[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 3
Ch.3 – บทแรก ตอนที่3 จู่โจม
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่3 จู่โจม
ผู้ที่มาเยี่ยมคือชาร์ลอทที่แคลย์ไม่อยากเจอมากที่สุดรองลงมาจากอัสเบลนั่นเอง。
เมื่อหันหลังมองกลับไป。ที่กลางห้องนั้นมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เปิดอยู่。
เสื้อผ้าก็ยังคงกองอยู่บนเตียงเช่นนั้น。
（……ไม่อยากให้รู้）
「ขอโทษด้วยนะ。พอดีพึ่งอาบน้ำเสร็จเลยยังไม่พร้อม。คุยตรงนั้นได้ไหม？」
แคลร์โกหกในทันที。
「ท่านแคลร์ พวกเราอยากยืนยันรูปแบบของห้องน่ะค่ะ」
เสียงที่คุ้นเคยได้มาแทรกเสียงของชาร์ลอท。
「คุณ……ท่านแคโรไลน์？」
「ใช่แล้วค่ะ ท่านแคลร์」
แคโรไลน์คือลูกสาวเอิร์ลที่อยู่ชั้นปีเดียวกับแคลร์。
ตอนเริ่มเข้าโรงเรียนนั้นเธอสนิทกับแคลร์ แต่หลังจากชาร์ลอทเข้าโรงเรียนเธอก็เริ่มห่างเหิน。
หลังจากพิธีศีลจุ่มของแคลร์และหลังจากพิธีศีลจุ่มของชาร์ลอท คนรอบๆข้างแคลร์ก็ลดลงเรื่อยๆมา。
คงจะโดดเดี่ยว แต่ว่า เป็นเรื่องธรรมดาที่ลูกๆของชนชั้นสูงต้องการสร้างเส้นสายกับผู้ที่มีอำนาจมากกว่า。
แคโรไลน์ได้ทำการพูดต่อ。
「ตั้งแต่พรุ่งนี้ ท่านอัสเบลมีคำสั่งให้ท่านชาร์ลอทใช้ห้องนี้ค่ะ。เนื่องจากเวลากระชั้นชิด ยังไงขอเข้าไปดูในห้องหน่อยได้ไหมคะ」
ชาร์ลอททำการแทรกเข้ามาอย่างเขินอาย。
「เป็นเช่นนั้นล่ะค่ะ ท่านพี่。ทั้งที่บอกแล้วว่าไม่จำเป็น มันจะไม่ดีต่อท่านพี่ แต่ท่านอัสเบลก็บอกจะทำให้ได้……」
ด้วยเรื่องราวที่อยู่ดีๆก็เข้ามา แคลร์จึงกำลังสับสนจนไม่สามารถตอบได้。
อีกด้านนึงของประตู เสียงอันขึงขังของแคโรไลน์ก็ได้ยินมาถึงแคลร์。
「ท่านชาร์ลอท ยังพูดเช่นนั้นอยู่อีกหรือคะ。ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พวกเราจะปกป้องเอง。……ท่านแคลร์！ ก็เข้าใจความรู้สึกอยู่หรอกนะคะ แต่ว่าลองคิดถึงท่านชาร์ลอทบ้างสิคะ！ ไม่สนหรอกนะคะว่าจะคนละแม่ แต่นี่ไม่ใช่วิธีปฏิบัติต่อเธอค่ะ！」
「ทะ ท่านแคโรไลน์！ เรื่องนี้มัน……」
เสียงชาร์ลอทได้ขึ้นมาแทรกเสียงของอันขึงขังของแคโรไลน์。
「……หมายถึงอะไรกันหรือคะ ท่านแคโรไลน์」
แคลร์ที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่เข้าใจจึงได้ถามแคโรไลน์กลับไป。
「ตัวเองน่าจะรู้ดีไม่ใช่รึไงคะ。ได้ยินมาเยอะแยะเลยค่ะตั้งแต่ที่ท่านชาร์ลอทเข้าเรียน。เรื่องที่ท่านแคลร์กลั่นแกล้งมาตั้งแต่ยังเล็ก。ตัวฉันนั้นไม่เชื่อหรอกค่ะว่าท่านแคลร์ที่อ่อนโยนจะทำเช่นนั้น。อย่างไรก็ตาม ก็ได้มาคิดดูถึงตำแหน่งของท่านแคลร์ในตระกูลมัลทีโน่ในช่วงนี้ค่ะ。นั่นไม่ใช่เพราะว่าความชั่วที่ทำต่อท่านชาร์ลอทมันถูกเปิดเผยออกมารึไงกันคะ！」
