[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 13
Ch.13 – บทแรก ตอนที่13 งานที่ถูกเสนอพิเศษ
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่13 งานที่ถูกเสนอพิเศษ
หลังจากแยกทางกับพวกวีค แคลร์ก็ได้ก้าวเข้าสู่เมืองอุรุส。
ร้านชุดเดรสทันสมัยและร้านเครื่องประดับต่างๆวางเรียงราย การจัดวางสินค้าที่กระจกสวยงามมากมายสะท้อนให้เห็นถึงการคำนวณมาอย่างดี。
คาเฟ่ที่มีเฉลียงกว้างขวางทำให้รู้สึกดี และเหล่าเด็กสาวรุ่นเดียวกับแคลร์ที่นั่งจิบกาแฟขณะคุยกันอย่างสบายใจ。
（……ช่างยอดเยี่ยมอะไรอย่างนี้！）
ในใจของแคลร์เต็มไปด้วยความหวัง。
จากนั้นก็มุ่งไปสถานที่จัดหางานในทันที。
เนื่องจากสกุลเงินของประเทสนอสตันและประเทศปาฟีทนั้นเเหมือนกัน จึงสามารถอยู่ในโรงแรมที่สะดวกสบายและมีความสุขกับอาหารหรือซื้อของได้ไปอีกซักพัก。
แต่ว่าแคลร์ไม่ได้มาประเทศนี้เพื่อเที่ยวเล่น。จำเป็นต้องสร้างรากฐานเพื่อดำเนินชีวิตต่อไป。
เมื่อมาถึงสถานที่จัดหางาน ก็พบงานแปะอยู่ที่กระดานประกาศมากมาย。
ซึ่งมีงานต่างๆมากมายตั้งแต่ช่วยงานเกษตร ไปจนถึงพนักงานขายตามร้านบูติค。
（มีงานเยอะขนาดนี้เชียว！ เศรษฐกิจอยู่ในสภาพดีแตกต่างจากประเทศนอสตันเลยนะเนี่ย）
ขณะที่กำลังตกใจกับงานที่มากมายก็ได้มีเสียงเรียกขึ้นมา。
「สวัสดีค่ะ。กำลังมองหางานอยู่หรือคะ？」
เมื่อหันหลังมาก็เห็นผู้หญิงผมสั้นอายุมากกว่าแคลร์เล็กน้อยยืนอยู่。
「ค่ะ。ยินดีที่ได้รู้จัก。ฉัน แคลร์・มัลคุส ค่ะ」
แคลร์ทักทายแบบชนชั้นสูงอย่างสุภาพ。
หญิงสาวคนนี้หยุดเพราะกิริยาท่าทางของแคลร์แป๊บนึง และยิ้มพลางยื่นมือออกมาพร้อมพูดว่า。
「ฉัน ซัน。ผู้ประสานงานที่สถานจัดหางานแห่งนี้。ยังมีงานอีกมากมายนอกเหนือจากที่ติดบนกระดานประกาศเลยนะ」
「ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ซัน。พอดีมีงานมากมายที่อยากลองทำดู แต่ไม่รู้ว่าอันไหนที่ดีนะสิ。จะช่วยได้เยอะเลยถ้าสามารถให้คำปรึกษาได้ค่ะ」
แคลร์พูดเช่นนั้นพร้อมกับกุมมือของซันเบาๆ。
「แน่นอน。ถ้างั้น เชิญมาทางนี้ค่ะ」
ซันนำทางแคลร์ไปยังจุดให้คำปรึกษาส่วนตัวข้างใน และยื่นใบกรอกข้อมูลส่วนตัวให้。
「กรุณาเขียนประวัติลงในแบบฟอร์มนี้ด้วยนะคะ。ระหว่างนี้ฉันจะไปนำชามาให้ค่ะ」
ซันยิ้มหวานและเดินออกไป。
สถานที่จัดหางานแห่งนี้เต็มไปด้วยผู้ที่มาหางานมากมาย。เมื่อมองดูแล้วโต๊ะส่วนตัวมีแค่4เท่านั้น。
แต่ถึงจะเต็มไปด้วยผู้คน มันก็น่าแปลกที่ทั้ง4โต๊ะว่างเปล่า。
แคลร์มองลงไปที่กรอกประวัติส่วนตัว。
（ชื่อ……แคลร์・มัลคุส ล่ะนะ）
（การศึกษานี่จะเอายังไงดี。จะให้เขียนว่าเคยศึกษาที่โรงเรียนชนชั้นสูงของราชวงศ์คงจะไม่ได้ แต่จะให้คิดว่าไม่มีการศึกษาก็คงจะลำบากน้า）
ขณะที่แคลร์ไม่รู้จะทำยังไงดี ซันก็กลับมาพร้อมกับชา。
ที่อยู่บนถาดเงินคือชุดน้ำชาพื้นๆ แต่เมื่อมองดูก็รู้ได้ว่าของราคาแพง。
ช้อนที่แคลร์ดูแล้วคุ้นเคย แต่ก็สงสัยนิดหน่อยว่าทำไมถึงนำมาใช้กับสถานที่จัดหางานเช่นนี้。
แคลร์รับถ้วยชามาจากซันและทำการดื่มอย่างเช่นปกติ。
แต่ไม่รู้ทำไมซันถึงจ้องไม่กระพริบ อย่างกับจับตาดูว่ามีช่องโหว่อะไรรึเปล่า。
「รสชาติดีมาก ขอบคุณค่ะ」
「ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ขอบคุณค่ะ。……อะเร๊ะ？ แคลร์ไม่ได้รับการศึกษาระดับสูงมาหรอกเหรอ？ ดูไม่เห็นจะเป็นเช่นนั้นเลยนี่นา」
