[นิยายแปล]กาวฮีล - ตอนที่ 15
Ch.15 – ณ โรงแรมกับนาเซน่า
Provider : รินคะน้า
กาวฮีล Chapter 15 : ณ โรงแรมกับนาเซน่า
—มุมมองนาเซน่า—
「พรุ่งนี้ผมอยากจะทักทายกับนักผจญภัยที่นาเซน่าสนิทสนมจังเลยน้าาาา」
「อื้อ … แม้ว่าพรุ่งนี้จะเป็น วันหยุดที่รอคอยมานาน… แต่ว่าขอโทษน้าาาา.」
「ไม่ต้องกังวลไปหรอก ไม่ได้เข้าดันเจี้ยนก็เพียงพอแล้วสำหรับการพักผ่อน ถ้าอย่างนั้นผมต้องตื่นแต่เช้าวันพรุ่งนี้ ดังนั้นตอนนี้ก็มืดแล้ว」
「อื้อ พี่ชายค่าาา ราตรีสวัสดิ์!」
หลังอาหารเย็นเราคุยกันเล็กน้อยแล้วก็ไปที่ห้องของเราเอง ฉันเปิดประตูห้องของฉัน ฉันกลั้นการแสดงออกของฉันไว้ตลอดเวลาจนกระทั่งเข้าไปข้างใน
「ย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!」
…… ยังไงก็ตามเมื่อฉันเข้าไปในห้องฉันก็กรีดร้องขณะที่ฝังใบหน้าของฉันลงไปบนหมอนขณะที่อารมณ์ของฉันถึงขีดจำกัดแล้ว
แต่นั่นไม่เพียงพอที่จะสนองความรู้สึกที่มีความสุขของฉันได้
ฉันกลิ้งไปมาบนเตียงด้วยใบหน้าเปี่ยมไปด้วยสุข
「ฉันสงสัยจังเลยน้าา ถ้าพี่ชายยังจำคำสัญญาของฉันกับเขาได้ไหม!」
นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้อารมณ์ของฉันดีมากในตอนนี้เพราะระหว่างางกลับเมืองฉันได้ยินพี่ชายพูดว่า 「เธอเนี่ยทำให้นึกถึงผู้หญิงคนนั้นเลยน้า」
แม้ว่าจะไม่มีข้อพิสูจน์ว่าผู้หญิงคนนั้นจะใช่ฉันหรือเปล่าแต่ว่ามันก็ไม่มีปัญหาอะไร
「อืมม ก็สีผมฉันเปลี่ยนไปนี่น้าาาเมื่อเทียบกับตอนนั้นแล้ว…」
ถ้ามันกลายเป็นความเข้าใจผิดฉันก็อาจจะอายเกินกว่าที่จะไปเจอหน้าพี่ชายตั้งสองสามวันเลยน้าาาาา
——— แต่ถ้า พี่ชาย จำฉันได้จริงๆและนั่นก็เพราะว่าเห็นฉันในปัจจุบันละก็…
แค่คิดว่ามันเป็นแบบนั้นก็ฟินแล้วค่าาาา
「อุหวววววววาาาาาาาาา!」
ไม่สามารถควบคุมความสุขที่มีได้เลยฉันจึงกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอีกครั้งในขณะที่กดหมอนลงบนใบหน้าของฉัน
มันเป็นเรื่องดีเลยล่ะที่ฉันได้กลายเป็นนักผจญภัย นั่นเพราะว่าความพยายามในการโน้มน้าวพ่อแม่เลยน้าาา
ในขณะที่คิดแบบนั้นความอยากที่จะกลิ้งไปมาบนเตียงก็กลับมาอีกครั้ง…
「… มะ-ไม่ ฉันจะต้องไม่ทำมันสิ!」
…… แต่คราวนี้ฉันต้องระงับการกระตุ้นนี่ให้ได้ถ้าฉันส่งเสียงแบบนั้นออกมาเรื่อยๆละก็อาจจะได้ยินเสียงดังๆมาจากห้องข้างๆก็ได้นะ นั่นไม่ใช่ปัญหาที่ฉันจะเมินได้เลย
「พี่ชายก็ยังอยู่ในห้องใกล้ๆนี่อีกด้วยล่ะ…」
——— หลังจากนั้นทั้งหมดแล้ว พี่ชายและฉันก็อยู่ในโรงแรมเดียวกันล่ะ
มีความยากลำบากมากมายในการรับมือกับสถานการณ์เช่นนี้
ท้ายที่สุด พี่ชายไม่เคยอนุมัติให้พวกเราพักในโรงแรมเดียวกันหรอกนะ ฉันคิดในใจแบบนั้น
