[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 6
Ch.6 – บทแรก ตอนที่6 พบเจอ
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่6 พบเจอ
「ตกใจสินะ。อะนี่ สัมภาระ」
เขาหันมามอบกระเป๋าเดินทางให้แคลร์พร้อมกับรอยยิ้มที่สดชื่น。
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่โจร。
「ข้า วีค。พอดีเห็นคุณหนูกำลังเดินอยู่เลยส่งเสียงเรียกน่ะ」
「ก็ตกใจนิดหน่อย แต่ว่า กำลังมีปัญหาอยู่พอดีเลยช่วยได้เยอะ。ขอบคุณค่ะ」
แคลร์เองก็ยิ้มตอบกลับอย่างโล่งใจ。
「ที่ช่วยก็เพราะรู้สึกว่ามีเหตุผลอะไรพิเศษน่ะนะ แต่ว่านี่ก็มืดมากแล้ว。ผู้ติดตามจะมาจริงรึ？ ผู้หญิงเดินคนเดียวกลางคืนมันอันตรายไม่ใช่รึไง？」
（…อูว）
คำพูดเข้าเป้าตรงแหน่ว。
ขณะที่แคลร์ไม่รู้จะตอบยังไงดี เขาก็ทำการพูดต่อ。
「เหนือสิ่งอื่นใด ไม่หิวหรือ？」
―――――
เมืองเยอัสแม้จะผ่านช่วง4ทุ่มไปแล้ว แต่ทั้งคาเฟ่หรือร้านอาหารก็ยังมีผู้คน。
ไม่ว่าร้านไหนก็เต็มไปด้วยลูกค้ามากมาย。
ร้านที่เชี่ยวชาญด้านชีส โรงเบียร์ที่มีไส้กรอกดูน่าอร่อย。ร้านขนมปังที่ไว้ซื้อขนมปังตอนเช้าก็ยังคงเปิดบริการอยู่。
แคลร์นั้นได้เดินไปตามถนนหลักของเมืองเยอัสพร้อมกับเขา。
（นานแล้วน้าที่ไม่ได้เจอธุรกิจคึกคักแบบนี้……！）
จิตใจของแคลร์กระโดดโลดเต้นหลังจากที่ไม่ได้เข้าเมืองซะนาน เพราะมีแต่ต้องกลับบ้านไปเข้าร่วมงานเลี้ยงเพื่อชาร์ลอทของตระกูลมัลทีโน่。
「ยังไงดีล่ะ ดูท่าจะสนุกนะ」
เขาพูดกับแคลร์ด้วยสายตาอ่อนโยน。
「……ไม่ได้เข้าเมืองซะนานน่ะ」
「ถึงแล้ว ที่นี่ไง。เพื่อนๆรออยู่ร้านอาหารที่ชั้น2」
（…ที่นี่！？）
เขาที่ชวนแคลร์มาทานอาหารเย็นนั้น ได้พามายังสถานที่ ที่ดีที่สุดในเมืองเยอัส。
เป็นโรงแรมที่แคลร์วางแผนจะพักตั้งแต่แรก เพราะนอกเหนือจะอยู่ภายใต้การดูแลของโบสถ์แล้ว ยังมีผู้คนมากมายที่จะแฝงตัวได้。
（ถึงจะเป็นกังวลที่ต้องเดิมตามคนแปลกหน้า แต่ถ้าเป็นที่นี่ก็วางใจได้ล่ะ）
เมื่อเข้าไปที่ร้านอาหารชั้น2 เขาก็นำทางแคลร์ไปห้องส่วนตัวที่อยู่ข้างในอย่างเป็นธรรมชาติ。
ท่วงท่าต่างๆดูดีอย่างมากจนแคลร์คิดถึงความหลังและรู้สึกโล่งใจ。
「พอดีตอนเดินเล่นได้พาคนมาด้วย1คนน่ะ ได้ไหม？」
ทันทีที่เปิดประตูห้องส่วนตัว เขาก็ได้ทำการพูดมาเช่นนั้น。
「สวัสดีตอนเย็นค่ะ。ขอรบกวนหน่อยนะคะ」
แคลร์ทำการทักทายตามหลังมา。
「แน่นอน……เดี๋ยวนะ สาวสวยสุดยอดเลยนี่นา วีค」
ข้างในนั้นมีผู้ชาย3คนนั่งอยู่。
ดูเหมือนพวกเขาจะอายุเยอะกว่าแคลร์เล็กน้อย ส่วนชุดที่ใส่ก็ดูเหมือนจะเป็นอัศวิน。
อัศวินที่ตัวใหญ่ที่สุดทำการกล่าวทักทายแคลร์。
「ยินดีที่ได้รู้จัก。ข้า คีส」
「ยินดีที่ได้รู้จัก。ต้องขอโทษด้วยที่เข้ามารบกวนกะทันกันค่ะ。แคลร์・มั……ลคุส ค่ะ」
แคลร์เกือบจะบอกชื่อตระกูลจริง แต่ก็สามารถแก้ไขได้ทันท่วงที。
「แคลร์ซังสินะ。ฉันรุย」
อัศวินที่ผมยาวดำสวยงามถึงไหล่ยื่นมือมาจับมือกับแคลร์。
「ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ」
「ผมโดนี่。ยินดีต้อนรับ」
อัศวินที่ดูเหมือนเด็กสุดทำการยิ้มอย่างเป็นมิตรและง้างแขนทั้ง2ข้างเหมือนกับบอกว่าอยากกอด。
（……เอ่อ……）
「ทำบ้าอะไรเนี่ย」
