[ นิยายแปล ] สารภาพรักไป99ครั้งก็ยังไม่ไหวงั้นหรอ!? - ตอนที่ 13
“เห้อ.. เหนื่อยสุด ไปนอนดีกว่า!”
เซอิจิบ่นออกมาและกำลังจะกลับบ้าน
แต่ว่าก็มีคนหนึ่งหยุดเขาเอาไว้
“เอ่อ คือ…”
“อีกแล้วหรอ ปล่อยชั้นกลับสัก…ที…”
เป็นผู้หญิงคนที่โดนจับเมื่อกี้ที่พูดกับเซอิจิ
ผู้หญิงคนนี้ทั้งสวยและเรียบร้อย ผมดำยาว ตาโต
“คือว่า ขอบคุณที่ช่วยไว้มากๆเลยนะคะ”
“อะ อ้า ขอโทษด้วยนะ วันนี้มีอะไรเกิดขึ้นนิดหน่อยน่ะ อารมณ์เลยไม่ค่อยดี เธอเจ็บตรงไหนรึป่าว”
“อะ ค่ะ ไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
ผู้หญิงคนนั้นพูดและก้มหัวให้ เซอิจิก็ทำท่าทีแบบ”ไม่เป็นไรไม่เป็นไร”กับเธอ
เซอิจิคิดว่าถ้าเป็นยามาเสะซังก็ดีสิ แต่โลกนั้นไม่ได้ใจดีเสมอไป
“คือว่า ขอโทษนะคะ คืออยากขอรบกวนสักนิดหน่อย ช่วยเดินไปด้วยกันจนกว่าจะถึงเขตชุมชนหน่อยได้ไหมคะ คือกลัวว่าจะเกิดเรื่องแบบก่อนหน้านี้อีกค่ะ….”
“อา ไม่มีปัญหา ย่านการค้าอยู่ข้างหน้านี่เอง เดี๋ยวเดินไปเป็นเพื่อนละกัน”
“ขอบคุณมากค่ะ ดีใจจังที่ได้คนดีๆแบบคุณมาช่วยไว้”
ที่เซอิจิช่วยไว้เพราะคิดว่าเธอคือยามาเสะซัง
ผู้หญิงคนนี้พอมองเธอ ให้ความรู้สึกเหมือนกับลูกคุณหนูอย่างไงอย่างงั้นเลย
เซอิจิเลยเริ่มใช้ท่าทีสุภาพกับเธอ
“เอ่อ คือว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เป็นแผนงั้นหรอคะ”
“อันนั้น อ๋อ แผนแกล้งยอมแพ้สินะครับ ใช่แล้วล่ะ คือเพราะเห็นว่าเจ้าพวกนั้นน่าจะยั่วง่าย ขอโทษที่ทำให้กังวลด้วยนะ”
“ไม่เลยค่ะ ฉันคิดว่าสุดยอดเลยนะคะ ที่คิดแผนการออกมาได้ในเวลาแบบนั้น”
(พูดไม่ได้เด็ดขาด ว่าจริงๆก็ฉุนอยู่ และคิดยอมแพ้ไปครึ่งนึงจริงๆ)
แผนจริงๆของเซอิจิคือ
กะจะให้พวกนั้นต่อยเข้ามาและแจ้งตำรวจให้มาจัดการแทน แต่ว่าเผลอทุ่มพวกนั้นลงไปได้เลยจบด้วยวิธีเท่ๆแบบนั้นแทน
ทั้ง2สนทนาขณะเดินไปด้วยกัน
“ชุดนั้น มาจากโรงเรียนเซย์เซย์หรอคะ?”
“ใช่แล้วครับ รู้จักด้วยหรอ?”
“ต้องรู้สิคะ ก็เป็นนักเรียนโรงเรียนนั้นนี่คะ วันนี้เปลี่ยนชุดไปแล้วเลย ใส่ชุดธรรมดาค่ะ”
“อย่างนั้นหรอครับ! แล้วชั้นปี..”
“ปี2ค่ะ แล้วคุณล่ะ”
“ปี1ครับ รุ่นพี่”
“เป็นงั้นเองหรอคะ ฉันคิดว่าอยู่ชั้นปีเดียวกันสะอีกนะคะ”
เซอิจิเซอร์ไพรส์ที่ได้รู้ว่าได้ช่วยรุ่นพี่โรงเรียนเดียวกันเอาไว้
เซอิจิรู้สึกประหลาดใจที่รู้ว่าโรงเรียนเรามีรุ่นพี่ที่สวยขนาดนี้อยู่ด้วย แต่พอคิดถึงเหตุผลก็เข้าใจทันที
(จริงด้วยสินะ นอกจากยามาเสะซังเราก็ไม่เคยมองใครเลย…)
ในสถานการณ์แบบนี้แท้ๆ เซอิจิยังสามารถคิดถึงคิรินได้ เขาถอนหายใจออกมา
“เห้อ~”
“คือว่า กะแล้วเชียวรบกวนจริงๆสินะคะ”
“อะ ไม่ใช่นะครับ คือวันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นนิดหน่อยน่ะครับ”
“อย่างนั้นเองหรอคะ แต่ว่า สุดยอดเลยนะคะมีเรื่องเกิดขึ้นมาแท้ๆยังมาช่วยคนอื่นได้แบบนี้”
ฝ่ายหญิงพูดด้วยหน้าแดงเล็กน้อย
เพราะพระอาทิตย์กำลังตกดินทำให้เซอิจิไม่สังเกตุเห็น
“ไม่ว่าใครก็ต้องเข้ามาช่วยทั้งนั้นแหละครับ ถ้าเห็นผู้หญิงที่น่ารักอย่างคุณตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น”
“เอะ? นะ น่ารัก หมายถึงฉันหรอคะ?”
