[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 29
Ch.29 – บทแรก ตอนที่29 ใจของอิซาเบล่า
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่29 ใจของอิซาเบล่า
วันเวลายามเย็นพระอาทิตย์ตกอันสวยงามที่มองมาจากด้านบนของเมืองในการออกเดทที่แสนสนุกระหว่างแคลร์กับวีคได้ผ่านมา1เดือนพอดี。
พรุ่งนี้ในที่สุดก็จะถึง งานเลี้ยงตอนเย็นที่ราชาจัดขึ้นที่ราชวัง……หรือเรียกได้ว่างานค้นหาคู่สมรสของวีค。
ใน1เดือนที่ผ่านมา แคลร์ได้เห็นหน้าวีคที่ห้องของตระกูลเรนุแค่2ครั้งเท่านั้น。
ซึ่งในความจริงวีคอาจจะมามากกว่านั้นก็ได้ แต่ว่าแคลร์ไม่ค่อยได้อยู่ห้องเพราะยุ่งกับการสอนเต้นรำและมารยาทให้อิซาเบล่านั่นเอง。
ฝั่งวีคเองก็ไม่ได้ทิ้งข้อความว่าทำไมถึงไม่อยู่หรือถามเหตุผลอะไรเลย。
ในทุกๆวันแคลร์รู้สึกถึงความเหงาได้อย่างชัดเจน。
ถึงขนาดแม้จะผ่าน4ทุ่มไปแล้ว แต่ก็ยังเปิดผ้าม่านไว้หวังว่าเพียงได้เห็นใบหน้าของวีค。
（พรุ่งนี้ถึงงานเลี้ยงเลือกคู่สมรสแล้วสิ。คงจะไม่ได้เจอเขาที่ห้องนี้อีกแล้ว）
ขณะที่กำลังหดหู่อยู่ในห้องคนเดียวก็ได้มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น。
「ค่ะ」
เมื่อตอบและออกมาดูว่าเป็นใคร ก็พบกับอิซาเบล่าที่ทางเดิน。
「ท่านพี่แคลร์。มีเรื่องสำคัญจะขอร้องน่ะ。ไม่มาที่ห้องรับแขกหน่อยเหรอคะ？」
「ค่ะ ได้สิ」
คงอยากทบทวนก่อนงานเลี้ยงพรุ่งนี้ล่ะมั้ง。แคลร์ที่คิดดังนั้นก็พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มและเดินตามอิซาเบล่าไปที่ห้องรับแขก。
เมื่อเปิดประตูห้องรับแขก ก็พบคู่สามีภรรยาบารอนเรนุนั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าอึดอัดใจ。
สายตาจ้องไปอยู่ที่จุดเดียวกัน。
（อะไรกันนะ……）
เมื่อแคลร์หันไปมอง ก็พบว่าตรงนั้นมีชุดเดรสยาวสีน้ำเงินเข้มอยู่。
（ชุดเดรสพรุ่งนี้ของท่านอิซาเบล่าตัดสินใจไปแล้วว่าเป็นสีชมพูน่ารักนี่นา……คงเปลี่ยนกะทันหันล่ะมั้ง）
ภายในหัวของแคลร์มี『？』เต็มไปหมด。
อิซาเบล่ามองตรงมาที่แคลร์และก็สูดหายใจเข้า。จากนั้นก็พูดในความรู้สึกที่ได้ตัดสินใจไปแล้ว。
「ท่านพี่แคลร์ มีเรื่องอยากจะขอร้องค่ะ。พรุ่งนี้ กรุณาใส่ชุดเดรสนี่และไปงานเลี้ยงกับหนูด้วยค่ะ」
มันเป็นเรื่องที่มากเกินไปจนแคลร์นึกว่าเป็นเรื่องล้อเล่น。……แต่สายตาของอิซาเบล่านั้นจริงจัง。
「เมื่อกี๊ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ。อิซาเบล่า อย่าสร้างปัญหาให้แคลร์จังสิ」
「ใช่。แคลร์จังคืออาจารย์ที่ลูกต้องให้ความเคารพนะ。จะให้อาจารย์เป็นสาวใช้ติดตามรึไง？」
สามีภรรยาเรนุพยายามห้าม แต่อิซาเบล่าที่ปกติจะเชื่อฟังกลับไม่ยอมฟังเลย。
「ขอร้องนะคะ。หนูพยายามอย่างหนักในเรื่องเต้นรำและมารยาทมาตลอด1เดือนเลยนะ。อาจารย์เองก็ชมว่าดีขึ้นมากขนาดไหนใช่ไหมล่ะ。ดังนั้น เมื่อคิดถึงรางวัลแล้ว ได้โปรดเถอะค่ะ」
น้ำตาที่เอ่ออยู่ในดวงตาแม้จะยังมีความเป็นเด็กแต่ก็มีความฉลาดอยู่ภายใน。
（คงจะเป็นกังวลสินะ）
แคลร์ที่คิดดังนั้นก็เอามือวางที่ไหล่ของอิซาเบล่า ทำการย่อตัวเล็กน้อยเพื่อให้ระดับสายตาต่ำลง。
「ท่านอิซาเบล่าเป็นเลดี้ที่ยอดเยี่ยมมากค่ะ。ในฐานะที่เป็นอาจารย์ส่วนตัว ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ไม่รู้สึกอายหรอกค่ะ」
