[ นิยายแปล ] สารภาพรักไป99ครั้งก็ยังไม่ไหวงั้นหรอ!? - ตอนที่ 26
“ซายากะ อย่าบุ่มบ่ามไป….สิ”
“เอ๊ะ?”
คนที่เปิดประตูเข้ามาคือชิโฮะ
ด้านหลังก็มีทุกคนของชมรมทำอาหารอยู่ด้วยและทุกคนต่างมองเข้ามาในห้องด้วยท่าทีสนใจ
สิ่งที่พวกเธอเห็นนั้น อยู่เหนือความคาดหมายของพวกเธอไปไกลมาก
“น นี่มันคือว่า…”
เซอิจิที่คร่อมซายากะพยายามหาทางแก้ตัวด้วยท่าทีเครียด
ส่วนซายากะนั้นนอนหลับตาอยู่ด้วยใบหน้าเคลิบเคลิ้ม
สมาชิกชมรมทุกคนถึงกับตัวแข็ง
และชิโฮะเป็นคนแรกที่เรียกสติกลับมาได้
“ทุกคน ประชุม”
พอเธอพูด ทุกคนในกลุ่มก็รวมหัวกันเป็นวงกลม
เซอิจิที่ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรดี เลยอยู่ถ้าแบบนั้นต่อไปเพื่อรอปฏิกิริยาจากชิโฮะ
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซายากะไม่ขยับตัวและอยู่ในท่าทีเคลิ้ม
“ช ชิโฮะ! แย่แล้ว! นี่มันมากกว่าที่คิดไว้อีกนะ!!”
“ม ไม่….แต่ว่า พวกเรายังแค่ปี1เองนะ….ควรจะหยุดดีมั้ย….”
“ต แต่ว่า….พักนี้ก็ได้ยินว่ามีนักเรียนมอต้นทำเรื่องแบบนี้กันด้วยนะ….”
“เอ๋? จริงดิ!? วัยรุ่นสมัยนี้สุดยอดเลยน้า~”
“พวกเราเองก็วัยรุ่นนะ…”
พวกเธอพูดกันเสียงเบาจนเซอิจิเลยไม่ได้ยิน
พวกเธอคิดว่าซายากะจำทำอะไรอย่าง ทำให้เป็นที่ยอมรับ เลยจะมาเฝ้าระวังแต่ว่า….
“ก็มัน ทำกันก่อนวัยอันควรเนี่ย จินตนาการไม่ออกเลย”
“นั่นก็จริงอยู่หรอก….แต่ว่า ถ้าได้รับอนุญาตล่ะก็ ที่เหลือก็เป็นปัญหาของทั้งคู่ไม่ใช่หรอ?”
“””ก็จริง”””
“งั้น เอาแบบนี้แหละ”
“””ค่ะ”””
หลังจากตัดสินใจอะไรได้บางอย่าง พวกเธอก็สลายวงกลม และเรียงแถวหน้ากระดานหน้าประตู
เซอิจิที่สงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น พวกเธอก็ยืนตรงและยกนิ้วโป้งให้
“เอะ? อ อะไร?”
“ถ้างั้น ต่อไปก็เชิญเลย”
“ประธาน เสร็จแล้วเล่าความรู้สึกให้ฟังด้วยนะ”
“เดี๋ยวพวกเราเฝ้าให้เอง!”
แต่ละคนของสมาชิกทิ้งท้ายให้คนละคำและเดินออกจากห้องไป
พอถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังอีกครั้ง เซอิจิก็เข้าใจความหมายของท่าทางของพวกเธอ และตระโกนออกมา
“ไม่ใช่น้า เข้าใจผิดแล้วววววววววว!!!!”
ถ้าเป็นแบบนี้ ข่าวลือเขากับซายากะต้องกระจายออกไปแน่ๆ
เซอิจิที่คิดอย่างนั้นพยายามตามพวกเธอออกไป
แต่ว่า เซอิจิก็ถูกซายากะรั้งเอาไว้
“….จะไปไหนหรอ? ยังไม่ได้คำตอบเลยนะ….”