ช่วงที่แคลร์ทำการขอบคุณ ซันก็ได้กวาดตาดูประวัติที่กรอก。
「เอ่อ จริงๆแล้วคือ เคยได้รับการศึกษาที่โรงเรียนชนชั้นสูงของราชวงศ์แห่งประเทศนอสตันน่ะค่ะ」
「……！」
ซันพยักหน้าด้วยสีหน้าบ่งบอกว่า อย่างที่คิด。
「ดั้งเดิมแล้วฉันเป็นชนชั้นสูงของประเทศนอสตันค่ะ。แต่ว่าตระกูลล่มสลาย……เลยต้องออกจากโรงเรียน คนในตระกูลเองก็แตกแยก。ตอนนี้จึงใช้นามสกุลของทางแม่เพื่อเหตุผลความปลอดภัยค่ะ」
ส่วนมากก็เป็นเรื่องโกหก แต่เรื่องต้นกำเนิดและที่ออกจากโรงเรียนนั้นเป็นเเรื่องจริง。แคลร์ผู้ซึ่งแทบไม่เคยโกหก ทำการตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเต็มที่นัก。
แต่ว่าซันที่จ้องหาจุดน่าสงสัยอย่างเต็มที่กลับไม่ได้สังเกตเห็นเลย。
「เป็นอย่างนี้เองสินะ。มีงานที่อยากแนะนำคุณให้ได้อยู่พอดีเลย。รอซักครู่นะ？」
สีหน้าของซันอยู่ดีๆก็ดูดีขึ้นอย่างทันที จากนั้นก็วิ่งออกไปและกลับมาที่เดิมอีกครั้ง。
「นี่คืองานที่อยากแนะนำแคลร์น่ะ」
กระดาษที่ซันยื่นออกมานั้นแตกต่างนิดหน่อยจากกระดาษที่ติดที่กระดานประกาศ。
มันเป็นกระดาษสีฟ้าอ่อน ที่มีคำว่า เป็นความลับ เขียนไว้อยู่。
เป็นกระดาษที่เขียนไว้ว่า『ตระกูลเรนุ กำลังมองหาอาจารย์ส่วนตัว』。
「อาจารย์ส่วนตัว…งั้นหรือคะ？」
แคลร์ถามไปที่ซัน。
「ค่อยยังชั่ว！ อ่านได้สินะ」
ซันตอบกลับแบบดูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก。
「กระดาษนี้เขียนด้วยตัวอักษรที่มีเพียงอดีตชนชั้นสูงที่มีพลังเวทเท่านั้นที่จะมองเห็น。ตระกูลเรนุบอกว่าขอแค่เห็นตัวอักษรก็พอแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เจอคนที่เหมาะสมเลยซักที。……นอกจากนี้กิริยาท่าทางและคำพูดคำจาของแคลร์ล้วนสมบูรณ์แบบ。จึงมั่นใจสามารถแนะนำต่อตระกูลเรนุได้！」
แคลร์ตอบกลับซันที่กระตือรือร้นเต็มที่แบบสงวนท่าที。
「เอ่อ……ฉัน ที่ตระกูลก็ทำได้ไม่ค่อยดี เกรงว่าจะขาดความสามารถต่อคำร้องนี้ค่ะ」
แคลร์ที่ช่วงนี้ถูกปฏิบัติตัวดั่งพวกล้มเหลวทำให้ยากที่จะเชื่อในคำพูดของซัน。
「ไม่เป็นอะไรหรอก。ได้ยินมาว่าหัวหน้าตระกูลเรนุเป็นคนอ่อนโยน คุณหนูลูกสาวเพียงคนเดียวที่จะให้ไปสอนก็อายุแค่13ปี。เห็นบอกว่าเป็นอาจารย์ประจำตัวที่เป็นเหมือนพี่สาว ไม่ใช่แค่ไปสอน ดังนั้นไม่มีปัญหาหรอก」
ซันพูดเช่นนั้นขณะที่ยื่นกระดาษสีฟ้าให้แคลร์พร้อมขยับแว่น。
「งานนี้อาศัยอยู่ที่นั่นเลยนะ。มีห้องด้วย และเหนือสิ่งอื่นใด งานวันธรรมดาตอน16.00-20.00 แค่4ชั่วโมง！ วันหยุดพักผ่อนเต็มที่ จะรับงานเสริมก็ได้。และนี่คือค่าจ้าง！」
แคลร์ไม่ได้สนใจเกี่ยวกับค่าจ้างที่สูงมากอะไรนัก แต่การได้ห้องในที่อยู่ของชนชั้นสูงนั้นปลอดภัย และสภาพการทำงานที่อิสระนั้นน่าสนใจอย่างมาก。
ถึงแม้จะน่าสนใจว่าคุณหนูที่สอนนั้นจะเป็นคนแบบไหน แต่ค่าจ้างที่เสนอมานั้นก็สมเหตุสมผลกับการที่ต้องอาศัยอยู่ที่นั่น。
อาจเป็นไปได้ว่า ไม่ใช่คุณหนูที่เอาแต่ใจที่จะไล่อาจารย์ส่วนตัวออกคนแล้วคนเล่า。
（ก็จริงนะ เป็นข้อเสนอที่ดีเลยทีเดียว……！）
แคลร์ได้ทำการตัดสินใจแล้ว。
「ถ้าฉันดีพอละก็ ขอรบกวนด้วยค่ะ」
แคลร์ก้มหัวของเธอลง、
「ดีจัง！ ได้ถูกบอกมาว่าให้พาไปแนะนำตัวทันทีที่หาคนที่ใช่เจอด้วยน่ะ。ไปทักทายที่ตระกูลเรนุกันทันทีเลยเถอะ」
ซันมีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเป็นอย่างมาก。