แคโรไลน์พูดรัวออกมาในทีเดียว。
เนื้อหาที่ออกมาเป็นเรื่องน่าตกใจจนกระบวนความคิดของแคลร์ถึงกับหยุดนิ่ง。
จนถึงตอนนี้ แคลร์นั้นมั่นใจว่าปกป้องชาร์ลอทมาตลอด ไม่เคยมีซักครั้งที่กลั่นแกล้ง。
มีความภูมิใจในการเป็นพี่น้องที่สนิทกัน ไม่เคยเก็บเรื่องคนละแม่มาคิด。
แต่ตอนนี้ สิ่งที่แคโรไลน์พูดขึ้นมาไม่เคยมีในความทรงจำเลยซักนิด。
「ขอโทษด้วยค่ะ คือไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร」
แคลร์ถามกลับโดยซ่อนน้ำเสียงตกใจของเธอไว้。
「ไร้ประโยชน์ที่จะซ่อนแล้วค่ะ ท่านแคลร์。ไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้น ยังมีท่านอัสเบลและสมาชิกสภานักเรียนทุกคนที่รู้เรื่องพวกนี้ค่ะ。จนถึงตอนนี้ ท่านอัสเบลได้ทำการปกป้องมาตลอดตอนที่อยู่ในโรงเรียน แต่ว่าท่านอัสเบลจะจบพิธีการศึกษาในวันพรุ่งนี้。ก่อนหน้านั้นก็ต้องคิดถึงการช่วยหนุนหลังท่านชาร์ลอทใช่ไหมล่ะคะ」
（……หมายความว่ายังไงกัน？）
「ชาร์ลอท ที่พูดมาจนถึงตอนนี้เป็นเรื่องจริงงั้นหรือ？」
เป็นเรื่องฉับพลันที่ไม่อยากจะเชื่อ。
「ขะ…ขอโทษด้วยค่ะ ท่านพี่。ก็ไม่ได้กะจะบอกทุกคน。แต่ว่าน้อง…มันเจ็บปวดค่ะ…ฮึกฮึก」
เสียงร้องไห้ของชาร์ลอทได้ยินข้ามประตูเข้ามา。
ตรงนั้นเองแคลร์ก็รับรู้ถึงทุกอย่าง。
（เป็นอย่างนี้เองสินะ。สายตาเย็นชาของเจ้าชายลำดับ1อัสเบลก็ด้วย。เมื่อเข้าใจทุกอย่างมันก็สมเหตุสมผล。……คงสายเกินไปที่จะแก้ไขความเข้าใจผิดแล้วสินะ）
（ชาร์ลอทที่น่ารัก……มีแต่ฉันสินะที่คิดว่าเป็นพี่น้องที่สนิทกัน。สำหรับเธอแล้ว ฉันคงเป็นแค่ขั้นเหยียบให้ไต่ขึ้นไปสินะ）
ในปากเต็มไปด้วยความขมขื่น。
กว่าจะรู้ตัวก็ได้กัดริมฝีปากตัวเองไปซะแล้ว。
「ทราบแล้วค่ะ ท่านชาร์ลอท ท่านแคโรไลน์」
ทำการตอบกลับด้วยน้ำเสียงเจียมตัวเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายขัดข้องใจ。
「จะพาดูรอบๆห้องค่ะ ยังไงกรุณากลับมาในภายหลังจะได้ไหมคะ。……ซักช่วงหลังอาหารเย็น」
ทันทีที่รู้สึกว่าชาร์ลอทและแคโรไลน์ได้จากไปแล้ว แคลร์ก็รีบกลับไปที่กระเป๋าเดินทางกลางห้อง。
「ไม่มีเวลาแล้ว」
ห้องของแคลร์อยู่สูงสุดทางใต้ของหอพักหญิง。เป็นห้องพักกว้างขวางที่มี ห้องครัว ห้องนั่งเล่น ระเบียง ห้องนอน รวมอยู่ด้วยกันที่เดียว。
การที่ห้องนี้ถูกมอบให้แคลร์ก็เพราะว่าเป็นลูกสาวของดยุก และเป็นคู่หมั้นของเจ้าชายลำดับที่1。
