[นิยายแปล]ครูผู้กล้า - ตอนที่ 7
Ch.7 – 「เริ่มการทดสอบ – ภาควิชาศิลปะป้องกันตัว– ตอนที่ 1」
Provider : โลลิครึ่งสัตว์นั้นดีงาม
CHAPTER 7 「เริ่มการทดสอบ – ภาควิชาศิลปะป้องกันตัว– ตอนที่ 1」
การสอบวิชาศิลปะการต่อสู้ก็เช่นเดียวกับการสอบวิชาดาบ กุญแจคือชนะให้หมด
พวกครึ่งสัตว์เลือดร้อนทั้งหลายอยากจะสู้กับผม แต่สุดท้ายก็ต้องหันหลังกลับไป
ก็เป็นเช่นนี้แหละ แม้ว่าจะเร็วกว่าพวกคนปกติทั่วๆไป ถึงยังงั้นก็ยังเป็นพวกครึ่วสัตว์ปกติๆ
การต่อสู้ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย
ผมโยนเผ่าครึ่งสัตว์ตัวใหญ่ตนนั้นลงกับพื้นแล้วคนๆนั้นก็นอนแน่นิ่ง เมื่อตรวจสอบแล้วผู้คุมสอบก็ประกาศชัยชนะ
จำนวนคนลดลงอย่างรวดเร็วจนเหลือเพียงแค่ 10 คน จากบรรดานักเรียนหลายร้อยคนที่เข้าสอบ พวกนี้ต่อสู้โดยไม่สนใจสิ่งใด
ตามคาดไว้พวกเธอนั้นก็รอดและชนะมาได้
「หืมมม ได้เวลาอาหารแล้ว เน่ เชาว์ร่า กลายมาเป็นเหยื่อฉันดีๆซะเถอะ」
「โรกะนั่นแย่มากเลยนะ!? แต่ว่าก็แจ่มอะ! แทนที่จะใช้กงเล็บนั้นขยำฉัน บางทีใช้เขี้ยวนั่นค่อยๆบดขยี้ฉันจะดีกว่านะแล้วก็ให้ทรมานหนักๆด้วยอะ แล้วก็ปล่อยให้ฉันตายอย่างช้าๆคาปากโรกะเลยเป็นไง」
「เอ่อ เอาเถอะยังน่าหยะแหยงไม่เปลี่ยนเลยนะเชาว์ร่า เข้ามาได้ทุกเมื่อเลย」
ทั้งโรกะและเชาว์ร่านั้นเว้นระยะห่างและไม่เปิดเผยช่องว่างให้แก่กันเลยแม้แต่น้อย
ผู้คุมสอบที่เคยดูถูกพวกเธอก่อนหน้านี้ ได้แต่นั่งดูอยู่อย่างเงียบๆเพื่อไม่ขัดการต่อสู้ของพวกเธอ
「อ่าาา จริงสิ เชาว์ร่า ฉันมีเรื่องอะไรจะเสนอ! 」
「？ หืม ไรอะ？」
โรกะดีดนิ้วดังป็อกพร้อมกับยิ้มอย่างไม่เกรงกลัว
「ถ้าเธอสามารถเอาชนะฉันได้ จะขออะไรก็ได้หนึ่งข้อเป็นไง เอาไหม?」
「!? เอาจริงงะ!? ไม่กลับคำพูดแน่นะ!? จะทำทุกอย่างเลยใช่มะ!? 」
「แน่นอน ปกติแล้วฉันเป็นเจ้านายเธอและเธอเองก็เป็นข้ารับใช้ฉัน นี่เป็นโอกาสดีที่จะสลับตำแหน่งกันก็ได้นะ ก็ไม่ได้รังเกียจหรอกถ้าเธออยากจะเป็นเจ้านายฉันน่ะ?」
「…… ขอเช็คอะไรสักอย่างได้มะ.」
