไปเรียกมาซักหน่อย」
「รุย ขอบคุณจริงๆค่ะ」
รุยยิ้มรับคำกล่าวขอบคุณของแคลร์。
―――――
ในรุ่งเช้าวันถัดมาก็ได้ออกเดินจากจากเกาะลินเดล และ3วันให้หลังในตอนเที่ยงก็มาถึง เมืองหลวง・อุรุส แห่งประเเทศปาฟีท。
ระหว่างเดินทางตั้งแต่เข้ามาประเทศปาฟีท วีคก็ได้เอาผ้าพันคอคลุมหน้ามาตลอด。
โดนี่แม้จะถูกส่งเสียงเรียกจากสาวๆทั้งร้านอาหารและโรงแรม แต่ก็ผ่านมาได้ไม่มีปัญหาอะไร。
เมื่อพูดถึงแคลร์แล้ว เธออยู่ในสถานะช่างฝันตั้งแต่เข้าเมืองอุรุสมา。
「สุดยอด……。ทีลาร์ดเทียบไม่ได้เลย」
เสียงแห่งความชื่นชมได้หลุดออกมา。
สิ่งปลูกสร้างสูงจากหินที่สร้างเรียงราย ซึ่งสำหรับประเทศนอสตันแล้วไม่มีให้เห็นนอกปราสาท ทั้งสวนสาธารณะที่สวยงาม ทั้งความสะดวกสบายเรื่องร้านค้ามากมาย。ถนนกว้างขวางระดับให้รถม้าหลายคันสวนกันได้ มีต้นไม้ปลูกระหว่างทางพร้อมทางว่างให้เดิน และยังมีลำธารไว้ให้ชมหย่อนใจ。
สิ่งที่ทำให้ตกใจเหนือสิ่งอื่นใดนั่นก็คือ ไม่ว่าอันไหนก็เป็นการออกแบบที่คำนวณมาอย่างดี จัดวางสวยงามเข้ากับวิถีชีวิตของผู้คน。
「ไงล่ะ เมืองปราสาทอุรุส」
วีคถามแคลร์อย่างภูมิใจเต็มที่。
「ค่ะ ชอบสุดๆ。ยอดเยี่ยมจริงๆ！」
แคลร์ตอบกลับพร้อมดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับ。
「เดี๋ยวหลังจากนี้ค่อยมากันก็ได้。เดินผ่านเมือง20นาทีก็ถึงปราสาทแล้ว」
จากนั้นวีคก็ทำการพูดต่อ。
「ไปกันเลย」
「ขอเวลาซักครู่ได้ไหมคะ」
แคลร์ได้บอกไปเช่นนั้น。
รุยหยุดม้าที่กำลังจะเริ่มวิ่ง。
แคลร์ลงจากม้าด้วยการช่วยเหลือของยุย。และพูดว่า。
「ขอขอบคุณที่ร่วมเดินทางจนมาถึงที่นี่ค่ะ」
วีคมีสีหน้าสับสนต่อการที่แคลร์ก้มหัวให้。
「หมายความว่ายังไง？ ได้พูดคุยกันหลายครั้งระหว่างเดินทางแล้วไม่ใช่รึ。ว่าปราสาทจะทำการปกป้องจนกว่าจะเริ่มชิน……ถ้าไม่อยากถูกปกป้องละก็ มาเป็นนักเวทของราชวังเป็นยังไง？」
「ต้องขอขอบคุณอย่างสุดซึ้งค่ะ แต่ว่า การที่ฝ่าบาทช่วยเหลือเรื่องการดำเนินชีวิตนั้น อาจจะนำไปสู่ความขัดแย้งที่ไม่ได้คาดคิด หรือเรื่องอื้อฉาวต่อราชวงศ์ของประเทศปาฟีทได้ค่ะ」
แคลร์ทำการพูดต่ออย่างสง่างาม。
「อาจจะ……เป็นการเอาแต่ใจของฉันก็ได้ แต่ฉันคิดว่าทุกคนเป็นเพื่อนค่ะ。เป็นครั้งแรกที่ปฏิบัติต่อกันในฐานะมนุษย์โดยไม่ต้องกังวลเรื่องของตำแหน่ง。……นอกจากนี้ ไม่อยากเรียกเพื่อนคนสำคัญอย่างวีคว่าฝ่าบาทด้วยสิ」
「……หุ」
คีสที่ฟังอยู่ซักพักเผลอปล่อยเสียงออกมาขณะที่มีสีหน้าอั้นขำ。
「……」
วีคจ้องไปที่คีสขณะที่มีสีหน้าไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงดี。
「คุณหนูแคลร์ก็เป็นแบบนี้แหละเนอะ」
โดนี่สนับสนุนแคลร์ด้วยน้ำเสียงเหมือนน้องคนสุดท้องอย่างเช่นเคย。
「ยอมแพ้ได้แล้วล่ะมั้ง วีค。การจะกักขังนกที่เป็นอิสระไปแล้วครั้งนึงเนี่ย มันไม่สง่างามเลยนะ」
รุยพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ。
「……ไม่เป็นอะไรจริงๆรึ」
วีคทำการถามซ้ำ。
「ค่ะ น่าจะ。คงจะอยู่ในโรงแรมที่ดีหน่อยซัก2-3วันขณะที่หางาน。ฉัน ตั้งหน้าตั้งตารอชีวิตใหม่นี่มากเลยล่ะ！ ……แต่ว่า ถ้ามีปัญหาจริงๆ ในตอนนั้นก็ขอรบกวนด้วยนะ」
แคลร์ตอบกลับอย่างทีเล่นทีจริง เพื่อคำนึงถีงเกียรติของวีค。
「เข้าใจแล้ว。……ถ้างั้นจะให้สิ่งนี้เป็นบัตรผ่าน。ด้วยสิ่งนี้คงสามารถเข้าพบข้าได้แน่นอน」
วีคถอดนาฬิกาพกของเขาและยื่นให้แคลร์。
「เอ่อ……。มีอะไรที่เบา（ในหลายๆความหมาย）กว่านี้ไหมคะ」
แคลร์ที่ตกใจได้พูดเช่นนั้นกับวีค。
「ต่างหูข้าเป็นยังไง」
ด้วยคำตอบที่ใจกล้าของวีค ทำให้แคลร์นั้น
「มะ ไม่เป็นไร！ ของเดิมนี่ล่ะ」
ต้องตอบตกลงอย่างเดียว。