[ นิยายแปล ] สารภาพรักไป99ครั้งก็ยังไม่ไหวงั้นหรอ!? - ตอนที่ 21
“อะ ในที่สุดก็เจอแล้วค่ะ”
“””เอ๋!!!”””
กลุ่มผู้ชายที่จ้องสาวสวยคนนั้นตกใจ เมื่อเห็นเธอไปหยุดตรงกลุ่ม 3คนบ้า
ระหว่างที่เซอิจิมองสาวสวยคนนั้นก็นึกอะไรบางอย่างออก
ผมสีดำยาว น้ำเสียงที่เหมือนทุกฝึกมาเป็นอย่างดี ไม่มีทางที่เขาจะลืมได้ รูปร่างที่น่ารักแบบนั้น
“อะ คนเมื่อวาน…”
ผู้หญิงที่เรียกความสนใจจากคนอื่นนั้น คือคนที่เซอิจิช่วยไว้เมื่อวาน
ถึงจะอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนดัง
“เมื่อวานขอบคุณมากเลยค่ะ เพราะได้คุณช่วยไว้แท้ๆเลยค่ะ”
“ม ไม่เลยไม่เลย ที่สำคัญ คือเธอกลับบ้านปลอดภัยสินะ”
“ค่ะ ฉันโทรให้ที่บ้านเอารถมารับค่ะ”
“งั้นเองสินะ โล่งอกไปที จะว่าไปเธอมาทำอะไรที่นี่หรอ?”
เซอิจิไม่คิดว่าชิโอริจะมาที่โซนปี1เพียงเพื่อมาหาเขาอย่างเดียวหรอก
คิดว่าคงบังเอิญเจอกันพอดีระหว่างทาง
แต่ว่า ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคาดเลย
“ค่ะ มีเรื่องอยากจะคุยกับคุณค่ะ”
“กับชั้น?”
เคนกับทาเคชิ ที่ถูกบรรยากาศกลืนกินไปแล้ว กระซิบกันตรงระเบียง2คน
เซอิจิที่กำลังคุยกับชิโอริไม่ได้สนใจบรรยากาศรอบๆว่าโดนสายตามากมายจับจ้องมาที่เขา
“เป็นเรื่องแบบไหนรึครับ?”
“อยากจะขอบคุณเรื่องเมื่อวานค่ะ…ถ้าไม่ว่าอะไรหลังเลิกเรียน ช่วยมาที่บ้านฉันได้ไหมคะ?”
“เอ๊ะ?”
“””ม หมายความอารายยยย!!!”””
หลังจากได้ยินคำนั้น เด็กผู้ชายได้กรีดร้องออกมา ราวกับว่าจะกลบเรื่องที่ยินไปให้หมด
เซอิจิมองไปรอบๆก็รู้ว่า ทุกคนมองมาที่เซอิจิด้วยสายตาโกรธเคือง
“แม่มเอ้ย! เจ้าเซอิจิเพราะเห็นว่าโดนยามาเสะซังปฏิเสธมา นึกว่าเป็นพวกเดียวกันแล้วแท้ๆ”
“อะไรวะ! ขอบคุณที่ช่วยเหลือ น่าอิจฉาว้อยย!”
“หึหึหึ สงสัยแม่มต้องใช้ตุ๊กตาต้องสาปแล้ว”
เซอิจิรู้สึกขนลุกจากด้านหลัง สงสัยว่าทำไมถึงโกรธกันขนาดนี้
เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างดี เลยจะหันไปขอความช่วยเหลือจาก2คน แต่ว่าทั้ง2คนแค่อ้าปากและหันไปที่ด้านหลังของเซอิจิ
เซอิจิคิดในใจ”ทำหน้าบ้าอะไรของพวกเอ็ง”และไม่ขอความช่วยเหลือแล้ว เขาตัดสินใจตอบกลับคำเชิญของชิโอริ
“ถึงจะบอกว่าอยากขอบคุณก็เถอะ แต่ชั้นไม่ได้ทำอะไรมากมายเลย เพราะงั้นไม่ต้องใส่ใจหรอก”
“ไม่ค่ะ ถึงสำหรับคุณจะไม่ได้มากมาย แต่กับฉันแล้วมันสำคัญมากค่ะ แล้วก็ พ่อเองก็อยากจะพูดขอบคุณด้วย…”
“””พ่อแม่อนุมัติแล้วด้วย!!!”””
