[ นิยายแปล ] สารภาพรักไป99ครั้งก็ยังไม่ไหวงั้นหรอ!? - ตอนที่ 22
“เอ้า จะเริ่มโฮมรูมแล้วนะ”
โอกาว่าที่เป็นอาจารย์วิชาคณิตศาสตร์ พูดออกมาและเริ่มโฮมรูม
โอกาว่านั้นเป็นอาจารย์ประเภทที่เป็นกันเองมาก ทำให้ได้รับความนิยมจากนักเรียน
เป็นอาจารย์ที่ไม่ถึงขั้นกับจริงจังในชั้นเรียน ถ้าให้กล่าวคือ เขามีด้านที่สามารถพูดเรื่องมังงะกับนักเรียนได้แบบสนุกสนานด้วย
อายุของเขาราวๆ30ต้น สำหรับนักเรียนแล้วเขาเป็นอาจารย์ที่้หมือนกับพี่ชาย
“สอบใกล้เข้ามาแล้ว ตั้งใจเรียนด้วย แต่อย่าฝืนล่ะ”
“โอกะจัง เล่าเรื่องยามะให้ฟังหน่อยสิ! ยามะน่ะ!”
“ภูเขา? อา ภูเขาน่ะนะ เป็นพื้นที่ที่ยกระดับสูงมากกว่าบริเวณรอบๆอย่างไงล่ะ…”
“ไม่ใช่ไอ้นั่นสักหน่อย…”
ทุกคนชั้นต่างหัวเราะ กับพฤติกรรมตลกๆของโอกาว่า
ทาเคชิเองก็หัวเราะที่ได้ยินแบบนั้นเหมือนกัน
“สอบน่ะนะ คือการที่ต้องตั้งใจเรียนเพื่อให้สอบได้คะแนนสูงๆ แทนที่จะสนใจเรื่องยามะเนี่ย ตั้งใจเรียนสักหน่อยเถอะ เข้าใจมั้ยเจ้า3คนบ้า”
“””ก็บอกว่าอย่าเหมารวมไง!!!”””
พวกเซอิจิถูกหยอกล้อกลับ
พวกเขาเลยตบมุกกับสิ่งที่ที่อาจารย์พูดมา
พอโฮมรูมจบ ความสนใจก็มารวมอยู่รอบโต๊ะของเซอิจิ
“แล้ว เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น?”
“ก่อนอื่นเลย ทำไมผู้ชายทุกคนในห้องถึงมารวมรอบโต๊ะฟร่ะ”
เคนกับทาเคชินั่งอยู่ด้านหน้าเซอิจิส่วนพวกผู้ชายคนอื่นนั้นอยู่ล้อมรอบ
ทำทุกคนถึงทำแบบนี้ เซอิจิสงสัย
แล้วพวกผู้ชาย ก็เริ่มพูดกับเซอิจิ
“แก! เมื่อเช้าแกก็มาโรงเรียนกับสาวสวย แล้วแถมยังสนิทกับรุ่นพี่โฮเซอิอีก น่าอิจฉาโว้ย! ไอ้เจ้าบ้านี่!”
“ยังไม่พอ รุ่นพี่โฮเซอิยังพาแกไปแนะนำให้พ่ออีก…. ชั้นเห็นว่าแกน่าสงสารเพราะถูกปฏิเสธมาแท้ๆ…… สาปแมร่งเลยดีกว่า…”
“เซอิจิ แกอยากลงนรกด้วยวิธีไหน ตายแบบปกติ หรืออยากตายแล้วแก้ผ้าประจานดี?”
“เดี๋ยวก่อนนะเดี๋ยว ใจเย็นๆ”
ผู้ชายในห้องสาปส่งเซอิจิด้วยความอิจฉา
เซอิจิไม่มีทางเลือก จึงต้องพูดเรื่องเมื่อวานและเรื่องของมินาโฮะ
“อืม เมื่อวานมีเรื่องเกิดขึ้นน่ะนะ ก็เลยได้รู้จักกับรุ่นพี่โฮเซอิ”
“แล้วสาวสวยที่มาด้วยกันล่ะ?”
“ก็บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วนิไง ก็แค่น้องสาว”
ถูกคนตั้งใจฟังที่เรื่องราวของเซอิจิ
พอเซอิจิพูดจบความเงียบก็มาเยือน
หลังจากนั้นไม่นาน…
“””เอ็งเป็นตัวเอกมังงะเลิฟคอมเมดี้รึไงฟร่ะ!!!”””
ผู้ชายทุกคนในชั้นตระโกนเป็นเสียงเดียวกัน
“หา!? ตรงไหนฟร่ะ ชั้นโดนปฏิเสธโดยคนที่ชอบนะเฟ้ย”
“นั่นมันเพราะยามาเสะซังไม่ใช่นางเอกในเรื่องราวความรักของแกไง…จะว่าไงดีล่ะ…ขอโทษนะ…”
“หนวกหูเฟ้ย! แล้วทำไมถึงใจดีในส่วนนั้นฟร่ะ!!”
