[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 25
Ch.25 – บทแรก ตอนที่25 ที่ประเทศนอสตัน
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่25 ที่ประเทศนอสตัน
หลังจากนั้นไม่นานที่โรงเรียนชนชั้นสูงของราชวงศ์ประเทศนอสตัน。
ชาร์ลอทกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หรูหราที่สุดในห้องสภานักเรียนทางใต้สุดของอาคาร3ชั้น。
เป็นเก้าอี้ที่เจ้าชายลำดับที่1อัสเบลเคยนั่งเมื่อไม่กี่เดือนก่อน。
ถึงแม้จะได้เก้าประธานนักเรียนที่ใฝ่ฝันมาครอบครองแต่ก็ดูจะมีความไม่พอใจ。
（เรื่องแบบนี้ ไม่เห็นเคยได้ยินมาก่อนเลยนี่นา！！）
（ทั้งที่ขโมยฝ่าบาทอัสเบลมาจากท่านพี่แคลร์แล้ว ทั้งที่ฉันควรจะเหมาะสมกับตำแหน่งนี้……！）
นี่คือสถานการณ์ที่ชาร์ลอทคิดไว้。
ให้อัสเบลกับเหล่าผู้ใกล้ชิดได้ยินข่าวลือร้ายๆของแคลร์ที่แต่งขึ้นโดยบังเอิญ。
แน่นอน ในตอนแรกไม่มีใครเชื่อ แต่เมื่อชาร์ลอทปลุกพลังเวทสีขาวมันก็เป็นเรื่องง่ายๆ。
เพียงแค่ซ่อนพลังเวทไว้ในคำพูดแค่นั้นก็พอ。
ความไม่ไว้วางใจต่อแคลร์ที่ปลูกไว้ก็เริ่มเบ่งบาน。
วันที่ออกดอกสวยที่สุดคืองานเลี้ยงพิธีจบการศึกษาของอัสเบล。
อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น。
ในวันก่อนหน้าที่ไปเรียกที่ห้องตอนอาหารเย็นก็ไม่อยู่ซะแล้ว。
ห้องเป็นระเบียบสวยงามราวกับว่าได้รับการทำความสะอาดและจัดอย่างดีไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ เป็นสิ่งที่เหมือนกับแคลร์ทำ ซึ่งเธอเกลียดมาก。
ชาร์ลอทจึงร้องไห้อยากเจอท่านพี่ต่อหน้าเหล่าคนติดตามขณะที่คิดว่า『โดนเล่นซะแล้ว』。
ชาร์ลอทนั้นจำได้ดีถึงตอนที่พบแคลร์เมื่อตอนเด็กเป็นครั้งแรก。
ผมสีชานมนุ่มสลวย ขนตายาว แก้มป่อง。ชุดเดรสสีฟ้าอ่อนที่มีลูกไม้เนื้อดีจำนวนมากอันเหมาะสำหรับแคลร์。
หลังตรงพร้อมกับรอยยิ้มสง่างามที่ทำให้ชาร์ลอทตัวน้อยรู้สึกถึงความแตกต่างของสถานะทางสังคม การที่จะคิดว่ามีเจ้าหญิงตัวจริงอยู่นั้นไม่ใช่เรื่องตลกแต่อย่างใด。
เป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับชาร์ลอทลูกของนางสนม ที่ใช้ชีวิตไม่สบายนักในเมืองที่ไกลจากเมืองหลวง。
แม้จะได้ค่าเลี้ยงดูจากพ่อเบนจามินเพียงพอที่จะดูแลลูกก็ตาม แต่แม่นั้นก็ได้เอาเงินไปใช้จ่ายสิ้นเปลืองจนมีชีวิตที่ลำบาก。
สำหรับชาร์ลอทที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ก็ใช้เวลาเพียงไม่นานที่จะทำให้ชาร์ลอทปลูกฝังนิสัยไม่ชอบแคลร์ที่สวยงามไร้เดียงสาเติบโตมาโดยไม่มีปัญหาใดๆ。