「ท่านพี่แคลร์……ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ。เหตุผลที่ต้องการให้ท่านพี่ไปที่งานเลี้ยงด้วยก็เพราะ」
ในที่สุดน้ำตาก็หลั่งไหลออกมาจากดวงตาของอิซาเบล่า。
「ห้องของท่านพี่……ห้องที่อยู่ชั้นบนคือห้องของหนูค่ะ。คิดว่าไม่รู้อะไรเลยรึไงคะ……」
แคลร์ถึงกับตกใจ。
อิซาเบล่าทำการพูดต่อ。
「ตั้งแต่ท่านพี่มาอยู่……ท่านพี่กับฝ่าบาทคือบุคคลที่หนูชื่นชม。ดังนั้นได้โปรดเถอะค่ะ。ไปงานเลี้ยงด้วยกันกับหนู……」
ไม่มีการพูดอะไรต่อไปจากนี้。
（เพราะความไม่ระวังของฉันถึงทำให้อิซาเบล่าผู้น่ารักต้องเจ็บปวดซะแล้วสิ）
ขณะที่ลูบหลังอิซาเบล่าที่กำลังร้องไห้ ในใจของแคลร์ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกขอโทษ。
ตกดึกคืนนั้น。
หลังจากสามีภรรยาบารอนเรนุได้ยืนยันว่าอิซาเบล่าหลับไปแล้ว ก็ได้มายังห้องของแคลร์。
「ขอโทษด้วยนะที่มาดึกดื่นแบบนี้」
「ไม่ค่ะ ทางนี้ก็เช่นกัน……ต้องขอโทษจริงๆค่ะ」
แคลร์ก้มหัวลงต่ำ。
「แคลร์จัง เงยหน้าขึ้นเถอะ」
ด้านภรรยาเอ่ยอย่างอ่อนโยน。
「อย่างที่อิซาเบล่าพูดเมื่อกี๊。การที่เจ้าชายกับแคลร์จังแลกเปลี่ยนคำพูดกันทุกวันเป็นดั่งเทพนิยายที่โหยหาเลยเชียว」
「ใช่ใช่。ในหลายเดือนที่ผ่านมา ดูเหมือนพยายามอย่างหนักเพื่อเป็นสาวใช้ติดตามราชินีในอนาคตเลยนะ。เป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมเลยล่ะ！ ……แต่ว่าราชินีเนี่ย คงเป็นแคลร์จังสินะ」
สามีภรรยาเรนุหัวเราะพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างเช่นเคย。และพูดว่า。
「ในฐานะผู้นำตระกูลก็อยากจะขอร้อง。เย็นพรุ่งนี้นั้น ช่วยติดตามอิซาเบล่าไปจะได้ไหม」
「ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ เด็กคนนั้นคงไม่บอกว่าอยากเป็นสาวใช้ติดตามอีกเป็นครั้งที่2แน่เลย。เราเองก็ขอร้องด้วยนะ」
แคลร์ยิ้มอย่างเศร้าๆ。
ถึงขนาดก้มหัวให้ลูกจ้าง แคล์ก็มีแต่ต้องพยักหน้า。
วันถัดมา。เนื่องจากแคลร์นั้นไม่ได้สวมชุดเดรสมานานแล้ว。
จึงมีความรู้สึกของคอร์เซ็ทรัดแน่นที่น่าคิดถึง。
และนึกได้ถึงช่วงนึงที่ต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงกับชาร์ลอทในทุกสัปดาห์。
ซึ่งนี่คืองานเลี้ยงแรกหลังจากที่แคลร์ตัดผมสั้น。
ได้ทำการถักเปียผมที่ยาวถึงบ่าขึ้นไปและติดเครื่องประดับผมที่อิซาเบล่าเลือกมาให้。
ชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มที่อิซาเบล่าสั่งมาออกแบบอย่างงดงาม มีส่วนที่โชว์เนื้อหนังน้อย ส่วนหน้าอกถูกปกปิดด้วยผ้าลายลูกไม้ละเอียดอ่อน。
（สวยจัง）
เมื่อตรวจดูหน้ากระจกแบบเต็มตัว ก็เห็นนาฬิกาพกที่วางอยู่บนโต๊ะ。
（ด้วยการออกแบบของชุดเดรสนี้ละก็……คงจะได้สินะ）
แคลร์ติดนาฬิกาพกที่วีคให้มาอย่างระมัดระวัง。
แน่นอน แคลร์รู้ดีว่าแม้จะแต่งตัวอย่างนี้แต่ก็คงไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับวีค。
ทั้งที่ประเทศปาฟีทและประเทศนอสตัน เป็นเรื่องที่รู้กันโดยที่ไม่ต้องพูด ลูกสาวชนชั้นสูงนั้นจะถูกเข้าหาตามระดับทางสังคมนั่นเอง。
แคลร์นั้นรู้สึกขอบคุณในน้ำใจของสามีภรรยาเรนุและอิซาเบล่า แต่แคลร์ตั้งใจจะเป็นดอกไม้ประดับที่อยู่ข้างกำแพงอย่างเช่นเดิม เพียงคอยเฝ้ามองดูวีคเต้นรำกับคุณหนูคนอื่น。