[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 8
Ch.8 – บทแรก ตอนที่8 แวะข้างทาง
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่8 แวะข้างทาง
เช้าวันต่อมา พวกแคลร์ยังคงอยู่ที่ด่านตรวจเยอัส。
「อรุณสวัสดิ์ หลับสบายดีไหม」
วีคทำการถามแคลร์。
「ค่ะ สบายที่สุดเลย」
แคลร์ตอบกลับขณะที่มองส่งสัญญาณไปทางรุย。
「นั่นสินะ。ฉันเองก็มีความสุขเช่นกัน」
「พะ เพราะข้าเป็นคนชวนนั่นล่ะนะ……！」
รุยยิ้มและตอบกลับอย่างยั่วโมโหวีค ส่วนวีคก็ทำหน้าอย่างกับเด็กๆ。
「จะว่าไป มาร่ายพรขจัดสิ่งชั่วร้ายกันเถอะ。แคลร์ มาทางนี้หน่อย」
หลังจากรุยยั่วยุวีคและเดินผ่านเขาไป ก็ได้ทำการเรียกแคลร์。
「ทำตัวให้สบายนะ」
รุยอ้อมไปข้างหลังแคลร์ เอามือวางไว้ระหว่างใต้คอกับไหล่。
จากนั้นในทันทีแคลร์ก็รู้สึกถึงแรงสะเทือนแบาๆ และรู้สึกร่างกายเบาขึ้น。
เห็นได้ชัดเจนว่าร่างกายมีสีอันน่าอัศจรรย์คลุมอยู่。
「……สุดยอดเลย。เป็นครั้งแรกที่ได้รับเวทขจัดสิ่งชั่วร้ายที่ดีแบบนี้นะเนี่ย」
ถึงแม้ว่าแคลร์เองก็ร่ายพรขจัดสิ่งชั่วร้ายได้ แต่ว่าก็เป็นระดับต่ำสุด ถ้าเจอเหตุร้ายกลางทางคงจะไม่สามารถรอดพ้นได้。
แต่ว่า พลังเวทของรุยนั้นแข็งแกร่งมาก แม้จะเจอโจรโจมตีกลางทางหรือการกระทำผิดทางอาญากลางทาง ก็คงจะสามารถหลีกเลี่ยงได้。
แคลร์นั้นสงสัยมาตลอด ถึงจะบอกว่าเป็นอัศวินก็ตาม การที่ชนชั้นสูงต่างประเทศทั้ง4คนเดินทางโดยไม่มีผู้คุ้มกันนั้นมันแปลก แต่ถ้ามีพรนี่มันก็สมเหตุสมผล。
（ฟ้า…ไม่สิ บางทีอาจจะมีพลังเวทสีขาวด้วยซ้ำ）
แคลร์เผลอมองหน้าของรุยอย่างช่วยไม่ได้。
「ถ้าแคลร์ชอบก็ค่อยยังชั่วค่ะ。ถ้างั้นแคลร์ขี่ม้าของฉันนะ」
「ค่ะ。รุย ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ」
แคลร์ยิ้มและจับมือที่ยื่นมาของรุย。
「เฮ้ พวกเจ้า。……จะออกเดินทางแล้วนะ……」
ด้วยเสียงงอนของวีคที่เอ่ยขึ้นมา เหล่าม้าก็ได้ออกควบวิ่ง。
―――――
แคลร์เคยคิดว่าการไปถึงประเทศปาฟีทโดยรถม้าคงจะใช้เวลาประมาณ1สัปดาห์ แต่ดูเหมือนว่าในเมื่อขี่ม้าไปจะประมาณ4วัน。
ในวันแรกพวกแคลร์ออกมาจากด่านตรวจเยอัสมาทางตอนใต้ของประเทศนอสตัน และในวันที่2ก็มาถึงหมู่บ้านฟลาตานสุดขอบทางใต้ของประเทศนอสตัน。
「แคลร์ เหนื่อยไหม？」
「สบายมาก รุย」
แคลร์และรุยสนิทกันมากขึ้นในช่วงเวลา2วันมานี้。
ได้ถูกบอกว่ารุยนั้นมาจากตระกูลเอิร์ลของประเทศปาฟีท ซึ่งรู้จักกับวีคมาตั้งแต่ยังเด็ก。
เป็นสายเลือดที่มีพลังเวทเข้มแข็งและเกี่ยวข้องกับโบสถ์。
ถูกบอกอีกด้วยว่าไม่ชอบที่จะแต่งตัวแบบหญิง ชอบทำตัวแบบผู้ชาย และสนุกกับการฝึกอัศวินเป็นที่สุด。
「อยากให้พวกม้าได้พักน่ะ ยังไงแวะพักเล็กน้อยกินอาหารเที่ยงละกัน」
「นั่นสินะ」
พวกวีคที่กำลังดูแคลร์และรุยอยู่ ได้หยุดม้าและพูดขึ้นมาเช่นนั้น。
ทั้ง5คนจึงตัดสินใจเข้าไปร้านอาหารในหมู่บ้าน。
ถัดจากนี่ไปมีป้อมปราการฟลาตานอยู่ ทำให้ฟลาตานเป็นจุดเปลี่ยนการคมนาคมที่สำคัญ。พื้นที่รอบๆที่รายล้อมด้วยร้านอาหารและร้านค้าเกินกว่าที่จะเรียกว่าหมู่บ้าน。
แคลร์ที่ไม่อยากเด่นตอนที่อยู่ในปนะเทศนอสตัน จึงเสนอให้ไปร้านอาหารใหญ่ซึ่งสามารถกลมกลืนกับคนหมู่มากได้。
พวกแคลร์นั้นเสร็จสิ้นการกินอาหารเที่ยงหลังจากผ่านช่วงเที่ยงมาพอดี。