ขณะที่แคลร์กำลังสับสนว่าจะทำยังไงดี วีคก็ตบป๊าบเข้าที่หลังหัวของโดนี่。
「เจ็บน้า。วีคท่าทางจริงจังแปลกๆนะเนี่ย」
（ค่อยยังชั่ว ดูเหมือนจะไม่ใช่เหล่าคนไม่ดี）
แคลร์เองก็รู้สึกโล่งใจ ที่วีคนั้นไม่ใช่ชื่อปลอม。
「สั่งได้ตามที่ต้องการเลยนะ」
วีคทำการยื่นเมนูไปให้แคลร์。
（เบอร์เกอร์กับไก่ทอด มันฝรั่งอบชีสและมีทซอส เส้นหมี่……！ ช่วงที่ไม่ได้เข้าเมืองมีรายการอาหารที่ไม่เคยทานเพียบเลยล่ะ……！）
แคลร์มีความรู้สึกคึกคักขึ้นมาอย่างมาก。
ดวงตาของแคลร์เป็นประกายเมื่อมองไปยังที่เมนู จนทำให้ทั้ง4คนหัวเราะคิกคัก。
หลังจากวีคสั่งสิ่งที่แคลร์เลือกอย่างคัดสรร ปาเอยาทะเล มันฝรั่งอบ สลัดพรจากป่า และไวน์2แก้ว วีคก็ได้พูดขึ้นมา。
「ยังไงดีล่ะ รู้สึกเหมือนมีเหตุผลพิเศษอยู่สินะ แคลร์น่ะ」
「เห็นเป็นอย่างนั้นเหรอ」
「ใครเห็นก็คงคิดทั้งนั้นล่ะ。ทั้งที่สวมใส่เสื้อผ้าดีอย่างนี้ แต่กลับเดินตอนกลางคืนโดยไม่มีผู้ติดตาม แถมยังพยายามให้คนขับรถม้ากลับไปอีกด้วย」
「……」
แคลร์ไม่สามารถโต้เถียงอะไรได้。
「ก็คิดมาตั้งแต่เมื่อกี๊ล่ะนะ นี่คงไม่ใช่ครั้งแรกที่เข้าโรงแรมที่ดีที่สุดของเมืองนี้ใช่ไหมล่ะ」
แม้จะดูเหมือนกำลังทำการซักถาม แต่ก็เป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยน。
เห็นได้ชัดว่าคงไม่ได้สงสัยที่มาของแคลร์ แต่คงจะเป็นห่วงเอาจริงๆ。
「ใช่แล้วล่ะ。ถ้าจำไม่ผิดก็มาหลายครั้งอยู่」
แคลร์ที่ยังไม่แน่ใจว่าจะตอบอีกฝ่ายอย่างใจจริงได้รึเปล่า จึงทำการตอบแบบคลุมเครือ。และก็ทำการพูดต่อ。
「แต่ว่า ไม่มีผู้ติดตามหรอก。มันมีอะไรหลายๆอย่าง เลยคิดที่จะเดินทางคนเดียวน่ะ」
「คนเดียว！？ มีเป้าหมายแล้วรึ」
วีคทำการถามอย่างไม่รีรอ。
「ยังไงดีล่ะ วีคนี่เป็นห่วงอย่างกับคนคอยดูแลเลยเนอะ。…หุหุ。อย่างกับท่าน……พ่อ……」
ขณะที่หัวเราะคิกๆ แต่เมื่อกล่าวคำนี้ออกมา แคลร์ก็เกิดน้ำตาไหลริน。
「แคลร์？」
รุยที่เฝ้ามองแคลร์อย่างระมัดระวัง เมื่อได้สังเกตถึง ก็ทำการตบไหล่แคลร์ปลอบใจ。
「……ขอโทษ」
วีคที่เห็นสถานการณ์ของแคลร์ก็ถึงกับเงียบ。
「โถ่ วีค！ แคลร์ ไม่ต้องไปสนใจคนไม่ละเอียดอ่อนนั่นหรอกนะ！ หิวไหม？ เติมเหล้าไหม？ ซังกริอานี่เป็นที่นิยมของสาวๆมากเลยนะ」
คีสพูดกับแคลร์อย่างรีบร้อนรุกรนทำตัวไม่ถูก。
「จริงๆเลยน้า ทำเด็กผู้หญิงน่ารักอย่างนี้ร้องไห้ซะได้ แย่ที่สุด。ควรสำนึกนะวีค」
โดนี่เองก็เปลี่ยนมาซักถามวีคแทนเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ。
「รอก่อน……วีคไม่ผิดหรอก……。ขอโทษด้วยค่ะ」
แคลร์นั้นรู้สึกขอบคุณในความอ่อนโยนของทุกคน จึงพยายามพูดขึ้นมา แต่ก็ยังไม่สามารถห้ามน้ำตาให้หยุดไหลได้。
（ตัวเองเป็นอะไรไปนะไม่เข้าใจเลย）
อาจจะเพราะนานแล้วที่ไม่ได้ทานอาหารที่เมืองกับคนที่รักพร้อมกับน้ำเสียงที่อ่อนโยนก็เป็นไปได้。
และเมื่อนึกถึงความห่วงใยที่มากเกินไปจนน่ารำคาญของพ่อเมื่อก่อน แคลร์จึงไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้。
（ไม่เป็นกุลสตรีเลยน้า）
แม้จะเป็นความรู้สึกที่มาไม่ทันได้ตั้งตัว แต่การที่แคลร์ได้ร้องไห้ไม่หยุด ก็ทำให้จิตใจได้รับการปลอบประโลม。