[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 33
Ch.33 – บทแรก ตอนที่33 ความกังวล
Provider : กลุ่มลับหาตัง
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่33 ความกังวล
วันหยุดในอีก1สัปดาห์ให้หลัง。
แคลร์ได้มาที่ราชวัง。
แต่ว่าไม่ได้มาสนุก。ตั้งแต่วันนี้ไปจะมาอาศัยอยู่ที่นี่。
แคลร์นั้นยังอยากเป็นอาจารย์ส่วนตัวที่ตระกูลเรนุต่อ แต่มันหันหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว。
ในเมื่อตระกูลเอิร์ลมีดอาจจะมีวางแผนอะไรอยู่ จึงจำเป็นต้องหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดปัญหากับตระกูลเรนุ。
เมื่อคืนนี้แคลร์มีงานเลี้ยงน้ำชารอบดึกกับสามีภรรยาตระกูลเรนุและอิซาเบล่า เลยค่อนข้างนอนไม่พอนิดหน่อย。
（……แต่ว่าสนุกจัง）
「ตั้งแต่วันนี้ไป ขอรบกวนด้วยนะคะ」
แคลร์ก้มหัวทักทายคีสและโดนี่。
「ทางนี้ก็เช่นกันเนอะ！ คราวนี้ล่ะ ต้องมาสนุกที่ปาร์ตี้ของผมให้ได้เลยนะ。จะแนะนำสาวน้อยน่ารักๆมากมายที่ดูจะเป็นเพื่อนกันได้ล่ะ」
「ขอโทษด้วยนะ แคลร์。ที่ต้องอยู่ห้องแยกห่างอย่างนี้」
คีสทำการขอโทษโดยที่ไม่สนใจตัวตนของโดนี่。
ห้องของแคลร์อยู่สุดปลายตะวันออกของราชวัง ซึ่งแยกออกมาไกลจากที่พวกรุยและวีคใช้ชีวิตอยู่。
วีคนั้นยืนยันว่าถ้าได้เป็นว่าที่คู่สมรสจะมีห้องอยู่ในราชวัง แต่ในความเป็นจริงแล้ว จนถึงตอนนี้ผู้ที่ถูกเลือกให้แต่งงานกับราชวงศ์มีแต่ลูกสาวชนชั้นสูงเท่านั้น。
หรือก็คือ การที่ต้องการให้คู่หมั้นที่ยังไม่ได้แต่งงานมาอาศัยอยู่ในราชวังด้วยเป็นเรื่องที่ค่อนข้างไม่ปกติ。ซึ่งดูเหมือนว่าเหล่ารัฐมนตรีหัวอนุรักษ์นิยมค่อนข้างไม่อนุมัติในเรื่องนี้ แต่ราชากล่าวสนับสนุนมาว่า เป็นถึงวีรสตรีช่วยเหลือประเทศแค่มีห้องในราชวังมันจะเป็นเรื่องเลวร้ายอะไรกันนักเชียว。
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถเติมเต็มความต้องการของวีคที่จะให้มีห้องใกล้กับรุยได้。
อย่างไรก็ตาม แคลร์ไม่ได้คิดมากอะไรกับเรื่องนี้เลย。
「อะไรกัน。มีห้องกว้าง มีแสงอาทิตย์ส่องถึง แค่นี้ก็ดีใจจริงๆนะ。ขอบคุณที่ห่วงใยค่ะ」
「เพราะอยู่ในราชวัง วีคเองก็ไม่ต้องปีนกำแพงเพื่อไปเจอด้วยเนอะ」
แคลร์ตอบกลับอย่างชัดเจนและส่ายหน้าให้โดนี่ผู้ที่หัวเราะพร้อมกระพริบตาให้。
「เพื่อชื่อเสียงของวีค ต้องจับตาดูไม่ให้มาทางนี้ตามใจด้วยนะ คีส」
「……นั่นสินะ。เชื่อใจได้เลย」
เมื่อมองดูสีหน้าของคีสที่ดูเหนื่อย มันก็ง่ายที่จะจินตนาการถึงปัญหาที่เจอเป็นปกติ。
「จะว่าไป วีคกับรุยทำงานอยู่เหรอ？」
「ใช่。ดูเหมือนมีเรื่องที่กังวลเลยไปที่โรงเรียนของราชวงศ์น่ะ」
「ไปโรงเรียน？」
แคลร์เอียงคอ。วันนี้วันหยุดนี่นา。
อย่างไรก็ตาม เหตุผลมันก็จะรู้ทันทีเมื่อไปโรงเรียนในวันถัดไป。
―――――
เช้าวันต่อมา。เมื่อแคลร์ลืมตาตื่นขึ้นมาก็มีสาวใช้ติดตามอยู่ในห้องแล้ว。
「ท่านแคลร์ อรุณสวัสดิ์ค่ะ。ชาดำและของหวานที่จะช่วยให้ตื่นนอนค่ะ。หลังจากนี้ จะให้นำอาหารเช้าเข้ามาเลยไหมคะ」