（ตอนเด็กท่านพ่อกับพวกพี่ชายก็รักและดูแลอย่างดี มีแต่ท่านย่านั่นแหละที่ไม่อยากให้ฉันเข้าใกล้。ลำเอียง！）
（ขนาดงานเลี้ยงน้ำชาก็ยังบ่นเกี่ยวกับ ภาษา มารยาท และหัวข้อที่เลือกคุย。ทำให้ฉันอับอายนี่สนุกขนาดนั้นเชียวรึไง！）
（ทั้งที่มีทุกอย่าง แถมคู่หมั้นยังคือเจ้าชาย……！ ไม่ยกโทษให้หรอก）
ชาร์ลอทซ่อนตัวตนอยู่เบื้องหลังรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ แต่ความปรารถนาอันแข็งแกร่งของเธอนั้นไม่ธรรมดา。
ขนาดที่ว่า ไม่ว่าใครก็ตามที่มารู้ถึงนิสัยใจคอที่ไม่ดีนี่แล้วละก็คงต้องผงะกันทุกคน。
「อะไรล่ะเนี่ย ไอ้กองเอกสารเป็นภูเขานี่。ฉันไม่ได้มานั่งเก้าอี้เพื่อทำงานการเมืองนะ！」
ชาร์ลอทตะโกนหน้ากองเอกสารที่กองกันสูงลิบในห้องสภานักเรียนที่ไม่มีใครอยู่。
ชาร์ลอทนั้นมีแผนให้แคลร์จัดการทุกอย่างหลังจากขโมยเก้าอี้สภานักเรียน ขโมยห้อง และคู่หมั้น。
เธอควรจะอยู่ในสถานที่ที่แคลร์เคยอยู่ จุดที่เหล่าลูกๆชนชั้นสูงคนอื่นต่างมองด้วยความอิจฉา。
……แต่ว่า。
อัสเบลที่จบการศึกษาแล้วยุ่งเป็นอย่างมาก จนเธอไม่มีโอกาสพาตัวไปอวดเพื่อนๆ。
งานสภานักเรียนก็ต้องทำด้วยตัวเอง เพราะแคลร์ผู้ที่ควรจะต้องถูกผลักงานให้ทำนั้นได้หายตัวไปไม่รู้ว่าอยู่ไหน。
เหนือสิ่งอื่นใด ห้องที่แย่งมาจากแคลร์ก็กลายเป็นรกยุ่งเหยิง。ดอกไม้บนระเบียงกว้างก็ได้เหี่ยวเฉา
「ท่านชาร์ลอท เป็นอะไรหรือคะ？」
รองประธาน จอน และเลขา แคโรไลน์ ได้เข้ามาในห้องสภานักเรียนขณะที่เอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัย。
ชาร์ลอทจัดสีหน้าท่าทางของเธอใหม่。
「ไม่มีอะไรหรอก。……แค่เอกสารพวกนี้มันยากน่ะ」
จอนเลิกคิ้วส่ายหัวและพูดอย่างมึนงง。
「หน้าตาดูซีดเซียวเหมือนเมื่อวันก่อนเลยไม่ใช่รึไง。เดี๋ยวผมจัดการเองละกัน。คุณแคโรไลน์จัดชาดำอุ่นๆให้คุณชาร์ลอทหน่อยนะ」
「ท่านชาร์ลอท เป็นอะไรหรือเปล่าคะ？ เชิญพักที่โซฟาทางนี้ค่ะ。เดี๋ยวจะนำชาดำมาให้」
เพียงแค่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแอเท่านั้น。
（หมูอะไรอย่างนี้。ไม่ต้องมีการสนทนาที่ชาญฉลาด ไม่ต้องมีมารยาทท่าทางที่ฝึกมาอย่างดี）
ชาร์ลอทเอนหลังพิงโซฟาและยิ้มชั่วร้าย ขณะที่มองสลับระหว่างจอนที่ทำงานเอกสารกับแคโรไลน์ที่นำชาดำกลับมา。
「จะว่าไป ไม่กี่วันก่อนท่านชาร์ลอทบอกว่าปวดหัวนี่คะ」
แคโรไลน์กลับมาพร้อมชาดำและทำการถามชาร์ลอท。
「ใช่แล้วล่ะ。ขอโทษด้วยนะที่ทำให้งานของสภานักเรียนต้องช้าลง……」
ชาร์ลอทนั้นอู้งานไม่ใช่เพียงแค่วันนี้ แต่ยังมีเมื่อวาน วันหลังเมื่อวาน และวันถัดๆไปย้อนไปอีก。