（พรุ่งนี้คือพิธีจบการศึกษาของเจ้าชายอัสเบล。หลังจากนั้นที่งานเลี้ยงที่นักเรียนทั้งหมดเข้าร่วมคงจะประกาศการหมั้นกับชาร์ลอท）
ขณะที่คิดดังนั้นก็เก็บสัมภาระลงกระเป๋าเดินทางอย่างเร่งรีบ。
（ตอนที่ตรวจรายชื่อแขกในห้องสภานักเรียนก็มีราชาและเหล่ารัฐมนตรีด้วย。เรื่องยกเลิกการหมั้นหมายคงจะได้รับการอนุญาตจากท่านพ่อไปแล้ว。และคิดว่าฉันเป็นคนที่ทำร้ายชาร์ลอท。……คงจะถูกทำให้รับรู้ว่าราชวงศ์หนุนหลังชาร์ลอทอยู่ มากขนาดที่ว่าคงจะปกป้องเธอจากฉัน！）
พร้อมกับความรู้สึกเจ็บแปลบทิ่มแทงที่หน้าอก มันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถแสดงออกมาได้ซึ่งไม่ต่างจากความโกรธ。
（……นี่สินะ『เตรียมพร้อมกับความเจ็บปวด』ที่ท่านอัสเบลพูดถึง）
「ประเทศนอสตันและตระกูลมัลทีโน่ไม่ต้องการฉันอีกต่อไปแล้ว」
แคลร์ได้รู้สึกตัวว่ารากฐานของชีวิตที่เริ่มพังนั้น จริงๆแล้วมันได้พังมานานแล้ว。
ต้องไม่แสดงความอ่อนแอให้เห็น。
ต้องเป็นหญิงที่ฉลาดและอ่อนโยนอยู่เสมอ。
ต้องมีรอยยิ้ม เป็นตัวตนสว่างไสวให้ประเทศ。
……เกียรติที่แคลร์ปกป้องมาตลอด มันเป็นเรื่องแต่ง เป็นภาพลวงตา。
ใบหน้าที่ส่องสะท้อนตรงโต๊ะแต่งหน้าคือใบหน้าที่คุ้นเคย。
ทำการจับผมขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ ผมที่ครั้งนึงเคยถูกอัสเบลชมว่ามีสีอันสวยงามเหมือนชานม。
ผมตรงสลวยเนียนนุ่มที่ชาร์ลอทบอกว่าน่าอิจฉา。
ฉับ。
ฉับ ฉับ。
ฉึบ ฉึบ ฉึบ…。
ทำการใช้กรรไกรตัดผมที่ยาว เป็นกึ่งยาวกึ่งสั้น。
ผมยาวที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีอันเป็นเอกลักษณ์ของคุณหนูมันไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว。
แคลร์ได้เปลี่ยนเป็นชุดวันพีชและรองเท้าบูทที่เคลื่อนไหวง่าย。
ทำการจัดเตียงและทำความสะอาดผมที่พื้น。
สัมภาระหลายอย่างที่นำไปไม่ได้ก็เก็บใส่ไว้ในกล่อง。
「ชาร์ลอทจะนำสัมภาระที่ทิ้งไว้นี้กลับไปที่คฤหาสน์ให้ไหมนะ」
（ท่านพ่อจะยอมรับไว้รึเปล่านั่นล่ะนะ ก็ในเมื่อเชื่อว่าฉันนั้นทำร้ายชาร์ลอทที่สำคัญยิ่งไปแล้ว）
รอยยิ้มเย้ยหยันตัวเองปรากฏขึ้นบนใบหน้า。
ทำการหยิบกระเป๋าเดินทางและไปตรงบันไดหนีไฟที่ระเบียง。
โดยไม่หันกลับไปมองห้องที่อยู่มาถึง2ปี。
（ความทรงจำดีๆมันก็ไม่ค่อยมีด้วยสิ）
สายลมยามค่ำคืนที่พัดมากระทบแก้มของเธอ ปัดเป่าความคิดมัวหมองในใจตั้งแต่เมื่อกี๊ออกไป。
ฤดูใบไม้ผลิใกล้เข้ามาแล้วสินะ。
เพียงแค่คิดเช่นนั้น กระเป๋าเดินทางที่หนักก็รู้สึกเบาขึ้น。