แคลร์นึกถึงภาพตอนที่อยู่ที่ตระกูลมัลทีโน่ขึ้นมาแป๊บนึง。
（……นั่นสินะ……。อยู่ที่ราชวังมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่นา）
「ไม่ต้องหรอก。ขอเป็นอะไรที่เบาๆได้ไหม。แล้วก็แต่งตัวเองได้นะ สบายมาก」
เช้าๆแบบนี้แม้จะไม่ได้เจอมาซะนาน แต่ในเมื่อแคลร์เป็นคุณหนูดยุกมายาวนาน จึงไม่ได้รู้สึกไม่สบายหรืออะไรเลย。
「……ตามที่ต้องการค่ะ ท่านแคลร์」
สาวใช้ติดตามที่ได้ยินมาว่า “เจ้าของที่มาอยู่ใหม่ในห้องนี้เป็นคู่หมั้นของฝ่าบาทวีค แต่ว่าไม่ใช่คุณหนูชนชั้นสูง” รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก ในปฏิกิริยาของแคลร์ที่ดูเหมือนมีประสบการณ์คุ้นเคยในเรื่องนี้ดี。
ต่อมาคืออาหารเช้าแบบง่ายๆที่ประกอบด้วยผลไม้และขนมปังครัวซองต์พร้อมกระดาษบันทึกข้อความที่แนบมาด้วย。
「……นี่มัน……」
「อยู่ที่ประตูค่ะ。กระดาษที่มีตราของฝ่าบาทวีค คงจะเป็นข้อความจากฝ่าบาทที่มาซะดึกเมื่อคืนค่ะ」
สาวใช้ติดตามพูดเช่นนั้นและออกไปหลังจากทำการโค้งคำนับให้แคลร์。
「ขอบใจนะ」
เมื่อแคลร์ทำการยืนยัน ก็เปิดอ่านกระดาษบันทึกข้อความแผ่นเล็กๆนั่น。
『อยากให้ร่ายพรป้องกันใส่ตัวเองก่อนไปโรงเรียนพรุ่งนี้。แล้วจะบอกเหตุผลทีหลัง』
ความรู้สึกไม่สบายใจเข้ามาครอบคลุม。
―――――
「ดีออน・มีด ครับ。ยินดีที่ได้รู้จัก」
ความรู้สึกไม่ดีแปลกๆมันผุดขึ้นมา。
เมื่อไปถึงโรงเรียน ก็พบว่าลูกชายคนโตของตระกูลมีดที่เจอกันที่งานเลี้ยง ได้มาเข้าโรงเรียนเอากลางเทอม。
（ที่กังวลเรื่องพรป้องกันในโรงเรียนของราชวงศ์……คือนี่สินะ）
แคลร์ที่เต็มไปด้วยบรรยากาศตึงเครียดทำการมองไปที่วีค。วีคเองก็มองมาที่แคลร์และพยักหน้า。
ก่อนถึงเวลาอาหารเที่ยง แคลร์กับลิเดียร์ก็ถูกเรียกมาที่ห้องบรรยายที่ไม่ได้ใช้งานโดยวีค。
「โทษทีนะที่บอกช้าไป。เมื่อวานนี้อยู่ดีๆก็มีความต้องการส่งมาจากตระกูลเอิร์ลมีดน่ะ。นอกจากแคลร์แล้ว ยังมีชนชั้นสูงอีกหลายคนเหมือนกันที่ระวังทักษะเวทพิเศษของลูกชายคนโตตระกูลมีด。เมื่อคืนก็พยายามเจรจาเพื่อหยุดยั้งในทันที แต่มันก็ยากเพราะตอนนี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นน่ะ。……มันทำให้กังวล」
แคลร์ส่ายหน้า。
「ไม่ต้องกังวลไปหรอกวีค。ฉันสบายมาก」
「วันนี้คงจะยากเพราะมีธุระอื่น แต่ว่าตั้งแต่พรุ่งนี้จะให้รุยมาคุ้มกันนะ」
จังหวะที่วีคพูดเสียงเบาๆมาเช่นนั้น ก็เกิดมีเสียงรองเท้าขึ้น。
「ใคร！」
จังหวะเดียวกับที่วีคตะโกน คนติดตามใกล้ชิดที่อยู่ด้วยกันก็วิ่งไปที่ทางเดิน。
「……ไม่มีใครครับ」
「งั้นรึ。……ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น แต่ว่า」
วีคพูดต่อด้วยสีหน้าเคร่งขรึม。
「ลิเดียร์ จริงๆวันนี้ข้าก็อยากอยู่ด้วยอยู่หรอกนะ แต่ว่าแค่วันนี้เท่านั้น ขอฝากแคลร์ด้วยได้ไหม」
「แน่นอนสิคะ ฝ่าบาท。ไม่ต้องกังวลไป」
ลิเดียร์ยิ้มกว้างพร้อมปล่อยพลังเวทขึ้นมาที่ฝ่ามือ。