“ป ประธาน! ใจเย็นก่อน!! เราต้องไปอธิบายสถานการณ์ให้พวกเธอนะ….”
“….ว่าแล้วเชียว ฉันเป็นแค่ประธานสินะ….”
“เอะ?”
ซายากะนั้นให้บรรยากาศเหมือนปีศาจตัวน้อยมากกว่าเดิม และสีหน้าของเธอมืดมนขึ้น
“ท ทำไมหรอ?”
“อิชิกิคุง ฉันน่ะนะ ไม่สนเรื่องที่คนอื่นจะเข้าใจผิดนั่นหรอก”
“แบบนั้นไม่ได้ไม่ใช่รึไง ประธานเป็นป….”
“ซายากะ”
“เอะ?”
“เรียกว่าซายากะสิ….ถ้าไม่ทำล่ะก็…”
ซายากะพูดแบบนั้นก็กอดเซอิจิจากด้านหน้าและเริ่มขยับหน้าเข้าไปใกล้
นี่มันสถานการณ์ที่น่าอายมาก เซอิจิเห็นแก้มของเธอแดงเล็กน้อย และตัวของเธอสั่นเล็กน้อย
“เดี๋ยวจูบ เลยนะ”
“ป….ประธาน…”
“ซายากะ”
“อะ เอ่อ….ซายากะ….ซัง…”
“ซา! ยา! กะ!”
“ค ครับ ซายากะ!”
“อืม งั้นก็ รางวัล”
“ครับ เห้ย เดี๋ยวก่อนนนน!”
“งืม….”
ซายากะยื่นหน้าเข้าไปหาเซอิจิอีกครั้ง รางวัลที่เธอพูดถึงก็คือการจูบนั่นแหละ
ก่อนที่เซอิจิจะไหลไปตามน้ำและจูบกับเธอเขาเอามือขึ้นมาบังไว้ก่อน
“เห้อ….เกือบไปแล้ว~”
“ว่าแล้วเชียว…. เกลียดฉันสินะ?”
หลังจากนั้นซายากะก็ปล่อยเซอิจิ
ซายากะพูดกับเซอิจิด้วยความรู้สึกเสียใจ
“ซายากะ เธอเป็นอะไรของเธอ?”
“….ก็ใครก็ไม่รู้ ไม่ยอมรู้สึกถึงความรู้สึกของฉันสักที แถมยังพูดถึงผู้หญิงคนอื่นอีก~”
“อึก ข ขอโทษ….”
เซอิจิที่ถูกพูดใส่รู้สึกอ่อนแรง
เซอิจิที่เครียดอยู่ ซายากะหัวเราะสนุกสนานและพูดว่า”ล้อเล่นน่า”
ซายากะ ที่กลับมาเป็นแบบเดิมได้แล้วนั้น พูดกับเซอิจิด้วยท่าทีจริงจัง
“แค่ใจร้อนไปหน่อยน่ะ ตอนแรกก็ติดว่าไม่คู่แข่งแล้วสักที แต่จู่ๆก็มีรุ่นพี่กับน้องสาวโผล่ออกมาซะอย่างงั้นน่ะสิ…..”
เซอิจิไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร
ก็จริงอยู่ ที่มีคนที่เธอพูดถึงจริงๆ
แต่ว่า นั่นไม่เกี่ยวกับการสารภาพรักเลยสักนิด
“คือว่า หรือว่าหมายถึงรุ่นพี่โฮเซอิกับมินาโฮะ?”
“อืม…ทั้งสวยกว่าฉัน…สนิทกันด้วย….แถมเมื่อเช้าก็รับรู้ถึงความรู้สึกจากพวกเธออีก…”
“บ แบบนั้นเองหรอ”
ถูกพูดมาตรงๆทำให้เขาเขิน
เซอิจิที่พูดถูกเป็นห่วงว่าจะโดนผู้หญิงคนอื่นแย่งตัวไป ทำให้เขาแอบดีใจ
เขาดีใจ ที่มีคนชอบเขามากขนาดนี้
“อะ 2คนนั้นก็แค่น้องสาวกับรุ่นพี่เองนะ เมื่อกี้ก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรอ ว่าจะคิดเรื่องของซายากะอย่างจริงจังน่ะ..”