ถ้าให้พูดให้ชัดเจนเลยละก็เชาว์ร่า นั้นถูกโรกะยั่วยุนั่นเอง
「ถ้าฉันขอว่า ขอกดโรกะล่ะแล้วก็ทำอะไรก็ได้ชะมะ? ทำได้ใช่ม้าาา!? ทำเรื่องลามกก็คงไม่ว่ากันเนอะ!? อยากจะเห็นโรกะที่เขินอายและร้องไห้? แน่นอนหลังจากนั้นพวกเราจะข้ามเส้นความสัมพันธ์กันสินะ!?」
「โอ้ว อืมได้สิ」
โรกะตอบพร้อมกับเขี่ยหูไปมา ไม่ว่าจะมองยังไงก็ดูเหมือนว่าจะได้ยินชัดเจนแล้วนะ
「」ใช่แล้ว แบบนั้นแหละฉันจะสลักร่องรอยความเป็นเจ้าของไว้บนตัวโรกะ! จากนั้นก็จะจับโรกะเป็นทาสล่ะ!」
แก้มของเชาว์ร่าถูกย้อมไปด้วยสีแดงขณะที่กำลังหอบหายใจถี่ๆ
ไม่ว่าจะมองยังไงก็โรคจิตตัวแม่เลยนะเนี่ย สวยเสียของซะจริงเลย
อย่างที่เธอพูดนั่นละ ผมเข้าใจความรู้สึกดีเลย การที่จะทำให้เธอแปดเปื้อนนั้นน่ะ
『……ท่านลูซิเฟอร์ค่ะ นี่แอบคิดอะไรแผลงๆใช่ไหม?』
「ไม่ เอ่อก็นิดหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นจะเริ่มแล้วนะ.」
ผู้คุมสอบตะโกน 「เริ่มได้!」
ในขณะนั้นเองดวงตาของเชาว์ร่าที่กำลังลุ่มหลงอยู่นั้นส่องแสงประกายราวกับกำลังจะล่าเหยื่อ
เพื่อทำความต้องการของเธอให้สำเร็จ
โรกะดูท่าทางสบายๆหาวออกมาอย่างไม่สนใจ
ในตอนท้ายที่เธอหาวก็เผยคมเขี้ยว ตอนนั้นเองที่ทุกคนละสายตาเชาว์ร่าก็วิ่งไปหาโรกะด้วยความเร็วมหาศาล
เธอคว้าคอของโรกะด้วยความเร็วและรุนแรงราวกับสายฟ้า จากนั้นเธอก็ทุ่มโรกะลงพื้นเต็มแรง
เธอที่ดูไม่เหมือนจะล้อเล่นนั้น ถ้าดูดีๆแล้วอาจจะคอหักและหัวแตกไปแล้วก็ได้
「ฟุฟุ! จับได้แล้ว! เอาล่ะจะฉีกเสื้อออกละน้า! ขอย่ำยีตามใจชอบเลยละกัน! 」
หมาป่าสีเงินผู้กำลังเอาหน้าไปคลอเคลียกับจิ้งจอกสาวนั้นจ้องด้วยดวงตาอันแสนบ้าคลั่ง
「…… เชาว์ร่า เธอนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ.」
「อะไรกัน? อ้อนวอนงั้นเหรอ!? อย่าพูดแบบนั้นเลยน่ะ อิย๊าาาาาา!? 」
「อุมุ กลิ่นเชาว์ร่านี่ยั่วยวนดีจริงๆ」
ในขณะที่โรกะผลักเชาว์ร่าลงไปแล้วนั้น ก็เริ่มดมๆไปที่คอของเชาว์ร่า
「ยังน่ารักสดใสเหมือนเดิมเลยน้า ไม่สิยิ่งกว่าแต่ก่อนสินะ? แม้กระทั่งผู้หญิงด้วยกันอาจตกหลุมรักได้เลย.」
