[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 22
Ch.22 – บทแรก ตอนที่22 รู้อยู่แล้ว
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่22 รู้อยู่แล้ว
（……ได้กลิ่นพระอาทิตย์ล่ะ……รู้สึกดีจัง……）
แคลร์ถูกห่อหุ้มด้วยเตียงนุ่มฟูฟ่อง。
เป็นผ้าลินินเนียนลื่นคุณภาพดี。
กลิ่นหอมจากกระถางธูปที่ลอยมาทำให้รู้สึกสดชื่นยามเช้า。
（อะเร๊ะ ที่นี่มัน ไม่ใช่เตียงที่ใช้ในทุกวันของตระกูลเรนุนี่นา……？）
เมื่อรู้สึกตัวว่าไม่ใช่ห้องของเธอ แคลร์จึงรีบลุกขึ้นอย่างเร็วจี๋。
（หัว……ปวด）
แคลร์หน้ามุ่ยต่ออาการเมาค้างที่พึ่งเคยเป็นครั้งแรก。
และเมื่อทำการมองรอบๆ。
แคลร์นั้นอยู่บนเตียงแบบมีหลังคาที่อยู่กลางห้องอันใหญ่โต。
เตียงที่ใหญ่ขนาดพลิกตัวไปมาได้หลายครั้งพร้อมกับหมอนหนุนและหมอนข้างจำนวนมากมาย。
และที่ข้างเตียงนั้นมีกระถางธูปหอมทำจากแก้วตั้งอยู่。
「แคลร์ ตื่นแล้วหรือ？」
ส่วนที่ถูกกั้นด้วยผ้าม่านนั้นมีความรู้สึกว่ามีใครบางคนอยู่。
เสียงนั่นคือรุยนั่นเอง จังหวะที่แคลร์รู้สึกตัวก็รู้สึกหดหู่ในทันที。
「รุย？ ฉัน……」
แคลร์นั้นยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ซักเท่าไหร่。……ยกเว้นแต่รู้ว่านี่คือราชวัง。
รุยโผล่หน้าผ่านผ้าม่านเข้ามา。
「อรุณสวัสดิ์แคลร์。มีชาสมุนไพรเตรียมไว้ให้หัวโล่งปลอดโปล่งที่โต๊ะทางนี้นะ。มาดื่มด้วยกันเถอะ」
แคลร์พยักหน้าและลุกออกจากเตียง。ทำตัวลีบๆนั่งหน้ารุยพร้อมขอโทษ。
「เมื่อวานขอโทษด้วยนะ。……รุย เอ่อ ฉัน」
แคลร์รู้สึกอายในตัวเองที่จำเรื่องเมื่อวานแทบจะไม่ได้。
ตอนที่เสนอเหล้าให้รุยดื่มนั้นยังจำได้ แต่ว่าหลังจากนั้นกลัวที่จะเผลอทำอะไรผิดพลาดไป จึงไม่กล้าที่จะถาม。
「เมื่อวานแคลร์หลับไประหว่างมื้ออาหารน่ะ。เพราะราชวังนั้นใกล้กว่าตระกูลเรนุ วีคจึงจัดการเตรียมที่นี่ให้」
「เอ๋……！！」
（ตายแล้ว……แถมยังไม่ได้ติดต่อตระกูลเรนุเลย……！）
แคลร์เข้าใจสถานการณ์และจับแก้มของเธอไว้。
「อ๊าา มีผู้ส่งสารไปที่ตระกูลเรนุแล้ว ไม่ต้องกังวลไปหรอก」
รุยตอบอย่างกับอ่านใจแคลร์ได้ และทำการยื่นถ้วยชาสมุนไพรให้。
「ขอบคุณค่ะ。แล้วก็ ขอโทษด้วยค่ะ。ช่างน่าอายจริงๆ……」
แคลร์พูดเช่นนั้นพร้อมกับก้มหัวขอโทษรุยที่นั่งอยู่ตรงข้ามอย่างสุดซึ้ง。
เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เจอะสายตาของรุย。รุยส่ายหัวและยิ้มอ่อนโยน
ผมที่ดำสนิทสะท้อนแสงยามเช้าดูสวยงามยิ่งกว่าปกติ。
แคลร์รับแก้วมาจากรุย และกลิ่นที่โชยก็ทำให้หัวค่อยๆหายจากอาการเมาค้าง。
「แคลร์มาจากตระกูลมัลทีโน่ ตระกูลดยุกของประเทศนอสตันสินะ」
เมื่อดูแล้วว่าแคลร์รับแก้วไป รุยก็พูดขึ้นมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น。
（……！）
「ฉัน พูดอะไรอย่างนั้นไปเหรอ？」
แคลร์กำลังตื่นตระหนก。
「อื้ม。แต่ว่าทุกคนก็เชื่อกันง่ายๆนะ。เพราะคิดว่าคงจะเป็นอย่างนั้น」
รุยหัวเราะ จากนั้นก็มองเข้าไปในตาแคลร์และพูดต่อ。
「ก็รู้ถึงตอนที่บอกว่า อยากบอกตั้งแต่เจอกันน่ะ สบายใจได้。ไม่มีใครคิดว่าแคลร์หลอกลวงพวกเราหรอก。เหนือสิ่งอื่นใด เมื่อคิดถึงปัญหาของแคลร์……พวกเราก็เจ็บใจเช่นกัน」