(นักเรียนโรงเรียนนี้ ร่าเริงไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ)
เซอิจิ ไม่สามารถหนีจากตรงนี้ได้อีกต่อไป
เขาตอบชิโอริไปแล้วแต่ไม่มีอะไรเปลี่ยน ทั้งๆที่มีสัญญาก่อนหน้านี้อยู่แล้ว
“ขอโทษครับรุ่นพี่ วันนี้มีนัดหลังเลิกเรียนแล้วครับ”
“อืม อย่างงั้นหรอคะ ถ้างั้น ก็มากับฉันหลังจากเสร็จตรงนั้นก็ได้นิคะ”
“ไม่ครับ คือว่ามันสำคัญมากครับ เพราะต้องใช้เวลาพูด…. ต้องใช้เวลาคิด…”
เซอิจินึกถึงซายากะขณะที่พูด
เป็นเรื่องของเธอที่เป็นเพื่อนคนสำคัญ
แล้วเพื่อหาความหมายของสิ่งนั้น เขาจึงจำเป็นต้องพูดกันให้ชัดเจนก็เพื่ออนาคต
“อย่างงั้นหรอคะ ขอโทษที่บังคับนะคะ ถ้างั้นเปลี่ยนเป็นวันอื่นกันเถอะค่ะ”
“อืม แต่ว่า ขอบคุณนี่มัน…”
“งั้นเอาอย่างนี้ละกัน มาที่บ้านของฉันได้รึป่าวคะ? อิชิกิเซอิจิคุง”
เซอิจินั้นเผลอหัวใจเต้นกับรอยยิ้มที่น่ารักของเธอ
ขณะที่คิดว่าเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงเป็นที่นิยม เขาก็ยิ้มและตอบกลับ
“ถ้างั้น จะไปครับ ถ้าชวนมาขนาดนี้ล่ะก็คงช่วยไม่ได้สินะครับ”
“ถ้างั้นแลกเบอร์ติดต่อกันนะคะ จะได้ติดต่อกันได้ ถ้าตัดสินใจวันเวลาแล้ว”
“ได้สิครับ ถ้างั้น…”
เซอิจิและชิโอริหยิบโทรศัพท์ออกมาแลกเบอร์ติดต่อกัน
เซอิจิดีใจเล็กน้อย เพราะมีชื่อผู้หญิงอยู่ในรายชื่อติดต่อของเขาแล้ว
ระหว่างที่มองเซอิจิ ผู้ชายรอบเริ่มกระซิบและสาปแช่งใส่เซอิจิ
“ฉันกลับแล้วค่ะ แล้วเจอกัน”
“ครับ แล้วจะติดต่อไป”
ด้วยคำพูดนั้น ชิโอริก็กลับไปที่ห้องเรียน
เซอิจิไม่คิดว่าจะมารู้จักกับรุ่นพี่ปี2ได้และที่สำคัญคือผู้หญิง เขามองที่รายชื่อและรู้สึกผ่อนคลาย
“เฮ่ย เซอิจิ หมายความว่าไงฟร่ะ แกก็รู้จักรุ่นพี่โฮวเซอิด้วยนี่หว่า”
“หืม? จะเรียกว่ารู้จักได้รึป่าว จำเรื่องคนที่ช่วยที่บอกไปได้หรือป่าว อ่า สวยมากเลยน้า เธอก็เลยอยากจะขอบคุณน่ะ”
“ช่างมันเถอะ แต่ว่าเซอิจิแกรู้สึกตัวถึงแรงกดดันจากด้านหลังแกรึป่าว”
“มอง? ไม่นิ? ทำไมล่ะ?”
เคนกับทาเคชิมองหน้ากันและถอนหายใจออกมา
“เห้อ~ มาเอชิบะคงจะลำบากน่าดูเลยนะ”
“หืม? ทำไมถึงพูดชื่อประธานออกมาตอนนี้ล่ะ?”
“ชั้นไม่บอกแกหรอก ที่สำคัญ เรื่องเมื่อวาน….”
เมื่อทาเคชิจะพูดก็โดนเอาหนังสือเคาะหัว
เมื่อเซอิจิกับเคนมองไปที่คนที่เอาหนังสือเคาะทาเคชิ คนนั้นก็คืออาจารย์โฮมรูมของพวกเซอิจิ โอกาว่า โทโมะฮารุ นั่นเอง
“นี่ เจ้า3คนบ้า ระฆังดังแล้วนะ กลับเข้าห้องเรียนสะ”
“โอกะจัง อย่าเคาะมาอย่างนี้สิ~”
“หยุดเรียกแบบนั้นได้แล้ว มันทำให้นึกถึงคณะตลกนะ”
“เวลานี้แล้วหรอเนี่ย”
“เข้าไปกันเถอะ”
ทั้ง3คนและโอกาว่าเดินเข้าไปในห้องเรียน
เซอิจิ เคนและทาเคชิกลับไปนั่งที่ ส่วนโอกาว่าเดินไปที่โต๊ะหน้าชั้นและเริ่มคาบโฮมรูม
TL: เจอหน้ากันแค่2ครั้งชวนไปบ้าน แอบร้ายนะรุ่นพี่