พอเป็นเรื่องของคิริน ด้วยเหตุผลบางอย่างพวกผู้ชายต่างรู้สึกผิด
เคนฟังเรื่องของเซอิจิไปนั่งเล่นโทรศัพท์ไป ส่วนทาเคชิ ก็เอาแต่หัวเราะ
“นายน่ะ เคยเป็นผู้กล้าในหมู่พวกเราที่ไม่ป๊อปแท้ๆ…”
“แต่ตอนนี้กลายร่างเป็นจอมมารไปแล้ว! เจ้าคนทรยศ!”
“ผู้กล้านั่นอะไรฟร่ะ! นี่พวกแกแอบไปพูดอะไรแบบนี้ลับหลังชั้นสินะ”
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว! ผู้กล้าจอมบ้าบิ่นที่ไปสารภาพรักกับอีกฝ่าย99ครั้ง’ผู้กล้าบ้าสารภาพรักอิชิกิเซอิจิ’นายไงล่ะ”
“ไม่รู้สึกดีเลยโว้ย! ขอโทษนะที่บ้าบิ่น!!”
เซอิจิฉุนขึ้น เมื่อได้ยินบทสนทนา
ในขณะเดียว ผู้ชายที่อยู่ฝั่งเซอิจิก็โผล่ขึ้นมา
“น่าๆ พอเถอะเริ่มฉุนแล้วนะ”
“ใช่แล้ว น้องสาวของเซอิจิกับรุ่นพี่ที่รู้จักเนี่ย ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเอาพูดสักหน่อย”
“พะ พวกนาย”
เซอิจิดีใจที่คนในชั้นไม่ได้มีแต่คนที่เป็นศัตรูกับเขาอย่างเดียว ทำให้แอบดีใจเล็กน้อย
“จะว่าไปนะ เซอิจิ”
“หืม? ทำไม?”
ผู้ชายที่อยู่ฝั่งเซอิจิเริ่มหันมาทางเซอิจิและพวกด้วยสีหน้าจริงจัง
“ช่วยแนะนำน้องสาวนายให้พวกเราได้มั้ย?”
“เป็นแบบนี้เองสินะ! พวกแกแค่เล็งมินาโฮะสินะ!”
“เถอะน่าแนะนำให้พวกเราเถอะ ไม่สิ ช่วยแนะนำให้พวกเราด้วยนะครับ คุณพี่ชาย”
“พอได้แล้ว! เมื่อเช้าก็โดนเรียกมาแบบนี้เหมือนกัน…”
เมื่อเซอิจิรู้ว่าคนที่พยายามตีสนิทก็เพื่อมินาโฮะ ทำให้เขาตระโกนสิ่งที่คิดอยู่ในใจออกมาว่า”ว่าแล้วโรงนี้มีแต่พวกบ้า”
หลังจากนั้นเซอิจิไม่อยากอยู่ที่นี่อีกก็ลุกจากเก้าอี้ แล้ววิ่งหนีออกมา
“โรงเรียนแบบนี้ไม่ชอบโว้ย!!”
“หนีไปแล้ว! ทุกคนตามไป!!”
“รอด้วย คุณพี่ชาย”
เพราะตามเซอิจิไปกันหมด ผู้ชายในห้องเลยเหลือเพียงเคนกับทาเคชิ
เขา2คนที่ดื่มด่ำกับเหตุการณ์เมื่อกี้นี้ยิ้มและพูดออกมา
“”แล้วกลายเป็นเรื่องน่าสนุกแล้ว””
เบื้องหลังรอยยิ้มของทั้ง2คนน้ำ ที่ไหนสักที่มีบรรยากาศดำมืดแผ่ออกมาอยู่
ในห้องนั้นยังมีอีกคนที่นั่งดูเหตุการณ์ตั้งแต่เริ่มต้นยันจบ
“…เซอิจิคุง…”
คนที่พูดคือซายากะ
ตอนที่เซอิจิมาโรงเรียนกับมินาโฮะและตอนที่คุยกับชิโอริ ซายากะที่อยู่ใกล้ๆเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
ซายากะตกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่สเซอิจิรู้จักผู้หญิงคนอื่นนอกจากเธอและคิริน
“ทั้ง2คน น่ารักจังเลยน้า~”
ในมุมมองของซายากะ ทั้ง2นั้นสวยมาก และเธอกลัวว่าจะมาเป็นคู่แข่ง
“…ฉัน จะไหวไหมนะ…”
จากเหตุการณ์เมื่อวาน ซายากะคิดว่าเธอไม่น่าจะเอาชนะน้องสาวที่น่ารักและรุ่นพี่สุดสวยได้เลย
“แต่ว่า…ฉันเองก็”
ซายากะนึกถึงทุกคนในชมรมทำอาหารที่คอยสนับสนุนเธอและเรียกสปิริตคืนมา
ซายากะที่คิดว่าจะต้องพยายามอย่างสุดกำลัง ก็เตรียมตัวรอให้ถึงหลังเลิกเรียน…