（สตูเห็ดและขนมปังวอลนัตอร่อยจัง。ถ้าไปถึงประเทศปาฟีทแล้ว การทำงานในร้านอาหารคงจะสนุกน่าดู……！ ）
ขณะที่แคลร์ครุ่นคิดด้วยความสุขและเต็มไปด้วยความฝันนั้น
「ขอโทษที่ให้รอครับ กาแฟหลังอาห……」
มือของเจ้าของร้านที่ถือเครื่องดื่มมาได้หยุดอยู่ตรงหน้าแคลร์。
（เอ๋ ฉัน？ แย่แล้ว หรือว่าจะเคยเจอกันมาก่อน）
ขณะที่แคลร์กำลังสับสนและยังคิดไม่จบสิ้นนั้น
「มีอะไรงั้นหรือ」
วีคทำการยิ้มและถามในทันที。
「อ๊ะ ขอโทษด้วยนะ。……พอดีคิดว่าคุณหนูจะมาจากประเทศลินเดลเก่ารึเปล่าน่ะ？」
「ประเทศลินเดลเก่า……หรือคะ？」
แคลร์ประหลาดใจในประโยคที่ไม่คาดคิด。
ในขณะเดียวกันก็โล่งใจที่ความยังไม่แตก。
เพราะถ้าเกิดมีผู้พบเห็นตรงชายแดนทางใต้ คงคาดเดาได้ว่าน่าจะไปที่ประเทศปาฟีทนั่นเอง。
「อ่า。สีผมนั่น และหน้าตา คิดว่าเหมือนกับลักษณะพิเศษของราชวงศ์ประเทศลินเดลเลยน่ะ。ถ้าทำให้รู้สึกไม่ดีก็ขอโทษด้วยนะ」
「เมื่อพูดถึงประเทศลินเดลเนี่ย ก็เป็นประเทศของคนหล่อคนสวยล่ะเนอะ！ คุณหนูเองก็เป็นสาวสวยจริงๆซะด้วย。คุณจะเห็นเป็นอย่างนั้นก็ไม่แปลกหรอก」
เสียงของภรรยาได้ยินมาจากข้างใน。
ประเทศลินเดลนั้นเคยอยู่ทางตอนใต้ของประเทสนอสตัน เป็นประเทศเล็กๆที่รายล้อมไปด้วยทะเลรอบด้าน。เป็นประเทศเล็กๆที่มีเพียงแค่เมืองปราสาท แต่ก็ขึ้นชื่อเรื่องเมืองและธรรมชาติที่สวยงาม เป็นประเทศที่รุ่งเรืองในฐานะสถานที่ท่องเที่ยว。
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเป็นประเทศเกาะเล็กๆ เมื่อ40ปีที่แล้วจึงเกิดเรื่องที่น่าเศร้า โดนประเทศศัตรูโจมตีล่มสลายในคืนเดียว。
ได้ยินมาว่ามีเพียงไม่กี่คนที่รอด และราชวงศ์ตายหมด。
「คือว่า เหมือนเจ้าหญิงที่ชื่นชอบที่เคยเจอตอนเด็กเลยน่ะ。ขอโทษด้วยนะ ลืมๆมันไปซะเถอะ」
เจ้าของร้านทำการขอโทษแคลร์และเดินจากไป。
ขณะที่ดื่มด่ำกับกลิ่นของกาแฟดำที่วางอยู่บนโต๊ะนั้น。
（กลิ่นหอมจัง……）
ในตอนนั้นเอง ในหัวของแคลร์ก็มีประโยคลอยขึ้นมา。
『……ถ้าทำให้พี่ชายคนรองโยนจดหมายสำคัญของแม่ที่เก็บไว้ให้แคลร์ในตู้เซฟไปได้ละก็ ทุกอย่างก็OK！！ เนื้อหาข้างในก็มีว่า พิธีศีลจุ่มให้ทำที่ดินแดนประเทศลินเดลเก่า ไม่ใช่ที่ประเทศนอสตัน』
（อะเร๊ะ……ยังไงกันนะ……เหมือนกับชื่อประเทศลินเดลจะโผล่ในฝันก่อนหน้านี้……）
ระหว่างที่แคลร์กำลังสับสน โดนี่ก็ได้ทำการถามขึ้นมา。
「แคลร์เคยไปที่เกาะลินเดลไหม？」
「ไม่นะ。ในตอนนี้ประเทศปาฟีทได้ขับไล่ศัตรูออกไป ปกป้องเหล่าผู้คนที่รอดชีวิต และพัฒนาเป็นสถานที่ท่องเที่ยวสินะ？ ได้ยินมาว่าเป็นเมืองที่สวยงาม แต่ยังไม่มีโอกาสได้ไปเยี่ยมเยือนเลย」
แคลร์ตอบกลับพร้อมกับขจัดความสับสนในใจ。
「ถ้างั้นละก็แวะที่เกาะลินเดลสินะ」
คีสพูดพร้อมกับสีหน้าตื่นเต้น。
「นั่นสินะ。แคลร์ก็ดูรู้สึกสนใจมากซะด้วย จะเอายังไง วีค？」
รุยทำการพูดขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าที่ดูเหมือนมองทะลุอะไรบางอย่าง。
「……หนวกหูน่า รุย」
วีคพึมพำต่อรุยและทำการพูดต่อ。
「ก็ดีนี่นา ไปกันเถอะ。ถึงจะมีประวัติศาสตร์ที่น่าเศร้า แต่ก็เป็นเกาะที่สวยที่สุดของประเทศเรา。คืนนี้พักที่ลินเดลละกัน」
ด้วยเหตุนั้นทั้งกลุ่มจึงมุ่งหน้าสู่เกาะลินเดล。