[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 27
Ch.27 – บทแรก ตอนที่27 คำเชิญอันเป็นลายลักษณ์อักษร
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่27 คำเชิญอันเป็นลายลักษณ์อักษร
วัดถัดมา。
เมื่อแคลร์มาถึงประตูโรงเรียนราชวงศ์เร็วกว่าปกติ ลิเดียร์ก็ได้รีบวิ่งมา。
「ท่านแคลร์！ กลับมาได้นี่ไม่เป็นอะไรแล้วเหรอ」
「ค่ะ。ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง。ขอบคุณสำหรับดอกไม้อันสวยงามและขนมหวานค่ะ」
แคลร์ก้มหัวลงต่ำ。
เรื่องที่แคลร์เกี่ยวข้องกับการชำระล้างทอร์นาโดนั้นยังไม่รู้กันเปิดกว้างเท่าไหร่นัก แต่ลิเดียร์ที่เป็นลูกสาวของรัฐมนตรีดูเหมือนจะตระหนักถึงสถานการณ์ เมื่อวานที่แคลร์กลับไปที่ตระกูลเรนุจึงได้ให้คนส่งของไปให้。
ด้วยดอกไม้ที่ลิเดียร์ทำขึ้นมาเป็นพิเศษ ห้องที่ถูกประดับด้วยสิ่งนี้อย่างเดียวจึงทำให้แรงกายของแคลร์กลับคืนมาอย่างสมบูรณ์。
「ไม่หรอก。ยิ่งไปกว่านั้นท่านแคลร์ ตอนที่มีเวลาว่าง กรุณาเล่าเกี่ยวกับประเทศนอสตันให้ฟังหน่อยสิ」
ลิเดียร์ยิ้มบ่งบอกถึงความชาญฉลาด。
ลิเดียร์ผู้อ่อนโยนรักษาระยะห่างอย่างพอดีไม่ก้าวข้ามพื้นที่ที่อีกฝ่ายไม่อยากให้ก้าวก่าย คล้ายๆกับที่วีคทำ。
วีค รุย คีส โดนี่ และคู่สามีภรรยาบารอนเรนุ……。แคลร์นั้นได้พบกับผู้คนที่ยอดเยี่ยมมากมายในประเทศนี้ นี่คงเป็นเหตุผลให้ประเทศปาฟีทเป็นประเทศมหาอำนาจ。
ตอนที่เจอกันครั้งแรกแล้วแคลร์โกหกว่าเป็น『คนจากทางเหนือ』จึงกังวลว่าหลังจากเหตุการณ์ครั้งนี้ลิเดียร์จะคิดยังไง。
ลิเดียร์เองก็เช่นกัน เนื่องจากรอแคลร์ให้กลับมาโรงเรียนไม่ไหวถึงขนาดส่งของขอบคุณไป และในวันนี้ก็รีบมาขอบคุณให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้。
「ท่านลิเดียร์……！ แน่นอนสิคะ」
แคลร์จับมือของลิเดียร์แน่นด้วยมือทั้ง2ข้างและตอบเช่นนั้น。
ขณะที่ทั้ง2คนเดินไปด้วยกัน ข้างหน้านั้นนิโคล่าก็ปรากฏตัวออกมา。
「เดี๋ย……ว ท่านแคลร์！ คุ……ณ ไม่ใช่ชนชั้นสูงของประเทศปาฟีทสินะ？ ……เพราะอย่างนี้ถึงทำให้ไม่รู้จัก……ชื่อตระกูล！」
เธอแทบจะหมดลมหายใจ。
คงจะเห็นแคลร์และวิ่งมาจากระยะไกลแน่นอน。
「ท่านนิโคล่า สวัสดีค่ะ。ทั้งที่ตอนแรกเป็น『ผู้หญิงคนนั้น』แต่จำชื่อฉันได้แล้วแบบนี้……。รู้สึกเป็นเกียรติค่ะ」
แคลร์ยิ้ม。
「……นั่นมัน！！」
ใบหน้าของนิโคล่าที่กลายเป็นสีแดงถึงกับทำให้เหล่าผู้ติดตามตกใจ。
จากนั้นนิโคล่าก็วิ่งไปโดยไม่พูดอะไร。