“ใช่สิครับ”
เซอิจิพูดไปด้วยท่าทางแบบ “แน่นอนไม่ใช่รึไง”
ผู้หญิงที่ถูกพูดแบบนั้นใส่หน้าแดงกว่าเดิมอีก แต่เซอิจิยังไม่รู้ตัวเพราะความมืดช่วงพระอาทิตย์ตก
พอพูดกันเสร็จ ทั้ง2ก็เดินมาถึงย่านการค้า
“ถ้างั้น ผมส่งแค่นี้นะ..”
“ดะ เดี๋ยวก่อนค่ะ ชื่อ ช่วยบอกหน่อยได้ไหมคะ”
“อะ อา เซอิจิครับ อิชิกิเซอิจิ ถ้างั้น ผมกลับละ ลาก่อนนะ!”
“อะ ไปสะแล้ว”
เซอิจิพูดชื่อตัวเองเสร็จ ก็รีบวิ่งออกไปทันที
เหลือแค่ผู้หญิงที่หน้าแดงและมองไปทางที่เซอิจิวิ่งไป
“อิชิกิ.. เซอิจิคุง…”
หลังจากที่ย้ำชื่อของรุ่นน้องราวกับฮีโร่ที่ได้ช่วยเธอไว้ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรคุยกับใครบางคน
“ท่านพ่อหรอคะ ขอประทานโทษด้วยนะคะ ที่ออกมาเดินเล่นตามใจชอบ…. ค่ะ เรื่องเหตุผลนั้นกลับถึงแล้วจะบอกค่ะ….แล้วก็….รบกวนด้วยนะคะ….”
เธอคุยโทรศัพท์เสร็จก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าและยืนรอ
ผ่านไปสัก10วินาที ก็มีผู้ชายแต่งชุดพ่อบ้านรีบวิ่งมาหาเธอและก้มหัวให้เธอ
“คุณหนูครับ ไม่บาดเจ็บตรงไหนนะครับ”
“ค่ะ ฉันถูกจู่โจมแต่ก็ได้ผู้ชายท่านหนึ่งช่วยเอาไว้”
“อะไรนะครับ! ไอ้พวกนั้นมันเป็นใครกัน คุณหนูไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ จะรีบเอาเจ้าพวกนั้นมาลงโทษ”
“ไม่เป็นอะไรค่ะ เพราะได้ท่านผู้หนึ่งช่วยเอาไว้ เหนือกว่านั้น โยชิโอะซังคะ”
“ครับคุณหนู ได้โปรดสั่งการ”
“อยากจะให้ช่วยตามหานักเรียนชายในโรงเรียนเซย์เซย์ให้หน่อยค่ะ”
“รับทราบครับคุณหนู แล้วผู้ชายคนนั้นชื่อว่าอะไรหรอครับ”
“อิชิกิเซอิจิคุงค่ะ”
พ่อบ้านคนนั้นเริ่มคิด
ทำไมถึงต้องตามหาผู้ชายธรรมดาๆคนนั้นด้วย คนนั้นไปทำอะไรพิเศษมารึไงกัน
“ขอประทานโทษครับคุณหนู โยชิโอะผู้นี้ขอทราบอะไรหน่อยได้รึป่าวครับ”
“อะไรงั้นหรอคะ”
“คือคุณหนูมีความสัมพันธ์อะไรกับชายคนนั้นหรือครับ”
ทางผู้หญิงหน้าแดงเล็กน้อย และตอบโยชิโอะกลับไปด้วยใบหน้ายิ้ม
“รู้สึกสนใจ.. เรื่องของเขา…”
โยชิโอะอึ้งอ้าปากค้างกับคำตอบของคุณหนู
เขาส่ายหัวและเรียกสติกลับมาพร้อมถามกลับไป
“ค คุณหนู ร หรือว่า…”
“ค่ะ รักแรก… ละมั้งคะ”
โยชิโอะถึงกับหน้าซีดกับคำตอบของคุณหนู
“เซอิจิคุง..สินะ..”
เธอพึมพำชื่อของชายที่ช่วยเธอไว้อีกครั้ง