“แต่ว่า ฉันไม่สบายใจน่ะ เหมือนได้กลิ่นแบบเดียวกับฉันจาก2คนนั้นเลย”
“อา ใช้สบู่กับเครื่องสำอางค์เหมือนกันหรอ?”
“ตอบสนองแบบเดียวกันเลย…”
ซายากะรู้สึกประหลาดใจ
แต่ว่า ตรงส่วนนี้ซายากะก็ชอบเขาเหมือนกัน
ซายากะรู้สึกใจเต้น เพียงแค่ได้คุยกับเซอิจิ2คน
“เซอิจิคุง”
“เอะ? อะ ครับ….”
เซอิจิที่ถูกเรียกชื่อกระทันหันรู้สึกสับสน
ซายากะหน้าแดงสุดๆ และพูดกับเซอิจิด้วยรอยยิ้ม
“ชอบที่สุดเลย”
“เอะ….อ เอ่อ….”
เพียงแค่คำพูดเดียว ทำให้เซอิจิใจเต้นมากกว่าเหตุการณ์อื่นที่เกิดขึ้นในห้องนี้เสียอีก
แค่ถูกพูดว่าชอบแค่นั้น เพียงแค่นั้นเอง ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงใจเต้นแรงสุดๆ
ซายากะไม่ได้พูดอะไร และมองเขาด้วยดวงตาที่สะท้อนแสง
เซอิจิไม่สามารถละสายตาไปจากความสวยงามจากเธอได้
“วันนี้ ขอโทษนะ ที่เผลอทำอะไรหลายๆอย่างลงไป”
“ม ไม่หรอก….อย่าคิดมากเลย….”
เซอิจินึกถึงสิ่งที่เธอทำและหน้าแดง
“ที่จริงแล้วนะ….ฉันฝืนตัวเองมากเลยล่ะ….”
เซอิจิรู้อยู่แล้วว่าเธอฝืนตัวเอง
ตอนที่เธอพยายามยั่วเซอิจินั้น ตัวเธอสั่นและเหมือนจะประหม่า
“รู้แล้วล่ะ…..ชั้นคิดว่าอย่าฝืนมากจะดีกว่านะ”
“นั่นสิน้า…แต่ว่านะ”
ซายากะที่นั่งอยู่จนถึงตอนนี้นั้น ลุกขึ้นมาและเดินไปที่หน้าต่างและมองออกไปนอกหน้าต่างพร้อมกับเอามือพิง และพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่ซุกซน
“สิ่งที่ทำกับเซอิจิคุงน่ะ ไม่ว่าจะเป็นอะไรฉันไม่เสียใจที่ได้ทำหรอกนะ”
วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่
ไม่เหมือนกับปกติ เธอดูเหมือนกับปีศาจตัวน้อยและยังรอยยิ้มที่ซุกซนของเธอนี่อีก
(เวลาแค่ไม่กี่เดือนนี่ ไม่พอเข้าใจคนอื่นจริงๆด้วยสินะ…)
ไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เซอิจิไม่เคยรู้จักด้านนี้ของเธอเลย เขาจึงพูดออกมาจากหัวใจ
“ตั้งแต่วันนี้ไปชั้นจะตั้งใจมองเธอให้มากกว่านี้ สัญญาเลย….”
“ฟุฟุฟุ ถ้างั้นจากนี้ไป ฉันจะทำการโปรยเสน่ห์เต็มที่เลยนะ”
“กรุณาเบามือด้วยนะครับ….”
เซอิจิที่ไม่มีภูมิต้านทานผู้หญิงนั้น จากการสกินชิพมากเกินไปทำให้ผลลัพธ์เปลี่ยนเป็นตรงกันข้าม