ด้วยคำพูดของรุย ดวงตาของแคลร์ก็เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา。
ทำไมทุกคนอ่อนโยนอย่างนี้。
รุยยื่นผ้าเช็ดหน้าให้แคลร์และก็พูดว่า。
「ก่อนหน้านี้ ได้บอกไปแล้วสินะว่าวีคอ่อนกว่า2ปี แต่ว่าตอนเด็กน่ะถูกเลี้ยงมาเหมือนพี่น้อง」
「ค่ะ แน่นอน ยังจำได้อยู่」
「อาจจะเป็นความสัมพันธ์แบบนายบ่าว แต่ฉันน่ะถือว่าฝ่าบาทเป็นเหมือนน้องชายเลยล่ะ」
「……อย่างนั้นหรือคะ หุหุ」
แคลร์หัวเราะเบาๆ จากภาพที่นึกของ2พี่น้อง พี่สาวสุดคูลกับน้องชายไม่อยู่สุข。
「เขามีชีวิตด้วยการแบกรับภาระอันหนักอึ้งของราชวงศ์มาตั้งแต่อายุยังน้อย。พวกเรานั้นพยายามลดภาระของเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ในเมื่อเป็นนายกับบ่าว มันก็ไม่ได้ผลเสมอไปในทุกครั้ง」
รุยมองเข้าไปในดวงตาของแคลร์และพูดต่อ。
「สำหรับวีค คงจะมีช่วงเวลาที่ต้องการคนแบบเธอมาถึงอย่างแน่นอน。แคลร์ก็ทำแบบที่แคลร์เป็นไปอย่างนี้ล่ะดีแล้ว。เมื่อเวลานั้นมาถึง อยากจะให้ช่วยเขาหน่อยนะ」
「ค่ะ แน่นอน。……ถ้าเกิดมีสิ่งที่ฉันทำได้ละก็」
ความคิดของรุยนั้นไม่ใช่แค่เพื่อนสนิทอย่างเดียว แต่ครึ่งนึงคือข้ารับใช้คนสนิทด้วย。
ด้วยการที่เป็น อดีต・ลูกสาวดยุก จึงเข้าใจ แต่ตัวแคลร์เองก็ประหลาดใจที่พยักหน้าทันที。
（……อะเร๊ะ……？ ฉัน……）
แคลร์กำผ้าเช็ดหน้าในมือของเธอแน่น。
―――――
2ชั่วโมงก่อนหน้านั้น。
「อรุณสวัสดิ์ค่ะ มีธุระอันใดถึงเรียกมายามเช้าเยี่ยงนี้คะฝ่าบาท」
6โมงเช้า。รุยได้ถูกวีคเรียกตัวมาที่ห้องทำงาน。
「วันนี้เปลี่ยนแผน จะออกไปข้างนอกพร้อมคีสกับโดนี่น่ะ。รุย เจ้าอยู่ที่นี่」
「ตามที่ต้องการค่ะ」
รุยตอบตกลงง่ายๆอย่างกับคาดเดาไว้แล้ว。
「แล้วก็」
วีควางกำหนดงานลงบนโต๊ะและพูดต่อ。
「รุย รู้สินะ。ต้นกำเนิดของแคลร์」
「อะไรหรือ？」
รุยหลบสายตามองไปทางหน้าต่าง。
「เจ้ารู้รายละเอียดเกี่ยวกับเวทมนตร์ดีนี่นา ทำไมถึงจะไม่รู้เรื่องตระกูลมัลทีโน่ของประเทศนอสตัน。จากสถานการณ์ที่พบแคลร์ จากพลังเวทอันแข็งแกร่งที่ได้จากศีลจุ่ม น่าจะคิดออกได้นานแล้วไม่ใช่รึไง」
แทนที่จะเป็นน้ำเสียงดุดันต่อการที่ปิดเป็นความลับ แต่เป็นน้ำเสียงเหมือนเด็กที่งอนจากการถูกทิ้งไว้วงนอกไม่ยอมบอกเรื่องราวมากกว่า。
รุยตอบกลับอย่างไม่ลังเลใจในทันที。
「ในฐานะเพื่อน ไม่ใช่ฐานะผู้ติดตาม จึงได้ตัดสินใจไม่บอกให้รู้เพื่อวีค。ก็แค่นั้นเอง」
「เพื่อข้า……เนี่ย」
「คีสน่ะดูเหมือนจะกังวลอะไรหลายๆอย่าง ถ้าเกิดรู้ตัวตนทางสังคมของแคลร์คงจะทำอะไรซักอย่างแน่。แต่ว่าเมื่อคิดล่วงหน้าแล้ว อยากให้วีครู้จักตัวตนของแคลร์ในฐานะมนุษย์คนนึงมากกว่า。……และจากหลักฐานนี้ ไงล่ะ？ ตัวแคลร์น่ะ」
รุยพูดขณะสนุกกับการแกล้งวีค。
「……」
หลังจากเงียบแป๊บนึง วีคก็พึมพำยอมแพ้ออกมา。
「สู้ไม่ได้เลยน้า กับรุยเนี่ย」
「ก็รู้จักกันมานานมากนี่นา」
จากนั้นวีคก็บอกรุยขณะที่ยิ้มอย่างพึงพอใจ。
「วันนี้ฝากดูแลแคลร์ด้วยนะ」
「ตามที่ต้องการค่ะ」
วีคออกจากห้องทำงานอย่างสบายใจหลังจากได้รับคำตอบจากรุย。