「ท่านนิโคล่า……。……ขอตัวนะคะ ท่านลิเดียร์ ท่านแคลร์」
เหล่าผู้ติดตามรู้สึกสับสน หลังจากก้มหัวให้แคลร์และลิเดียร์ ก็ได้วิ่งตามนิโคล่าไป。
「……ต้องการอะไรกันนะ……。จะว่าไป ช่วงนี้ท่านนิโคล่าอารมณ์ไม่ค่อยดีและอาละวาดบ่อยล่ะ……」
ลิเดียร์พูดด้วยน้ำเสียงสงบเยือกเย็นและพยักหน้า。
「แต่ว่า มีบางอย่างที่น่ารักที่ทำให้เกลียดยากเนอะ……」
ลิเดียร์พยักหน้าให้คำพึมพำของแคลร์ ขณะที่มองดูหลังพวกนิโคล่าห่างออกไปป。
「ตามนั้นเลย。เราน่ะ ตอนที่มองท่านนิโคล่า นึกถึงสุนัขตัวโปรดเลยล่ะ。เห่าเก่ง ขนปุยสีน้ำตาลน่ารักอย่างสุดๆ」
「แหม นั่นมัน」
「นั่นมันจะไม่หยาบคายไปหน่อยเหรอ คุณลิเดียร์」
เมื่อทั้ง2คนหันมา ก็เห็นวีคหัวเราะอยู่。
「อะร๊ะ ฝ่าบาท」
ลิเดียร์ถอนสายบัวทักทายวีค。
「นิโคล่าเองก็รู้สถานการณ์ดี。ถึงแม้จะเป็นคนในราชวงศ์ แต่ก็รู้สึกขอบคุณแคลร์นะ。ที่พูดขอบคุณแบบตรงๆดีๆไม่ได้คงเพราะมีศักดิ์ศรีที่สูงเกินไปค้ำอยู่。กรุณาเข้าใจด้วย」
ไม่ใช่แค่วีคเท่านั้น แต่เหล่าคนติดตามข้างหลังวีคก็ยิ้มอย่างอบอุ่นด้วย。
บางทีพวกเขาเองคงมีความรู้สึกเช่นเดียวกับแคลร์และลิเดียร์ที่มีต่อนิโคล่า。
แคลร์ทำการพยักหน้า。
「ดั้งเดิมแล้ว ได้ยินจากท่านพ่อว่าเหตุผลที่ท่านนิโคล่าอารมณ์แปรปรวนก็เพราะฝ่าบาทนะคะ。ช่วยทำตัวให้ถูกด้วยสิคะ」
เมื่อลิเดียร์ตอบกลับด้วยสีหน้ามั่นใจ วีคก็มีท่าทางอย่างกับรู้ตัว。
ลิเดียร์ที่ต้องการหลีกเลี่ยงปัญหา ตามปกติจึงไม่พูดจากับวีค แต่วีคและลิเดียร์เป็นเพื่อนสนิทกันตอนเด็กจึงพูดเล่นด้วยกันได้。
（……？）
「แคลร์ อย่าทำอะไรเกินกำลังนะ」
วีคไม่ได้ตอบกลับลิเดียร์ แต่หันมากังวลกับแคลร์แทน。
（……อะไรกันหนอ）
แคลร์หยุดมองดูสถานการณ์ที่ไม่ปกติ。
「ท่านแคลร์ เดือนหน้า ท่านแคลร์รู้รึยังว่ามีงานเลี้ยงตอนเย็นที่ราชวัง」
เมื่อยืนยันได้ว่าวีคห่างออกไปพอควร ลิเดียร์ก็ทำการกระซิบ。
（ท่านราชาก็พูดเช่นนั้นเหมือนกันน้า……）
「เอ่อ ก็จำได้นิดหน่อยว่าได้ยินเรื่องพวกนี้มาน่ะค่ะ」
「ได้ยินมาจากท่านพ่อน่ะนะ เห็นว่าเป็นงานเลี้ยงตอนเย็นเพื่อหาคู่สมรสให้ฝ่าบาทวีคล่ะ」
「……คู่สมรส」
แคลร์ที่เข้าใจก็เอ่ยเสียงดังขึ้นมา。
「มีข่าวลือวงกว้างว่า ที่ท่านนิโคล่าเป็นเช่นนี้เพราะไม่ได้อยู่ในรายชื่อเหล่าคุณหนูทั้งหลายที่ถูกเชิญนะสิ。ทั้งที่ตามทางการแล้วตัวเองก็มีสิทธิ์ แต่ได้ถูกฝ่าบาทปฏิเสธน่ะ」
แคลร์จ้องไปที่หลังของวีคขณะที่เขาเดินห่างออกไป。