「เอ๋……. อาโน่……. โรกะจัง?」
「ท้ายที่สุดแล้วเธอก็เป็นของๆฉัน ฉันไม่มอบเธอให้ใครหรอกนะ พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป.」
「อะ…….หวาหวาหวา….」
เชาว์ร่าที่ตื่นเต้นจนตัวสั่นมาก่อนนั้น ตอนนี้กำลังเขื่อนแตกออกมา
วิวดีจริงๆเลยนะเนี่ย ถึงแม้ว่าจะผิดรสนิยมไปหน่อยก็เถอะนะ
ทุกคนนั้นต่างมองดูด้วยความตื่นเต้น แต่ว่าผมนั้นกลับหัวเราะออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
ーเข้าใจล่ะ เข้าใจล่ะ โรกะเป็นพวกแบบนั้นเองสินะ
TN: โรกะ S เชาว์ร่า M
「นะ เน่ โรกะจัง นั่นนะพูดจริงเหรอ? จะอยู่ด้วยกันตลอดไปสินะ」
「ใช่แล้วละ ตลอดไปเลย.」
「อ่าาา โรกะจ๊างงงงงงง」
「เธอคิดว่าฉันจะพูดแบบนั้นเหรอหะ ยัยโง่นี่.」
「อั่ก!? อุก! อ๊าาาาาาาาาาาาาา!!」
แขนที่กอดเชาว์ร่านั้น รัดแน่นขึ้นทันใดและร่างบางๆของเธอก็ถูกบีบ
「อ่า…! อุก แฮ่กๆ…!」
แม้จะต้องดิ้นรนอย่างหนัก แต่แรงของโรกะก็ไม่ได้อ่อนลงเลย เชาว์ร่านั้นอ่อนแรงลงเรื่อยๆและพยายามดิ้นรนมากขึ้น แต่ว่าโรกะไม่ได้อ่อนข้อให้เลย
「อุก! อะ…! ฮะ….. แฮ่ก…..อะ…..อะ…..อ๊าาาาา」
เชาว์ร่านั้นเริ่มน้ำลายฟูมปากขณะที่โรกะยังสบายๆ พร้อมกับยิ้มอย่างใจเย็น
ทันใดนั้น รอบๆเองก็เริ่มวุ่นวาย ขณะที่ผู้คุมสอบกำลังจะประกาศผลนั่นเอง
ร่างของเชาว์ร่านั้นชักเล็กน้อยจากนั้นก็โดนเหวี่ยงลงกับพื้น
「เธอเนี่ยน้าาา ไม่รู้จักจำเลยสักที ยังเป็นยัยงั่งไม่เปลี่ยนแปลง ไม่คิดเลยว่าจะโดนลูกไม้ตื้นๆแบบนี้หลอกเอา.」
โรกะพึมพำและเช็ดน้ำลายออกจากใบหน้าของเชาว์ร่า
เชาว์ร่าดูเหมือนจะสับสนนิดหน่อยและพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ได้แค่ส่งเสียงครางออกมา
「เอาล่ะ ผู้คุมสอบจะตัดสินยังไงล่ะคะ?」
「อ่าา…เอ่อ ผู้ชนะได้แก่ โรกะ โครุไลท์!」
「ดูเหมือนว่าฉันจะชนะสินะ อยากจะบ่นอะไรหน่อยไหมหืม? 」
「…ฟุ…โรกะจังบ้าที่สุด…」
「เธอนั่นแหละที่บ้า」
โรกะจับหางที่อ่อนแรงของเชาว์ร่าและดึงมัน
「ฟุเนี้ยวววว!?」
「ฟุ เสียงร้องนั่นดีมากเลยนี่ จะจัดหนักให้เลยเป็นไง 」
กึด กึด กึด!
