[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 18
Ch.18 – บทแรก ตอนที่18 เริ่มใกล้ชิด
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่18 เริ่มใกล้ชิด
เป็นเวลา1เดือนแล้วที่แคลร์มาถึงประเทศปาฟีท。
ที่ประเทศนอสตันเนื่องจากมีหน้าที่ลูกสาวดยุกที่ต้องทำให้สมบูรณ์แบบจึงมีความกดดันอย่างมาก แต่ที่โรงเรียนชนชั้นสูงราชวงศ์ของประเทศปาฟีทนั้นแคลร์มีความเป็นอิสระ。
ถึงแม้จะถูกนิโคล่าจับตามองตั้งแต่เข้าโรงเรียน และถูกทิ้งระยะห่างจากนักเรียนคนอื่นเพราะ『เพื่อนของฝ่าบาทวีค』ก็ตาม แต่เธอก็ยังมีชีวิตในโรงเรียนอันมีความสุข ที่ได้เพื่อนอย่างลิเดียร์ผู้เป็นลูกสาวมาร์ควิสที่ไม่สะทกสะท้านอะไร。
แคลร์ผ่านการทดสอบอยู่ในคลาสAเช่นเดียวกับวีคและลิเดียร์ เข้าคลาสการเรียนปกติในตอนเช้า รับการสอนเวทมนตร์ส่วนตัวในตอนบ่าย ซึ่งความรู้ปกติและความสามารถทางเวทมนตร์ก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ。
คุณหนูอิซาเบล่าของตระกูลเรนุที่แคลร์ต้องเป็นอาจารย์ส่วนตัวนั้น เป็นเด็กสาวอายุ13ปีว่านอนสอนง่าย。
เมื่อใดก็ตามที่เห็นแคลร์สายตาเธอก็จะเป็นประกาย นอกเหนือจากเป็นอาจารย์ยังนับถือเป็น『ท่านพี่แคลร์』ซึ่งแคลร์ก็ดีใจที่ได้มีน้องสาวอีกครั้ง。
（……จากนี้ไปคงจะมีความสุขขึ้นเรื่อยๆเลยล่ะ）
ในคืนก่อนวันหยุด แคลร์ได้เขียนบันทึกประจำวันในห้องตัวเองของตระกูลเรนุขณะที่นึกถึงความหลังเมื่อ1เดือนที่ผ่านมา。
「……แล้วก็」
แคลร์หันจากโต๊ะตัวเองไปยังส่วนนึงของห้อง。
「ทำไมท่านเจ้าชายถึงมาที่นี่อีกแล้วล่ะคะ วีค」
「ไม่ดีงั้นรึ。เพราะอยากเห็นหน้าเลยมาหาเลยนะ」
ในผ้าม่านมีวีคที่กอดอกหัวเราะกับปฏิกิริยายิ้มแหยๆของแคลร์。
ในช่วง1เดือนที่ผ่านมาทั้ง2คนได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น。
อย่างไรก็ตาม แม้จะเจอหน้ากันที่โรงเรียนราชวงศ์ทุกวัน แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการทักทายกันเนื่องจากเหตุการณ์ในวันแรกที่เข้าเรียน。
แถมดั้งเดิมแล้ว วีคก็ไม่ใช่ฝ่ายที่จะสามารถเข้าไปพูดตรงๆได้โดยไม่ผ่านผู้ติดตาม。
ทั้ง2คนรักษาระยะห่างที่โรงเรียนราชวงศ์จากการตัดสินใจของแคลร์ ที่ถ้าวันแรกวีคไม่พูดอะไรที่ไม่ระวังแบบนั้นต่อแคลร์。
แต่ถ้านั้นทำไมถึงใกล้ชิดกันมากขึ้น นั่นก็เพราะวีคมาเยี่ยมแคลร์ที่ห้องอย่างนี้ทุกวันนั่นเอง。
「ถ้าเช่นนั้นก็กรุณามาตามทางเข้าด้วยสิ」
「ได้เหรอ？ ทำจริงนะ」
「……พูดล้อเล่นอีกแล้ว！」
อย่างที่พูดออกไป แคลร์ไม่พอใจเท่าไรนัก。
วีคนั้นสนุกกับการพูดโดยไม่ใส่ใจอะไร。
เมื่อคิดว่ากำลังหลงไหลในรอยยิ้มอันสดใส มันก็มีบางอย่างเกิดขึ้นทำให้มองไปที่ดวงตาของเจ้าชายลำดับที่1ในทันที。
เขามีไหวพริบดีและความรู้มากจากการท่องเที่ยงต่างประเทศทุกวันหยุด。