แต่ก็เป็นเรื่องจริงที่ไม่กี่วันก่อนรู้สึกร่างกายไม่ค่อยสบาย。
แคโรไลน์พูดต่ออย่างเป็นกังวลจริงๆต่อชาร์ลอท。
「ได้ยินมาจากท่านพ่อว่า ดูเหมือนจะมีทอร์นาโดเวทขนาดใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ใกล้เมืองหลวงของประเทศปาฟีท。บางทีท่านชาร์ลอทที่มีพลังเวทที่แข็งแกร่ง อาจจะสัมผัสถึงมันได้ค่ะ」
จอนที่ได้ยินเรื่องที่พูดคุยได้หันหน้าออกจากกองเอกสารและเข้าร่วมการพูดคุย。
「ผมเองก็ได้ยินจากท่านพ่อเช่นกัน。ถ้ามันเกิดอาละวาดขึ้นมาละก็ ความเสียหายคงจะมาถึงประเทศนอสตันแน่。ดูเหมือนว่าที่ปราสาทเองก็รู้สึกถึงจนแตกตื่นกันด้วย。……คุณชาร์ลอท ราชากับฝ่าบาทอัสเบลจะใช้วิธีรับมือยังไงกันหรือ」
ทั้ง2คนจ้องตรงมาที่ชาร์ลอท。ในสายตานั่นมีความเคารพและความชื่นชมต่อว่าที่ราชินีในอนาคต。
（……）
อย่างไรก็ตาม ชาร์ลอทนั้นไม่ได้ถูกบอกเลยว่ามีเรื่องวุ่นวายอะไรแบบนี้เกิดขึ้น。
จะหลีกเลี่ยงด้วยการเปลี่ยนเรื่องคุยที่เหมาะสมก็ได้ แต่ว่าพ่อของทั้ง2คนนั้นเป็นคณะรัฐมนตรี。
ชาร์ทลอทได้ตัดสินใจว่าไม่อยากมีปัญหาในภายหลังจึงเลือกแผนการณ์ที่เหมาะๆ。
「นั่นก็……ในหลายวันนี้ไม่ได้รับของขวัญหรือจดหมายจากท่านอัสเบลเลย。ก็คิดว่าคงจะยุ่งแต่นี่คือเรื่องราวทั้งหมดสินะ」
「อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิคะ。เพราะมีท่านชาร์ลอทอยู่ ฝ่าบาทถึงทุ่มเทกับงานได้เต็มที่ไงคะ」
จอนและแคโรไลน์ถูกยืนยันบทสนทนาด้วยรอยยิ้มเปราะบางและโดดเดี่ยวของชาร์ลอท。
……อันที่จริงแล้ว แทบจะไม่มีจดหมายใดๆจากอัสเบลมาถึงชาร์ลอท。
「จะว่าไป ค่อยยังชั่วนะคะที่ทอร์นาโดเป็นแค่สัญญาณบอกเท่านั้น」
แคโรไลน์และจอนยังคงคุยเรื่องทอร์นาโดของประเทศปาฟีทกันต่อ。
「ใช่。ตามที่ท่านพ่อบอก เห็นว่าเกิดการชำระล้างขึ้นก่อนที่ทอร์นาโดเวทจะเริ่มทำลายล้างน่ะ」
「เยี่ยมเลย。ในประเทศปาฟีทคงจะมีตระกูลที่มีชื่อเสียงแบบตระกูลมัลทีโน่เนอะ」
แคโรไลน์มองมาทางชาร์ลอทด้วยสายตาที่ชื่นชม。
「……ชำระล้าง」
ชาร์ลอทเกิดประหลาดใจขึ้นมา。
ชำระล้างเป็นเวทมนตร์ระดับสูงที่ขนาดชาร์ลอทเองยังยากที่จะใช้。
เพราะตั้งแต่ได้รับศีลจุ่ม เธอก็ถูกให้เรียนรู้เวทมนตร์จนถึงขั้นเกลียด ซึ่งเธอมั่นใจในเรื่องนี้。
ด้วยความจริงที่ว่าไม่มีนักเวทคนไหนยิงขึ้นไปชำระล้างบนท้องฟ้า。
（ถ้าเกิด ทำอย่างนั้นได้ละก็……）
ความทรงจำถึงเนื้อหาของจดหมายแม่อีกคนผุดขึ้นมาในหัว。
（……แต่ว่า ท่านพี่เลโอควรที่จะสับเปลี่ยนไปแล้วนี่นา）
ชาร์ลอทดื่มชาดำโดยที่ลืมรักษารอยยิ้มไว้。