「เอะ อ๊าาาาา ฮิย๊าาาาาาาาาาา!?」
เชาว์ร่ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและดูเหมือนจะหอบหายใจรุนแรงและอายน่าดู
「เป็งไงล่ะอายไหม เป็นไงล่ะการโดนกดขี่รู้สึกดีงั้นเหรอ? เสียงครางอันแสนเพอร์เฟ็คของเธอน่ะ พวกผู้ชายที่เธอเกลียดทั้งหลายนะ เขาได้ยินกันหมดแล้วนะเออ」
โรกะโมฟุโมฟุหางของเชาว์ร่าขณะที่หัวเราะไปด้วย แม้แววตาจะดูอ่อนโยนแต่ก็เต็มไปด้วยจิตสังหาร เป็นสายตาสำหรับนักล่าอย่างแท้จริง
นี่มันแตกต่างจากโรกะคนที่เจอก่อนหน้านี้เลยนะ ตอนสู้เองก็รู้สึกว่าบุคลิกเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย?
เชาว์ร่าครางออกมาอย่างอับอาย
「ฮิ๊……อ๊าาาาา อร๊างงงง…….ระ-ระโรกะจัง….ขะ-ขอโทษน้าจะไม่หนีไปไหนแล้วววว….!」
「ฉันน่ะนะเป็น 『ราชินี』แล้วเธอมันก็แค่ 『ทาส』 ถึงแม้สถานการณ์พลิกได้ แต่เธอเปลี่ยนเรื่องนี้ไม่ได้ด้วยคำพูดสวยหรูหรอกนะ จำไว้ด้วย.」
「อะ…อร๊างงงง…… ค่าาาาา..」
「สิ่งที่เธอต้องทำก็แค่อยู่แบบนั้นต่อไป ถ้าเชื่อฟังละก็ จะมอบความรักให้สักหน่อยก็ได้นะ ถ้างั้นก็เป็นเด็กดีซะ」
ในที่สุดโรกะก็ตีก้นเชาว์ร่าและจับเธอยืนขึ้น เสียงร้องแสนสยิวของเชาว์ร่านั้นคงไม่มีทางลืมได้แหงๆ
และแล้วโรกะก็เดินผ่านมาทางนี้ ขณะที่แบกเชาว์ร่าไว้ที่หลังนั่นเอง ดูเหมือนทุกคนจะหลีกทางให้แก่เธอ จนกระทั่งเธอเดินมาถึงหน้าผม
「ก็น่ะนี่ละบทลงโทษของยัยงี่เง่านี่แหละ ขอโทษที่ทำให้รอนะ ยัยนี่คงเงียบปากไปได้พักใหญ่เลยล่ะ」
「เธอเนี่ยนะ ไม่ปราณีกันเลยรึไง」
「ก็ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ลงโทษยัยนี่สักเท่าไรเลย วันนี้ก็เลยจัดหนักซะหน่อย 」
โรกะกระดิกหูพร้อมกับเลียริมฝีปาก จากนั้นก็ยิ้มอย่างสดใสราวกับคนละคนก่อนหน้านี้
「ทีโอ. นายต้องรอดมาเป็นคนสุดท้ายนะ ฉันน่ะมีนิสัยชอบเก็บของอร่อยไว้กินที่หลัง」
「น่าๆ ยังไงก็ได้เจอกันอยู่แล้ว ความจริงเองผมก็ชอบเก็บของอร่อยไว้กินที่หลังเหมือนกัน」
「อุมุ ถ้างั้นไว้มาจบเรื่องนี้กันทีหลัง.」
เมื่อโรกะพูดเช่นนั้น เธอก็เหลือบมองไปรอบๆนักเรียนที่เหลือต่างส่งเสียงกรีดร้อง
เผ่าครึ่งสัตว์ จิ้งจอกสาวโรกะ นี่มันผลงานระดับมาสเตอร์พีช
(TN Note: เร็วๆนี้ก็คงจะได้เห็นแล้วล่ะว่าทีโอดอร์จะเปลี่ยนยัยคู่ยูรินี่ให้เป็นผู้หญิงจริงๆได้อย่างไร)