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีความอ่อนโยนระหว่างที่เดินทางจากประเทศนอสตัน。
「แต่ว่า มาที่นี่ทุกวันไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอ？ ได้ยินว่ามีหน้าที่และงานทางการมากมายนี่นา」
「แน่นอน ทำพวกนั้นเรียบร้อยน่า。ให้รางวัลตัวเอง2-3นาทีก็ไม่เลวไม่ใช่รึไง」
เมื่อรู้สึกถึงความร้อนแรงในคำพูดของวีค แคลร์ก็ได้ทำการเปลี่ยนเรื่องคุย。
「……พรุ่งนี้เป็นวันหยุด แต่ว่า ไปงานทางการที่ไหนไหม？」
วีคนั้นแสดงออกเข้าใจได้ง่ายว่าชื่นชอบแคลร์อยู่เสมอๆ。
แคลร์เองก็รู้ดีว่าการที่เจ้าชายลำดับที่1มายังบ้านตระกูลบารอนทีมีลูกสาวอายุ13ปี คงจะเป็นเรื่องอื้อฉาวสำหรับวีคและอิซาเบล่า แต่แคลร์ก็ไม่สามารถปฏิเสธอย่างจริงจังได้。
เพราะความเป็นสุภาพบุรุษของวีคนั้นเป็นส่วนที่ช่วยดึงความเชื่อใจไว้。
「พรุ่งนี้มีงานเอกสารกองเป็นภูเขา。คงจมปลักอยู่ในห้องทำงานกับคีสน่ะ」
วีคตอบกลับอย่างเหนื่อยใจ。
（คีสนั้นตอนนี้ก็คงรอวีคกลับไปอยู่ที่ห้องทำงานนั่นล่ะเนอะ……）
（อ๊ะ…！）
ขณะที่แคลร์จินตนาการถึงราชวงศ์ อยู่ดีๆมันก็ฉุกนึกขึ้นมาได้。
「นี่ ขอยืมตัวรุยได้ไหม？」
「รุย？ ก็ได้นะ แต่ทำไมรึ」
วีคถามอย่างสงสัย。
「สัปดาห์นี้ตอนที่เรียนเวทมนตร์ส่วนตัว ได้ยินว่ามีห้องสมุดพิเศษที่ราชวังน่ะ。เห็นว่ามีหนังสือต้องห้ามเกี่ยวกับเวทมนตร์และตำนานมากมาย。……รู้สึกเหมือนจะมีหนังสือบันทึกประเทศที่ล่มสลายไปแล้วน่ะ」
「……อย่างนี้นี่เอง。……อ่า เข้าใจละ」
เอกสารที่เก็บอยู่ในห้องสมุดพิเศษของราชวังมีแต่ของที่สำคัญมีผลกับประเทศ。
เป็นสถานที่ที่ไม่สามารถเข้าได้ ถ้าไม่มีชนชั้นสูงที่ทำหน้าที่พิเศษในราชวังตามไปด้วย。
「พรุ่งนี้เลยไหม」
「ได้สิ ไม่มีปัญหา。แต่ว่า ถ้าอยู่ดีๆก็เป็นพรุ่งนี้มันรู้สึกแย่กับรุยนี่สิ」
「แหม ข้าไปเอง」
「เอ๋」
แคลร์ส่งเสียงออกมาจากคำตอบที่ไม่คาดคิด。
「เอ่อ พรุ่งนี้ไม่ใช่ควรที่จะหมกตัวอยู่ในห้องทำงานหรอกเหรอ……」
「เอาน่า หลังจากนี้แค่กลับไปและทำให้เสร็จในรวดเดียว。คีสเองก็คงอยู่คนเดียวเหงาแย่แล้วมั้งเนี่ย」
ก่อนที่จะรู้ตัว วีคก็ลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่ง และเดินมาทางโต๊ะของแคลร์。
จากนั้นก็ลูบนาฬิกาพกบนโต๊ะเบาๆและพึมพำออกมา。
「ทั้งที่คิดว่าในที่สุดก็บอกว่าจะมาที่ราชวัง แต่กลับจะไปห้องสมุดกับรุยแทน……」
「หุหุ」
น้ำเสียงงอนที่ออกมาทำให้แคลร์ถึงกับหัวเราะ。
「……！」
ในจังหวะนั้นเอง ดวงตาสีเขียวมรกตของวีคก็มาอยู่ใกล้จนแคลร์ใจเต้นตึกตัก。
「จะทำให้เสร็จก่อนเที่ยงแน่นอน。……รออยู่ที่ราชวังด้วยนะ」
วีคกระซิบด้วยน้ำเสียงจริงจัง แทบไม่นึกเลยว่าเมื่อกี๊จะเป็นคนพูดแบบไม่คิดอะไร。
วีคออกจากห้องอย่างเงียบๆ ปล่อยให้แคลร์ประหลาดใจตัวแข็งทื่ออยู่ในห้องอย่างนั้น。