และขณะที่เดินต่อไป ตัวเธอเองก็พยายามบอกว่าที่รู้สึกสั่นไหวอย่างนี้เป็นเพราะโลกนั้นกำลังสั่น。
「……ตั้งแต่แรกแล้วก็สงสัยอยู่นะ ฝ่าบาทนี่ไม่มีคู่หมั้นงั้นเหรอ？」
แคลร์ถามสิ่งที่เธอสงสัยมาตลอด。
「ใช่ ไม่มีหรอก。ทั้งในประเทศนี้และประเทศนอสตัน ส่วนมากก็จะมีคู่หมั้นกัน แต่ว่า……ฝ่าบาทวีคนั้นมีชื่อเสียงสูงมากทั้งในและนอกประเทศ。ก็อย่างที่เห็นที่ไม่มีรายชื่อท่านนิโคล่า เพราะท่านราชาเชื่อว่าจะไม่เลือกผู้หญิงที่ไม่เหมาะมาเข้าตระกูล」
「อย่างนี้นี่เอง ถ้าเป็นฝ่าบาทก็สมเหตุสมผล」
แคลร์ยิ้มมุมปากเพื่อปกปิดไม่ให้รู้ว่าเธอรู้สึกไม่สบายใจขนาดไหน。
「แน่นอน ไม่ได้มีการแต่งงานอะไรทันทีหรอก。อย่างเร็วที่สุดเลยก็2-3ปีให้หลัง。ในตอนนี้คงมุ่งเป้าที่พิธีขึ้นเป็นมกุฎราชกุมารในปีหน้าน่ะ」
ลิเดียร์ทำการพูดต่อ。
「มีความรู้สึกว่าเราจะถูกเชิญไปงานเลี้ยงน้า。หรือเรียกได้ว่า เป็นการรวมตัวลูกสาวชนชั้นสูงจากโรงเรียนทุกที่……。ทั้งที่เฝ้ามองมาจากวงนอกสนุกกว่าแท้ๆเชียว……。เราก็รู้สึกหดหู่เหมือนกันนะ ที่ราชาในอนาคตไม่สามารถเลือกคนที่รักจริงอยู่เคียงข้างกายได้ เพราะต้องคำนึงถึงตำแหน่ง」
ลิเดียร์มองเข้าไปในดวงตาของแคลร์อย่างกับจะพูดอะไรซักอย่าง。
―――――
หลายวันให้หลัง。
ตระกูลเรนุได้รับจดหมายจากทางราชวัง。
เป็นการ์ดสีเขียวอ่อน ที่ทั้งด้านหน้าซองและการ์ดมีตราแบบเดียวกับนาฬิกาพกที่วีคให้มาสลักไว้。
ไม่ว่าจะดูยังไง ก็เป็นการเชิญอิซาเบล่าไปงานเลี้ยง。
「ท่านพี่แคลร์……นี่มัน……」
อิซาเบล่าพูดไปขณะที่ตัวสั่นไปด้วย。
「อื้ม คำเชิญไปเพื่อเลือกคู่สมรสของฝ่าบาทวีคน่ะ」
บารอนเรนุยิ้มกว้างอย่างที่สุด。ในรอยยิ้มนั้นดูแล้วคงไม่สามารถตอบปฏิเสธได้。
「ลูกไม่อยากไป！ ไม่อยากถูกบังคับไปงานเลี้ยงของท่านราชา」
「ไม่เป็นอะไรหรอก คุถหนูอิซาเบล่า。เดี๋ยวจะสอนวิธีปฏิบัติตัวให้ถูกต้องสมควรให้」
ขณะที่แคลร์พยายามปลอบอิซาเบล่า ทางภรรยามารีก็เข้ามาแทรก。
「อิซาเบล่า。ไม่ได้บอกว่าจะให้ไปเป็นราชินีในอนาคตซักหน่อย。ลูกต้องมีชีวิตชีวาที่ถูกเรียกสิ！ ในฐานะลูกสาวตระกูลบารอนที่มั่งคั่ง ต้องทำหน้าที่ให้ถูกต้องซะ！」
「……ท่านแม่……」
สำหรับตระกูลเรนุนั้น ความเอาแต่ใจของอิซาเบล่าเป็นสิ่งที่จะยอมไม่ได้。
ด้วยเหตุนี้ อิซาเบล่าจึงถูกเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงเลือกคู่สมรสของวีคอย่างไม่เต็มใจ และแคลร์มีหน้าที่สอนท่าทางและมารยาทอย่างเข้มงวดต่ออิซาเบล่า。