แต่ในที่สุดฉันก็บังคับให้พี่ชายอนุมัติโดยขอร้องทั้งน้ำตาขณะพูดว่า 「พวกเราอยู่ปาร์ตี้เดียวกันแล้วนะค้าาา」
「เอะเฮะเฮะเฮะ …」
ฉันรู้สึกถึงความจริงที่ว่าพวกเราพักที่โรงแรมเดียวกันอีกครั้งปากฉันก็คลายออก
มันต้องใช้ความพยายามอย่างมากเลยนะกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้
…… เห็นได้ชัดว่าพี่ชายยังคิดว่าฉันเป็นนักผจญภัยมือใหม่ มันจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนถ้าหากฉันไม่ใช้มารยาหญิงเช่นนี้……
แม้กระนั้นฉันก็ยับงไม่พอใจกับสถานการณ์ปัจจุบันและวางแผนที่จะลดระยะห่างระหว่างพี่ชายกับฉันมากขึ้น
「แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้แน่นอน… วะ-วันหนึ่ง ปาร์ตี้ของเราจะต้องซื้อบ้านเพื่อพักอาศัยอยู่ด้วยกันและเราก็จะอยู่ด้วยกันล่ะค่าาาา…」
ใบหน้าของฉันแดงขึ้นขณะที่พูดแบบนั้น
อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันแค่จินตนาการก็ทำให้ฉันอายอย่างจริงจังแล้วอ่าาาาาา
แน่นอนเลยคะ ก่อนหน้านั้นเราจะสนิทสนมกันให้มากขึ้นและจบลงด้วยการเป็นคู่รักกันแล้วววววก็…
「——— อิย๊าาาาาาาาาาาาา!」
…… น่าอายเกินไปแล้วค่าาา จินตนาการของฉันนี่มันไปถึงส่วนที่เราเชื่อมมือทั้งสองกันเข้าด้วยกันเท่านั้นเองค่าาา
ครู่หนึ่งที่ฉันนอนอยู่บนเตีรยงพร้อมกับน้ำลายไหล อย่างไรก็ตามเมื่อพิจารณาถึงแผนการของเราในวันนพรุ่งนี้ฉันก็ตัดสินใจเข้านอน
หลังจากนั้นพรุ่งนี้เราจะต้องไปที่กิลด์นักผจญภัยในตอนเช้า
「และเนื่องจากเราจำเป็นต้องไปกิลด์นักผจญภัยในวันพรุ่งนี้ปัญหาบางอย่างที่อาจจะเกี่ยวกับพี่ชายอาจจะเกิดขึ้นได้…」
เมื่อคิดเช่นนั้นฉันก็เตรียมตัวพร้อมจะขยับมือของฉันในคืนนี้แล้ว แต่มีคำถามหนึ่งเกิดขึ้นในใจของฉันและฉันและฉันก็หยุดมือ
「แต่ถึงกระนั้น ทำไมพี่ชายจึงได้มองตัวเองในแง่ลบขนาดนั้นล่ะ…」
มันเป็นคำถามที่ฉันมีหลังจากผ่านมาสองสามวันที่ฉันใช้เวลากับพี่ชาย…
TN:ยัยนี่ไม่ไหวแล้วโอ้ยขรรมแปลไปขรรมไป
◆ ◆ ◇
เท่าที่ฉันเห็นจากสองสามวันที่ผ่านมานี้ พี่ชายนั้น ไม่เคยดูถูกความสามารถของตัวเองเลย
เขาเข้าใจว่าเขาสามารถไปชั้นล่างเพียงคนเดียวได้
เขายังมีความรู้ทั่วไปสำหรับมอนสเตอร์ที่ตัวเองเอาชนะได้ด้วยอีก แถมสามารถจัดการได้ด้วยตัวคนเดียว
…… ยังไงก็ตามพี่ชายไม่เคยประเมินคุณค่าของตัวเองอย่างแท้จริง
ในกรณีของเวทย์รักษาแล้วมันเป็นที่เข้าใจได้ว่าไม่มีมาตราฐานในการตัดสินเนื่องจากมีฮีลเลอร์ไม่มากนักในตอนแรกพวกนั้นยังไม่รู้เลยจนกว่าจะเห็นพี่ชายแสดงการปฏิบัติจริงให้เห็น แต่ว่าถึงยังงั้นก็ยังโดนขับไล่โดยฮีลเลอร์คนอื่นๆ
แต่ในกรณีของพี่ชายแล้วการรับรู้คุณค่าโดยรวมของตัวเองนั้นค่อนข้างต่ำติดดินเลย
แน่นอนว่าความสามารถของ พี่ชายนะ ผิดเพี้ยนหลุดโลกไปแล้ว
แต่ถึงยังงั้นความสามารถของพี่ชายก็ถูกจำกัดไว้ในแต่ละด้านทั้งนั้นเลย
เมื่อเขาหยุดการเป็นแนวหน้าเขาจะไม่สามารถโจมตีคนอื่นได้นอกจากเขาจะมุ่งเน้นไปที่การโจมตีอย่างเดียว แต่หากทำเช่นนั้นพี่ชายก็จะไม่สามารถป้องกันตัวเองได้
เมื่อพิจารณาจากแนวหน้าแล้วถ้าหากต้องการรั้งศัตรูเอาไว้ในขณะที่มันกำลังก้าวร้าว มันสามารถเรียกได้ว่าความสามารถของพี่ชายมันไปได้แค่ด้านเดียวจริงๆ
แต่อย่างน้อยความสามารถของพี่ชายก็โอเคเลยล่ะ
ท้ายที่สุดแล้ว พี่ชายก็สามารถล่อไฮดร้าได้ด้วยตัวเพียงคนเดียวเท่านั้น
…… อย่างไรก็ตาม พี่ชายดันเชื่อว่าตัวเองไร้ประโยชน์
เพราะว่าพี่ชายมองตัวเองในแง่ลบ มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเขาเพียงอย่างเดียวแต่มันทำให้นักผจญภัยคนอื่นๆมองเขาในแง่ลบเหมือนกัน แถมยังงั้นก็รวมถึงทัศนคติของคนในเมืองด้วย
พี่ชายเชื่อว่าพวกเราได้รับการยอมรับจากผู้คนเพราะว่ามีฉันอยู่ แต่ว่านั่นไม่ใช่เลยสักนิด
มันเป็นเพราะว่าฉันอยู่กับพี่ชาย ผู้คนในเมืองเลยค่อนข้างเป็นมิตรกับฉัน
ผู้คนในเมืองต่างทราบดีว่าพี่ชาย ได้จัดการพวกนักผจญภัยที่พยายามจะใช้ความรุนแรงกับพวกเขา
เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามปกปิดตัวเอง แต่ผู้คนก็จำเขาได้อย่างรวดเร็วนั่นเพราะรูปร่างของเขานั่นเอง
… แต่พี่ชายนั้นยังเชื่อว่าสำหรับเขาแล้วนักผจญภัยในเมืองเป็นพวกที่ถูกรังเกียจโดยชาวเมืองซึ่งนั่นทำให้เขาโต้ตอบกับคนในเมืองได้มากขึ้นในภายหลัง
การประเมินตัวเองต่ำเกินไปของพี่ชายนั้นเป็นเรื่องที่ผิดปกติสุดๆ
มันเป็นเพราะอย่างงั้นเองเพราะว่าพี่ชายเองนั้นรู้ตัวดีถึงความสามารถของเขา
เมื่อฉันคิดว่าใครบางคนจะตระหนักถึงความสามารถของตัวเองและประเมินตัวเองต่ำเตี่ยเรี่ยดินขนาดนี้
มันทำให้ฉันกุมขมับเลยล่ะ
「… เอาล่ะ พี่ชายน่าจะดีขึ้นมากกว่านี้ต่อจากนี้ไป ดังนั้นฉันคิดว่าไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมากแล้ว」
…… แต่ในขณะที่ไม่ได้รับคำตอบใดๆฉันตัดสินใจเลิกคิดอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าทัศนคติของพี่ชายจะแย่ในตอนนี้ แต่ปัจจุบันพี่ชายก็เริ่มมีความมั่นใจมากขึ้นแล้ว
หลักฐานคือน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและความมาโซของพี่ชายก็เริ่มน้อยลง
「ถ้าเป็นเช่นนั้น คำถามนั้นไม่ใช่สิ่งที่ต้องการคำตอบโดยเร็วที่สุดงั้นเหรอ」
หลังจากสรุปแล้ว ฉันก็หลับลงบนเตียง……