[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 15
Ch.15 – บทแรก ตอนที่15 พบกันลับๆ
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่15 พบกันลับๆ
2วันให้หลัง ตอนกลางคืน3ทุ่มกว่าๆ。
แคลร์ผู้ที่เริ่มคุ้นเคยกับชีวิตในตระกูลเรนุ กำลังผ่อนคลายนั่งจิบชานมในห้องของเธอหลังจากเสร็จสิ้นการทานอาหารเย็นร่วมกับเเหล่าข้ารับใช้。
（เพราะวันนี้อากาศดีนั่นล่ะน้า เลยสามารถทำความสะอาดรองเท้าบูทที่สกปรกได้！）
แคลร์ที่เคยปล่อยทุกอย่างให้เหล่าสาวใช้ติดตามเป็นคนจัดการนั้น กำลังดีใจอยู่คนเดียวที่สกิลงานบ้านงานเรือนของตัวเองพัฒนาขึ้น。
ก๊อก。
（เหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแฮะ）
แคลร์เงยหน้าขึ้นและมองรอบๆ แต่ก็ไม่พบอะไรเปลี่ยนแปลง。เมื่อเอียงคอเล็กน้อยก็กลับไปให้ความสนใจกับหนังสือต่อ。
ก๊อก ก๊อก。
ในครั้งนี้เงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว。
（อะไรกัน！？ ดังมาจากทางหน้าต่างระเบียง……。ทำไงดี……เรียกคนมาดีไหมนะ……）
แคลร์เดินไปทางระเบียงอย่างระมัดระวังและเปิดผ้าม่านออก……
「ไม่เจอกันซะนานเลยนะ」
ที่อยู่ตรงนั้นคือวีคนั่นเอง。
「……！？！？ มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน……」
「ให้มาจากทางประตูหน้าดีกว่างั้นรึ？」
วีคทำการยิ้มอย่างขี้เล่น。
「วันนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันกับพวกคีสเหรอ？」
「เฝ้าอยู่นอกกำแพงน่ะ」
แคลร์นั้นกำลังสงสัยว่าวีคมาได้ยังไง แต่จากคำพูดก็ทำให้เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มาแบบปกติ。
「ยังไงก็ตาม เชิญข้างในก่อน」
「เข้าไปได้เหรอ？」
ไม่รู้ด้วยเพราะอะไร แต่วีคเริ่มทำตัวกระสับกระส่าย。เห็นได้ชัดว่ากำลังกังวลในการไปเยี่ยมห้องของผู้หญิงในเวลากลางคืน แต่ว่าในตอนนี้มันไม่ใช่ประเด็นหลัก。
「มันจะยิ่งมีปัญหามากกว่านี้นะ ถ้าความแตกว่าเจ้าชายลำดับที่1ปีนกำแพงเข้ามาหาที่ห้องเนี่ย」
แคลร์พูดด้วยเสียงเบาๆและดึงวีคเข้าไปข้างใน。
「อาจารย์ส่วนตัวของตระกูลเรนุ เจองานที่ดีมากเลยนี่นา」
「อืม。รู้สึกโล่งใจมากเลยล่ะที่อยู่ในการดูแลของคนที่ยอดเยี่ยม」
แคลร์ทำชาให้วีคดื่ม。
「นายท่านบอกว่าไม่ค่อยเป็นที่รู้จักในสังคมชนชั้นสูงเท่าไรนัก แต่คิดว่าเป็นคนที่มีจิตใจกว้างขวางและน่านับถือมากเลยล่ะ」
「ก็ได้สนทนากับคุณเรนุอยู่2-3ครั้งล่ะนะ เป็นคนที่ดีเลยทีเดียว。มีเสียงจากข้างในที่ชื่นชมเขามากพอตัวเลยนะ」
「ใช่เลย นั่นสินะ」
จากนั้นแคลร์ก็ถามกลับ。
「แล้ว ทำไมถึงมาเวลาแบบนี้？」
「ก็รองเท้าบูทตากอยู่ข้างนอกนี่นา」
「……」
แคลร์หยิบรองเท้าบูทหลบขณะที่หน้าแดงไปด้วย。
การมาเยี่ยมของวีคในครั้งนี้เป็นปริศนามากมาย แต่เมื่อเข้ามาในห้องอันกว้างขวางก็ได้หมดความสงสัยด้วยคำถามเจาะตรงจุด。
ตุบตุบตุบ。
วีคทำการเคาะนิ้วตัวเองที่หัวเข่า。จากที่แคลร์เดินทางด้วยกันมาหลายวัน ทำให้รู้ว่าวีคกำลังอยู่ในสถานะตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำยังไงดี。
「ทุกคนสบายกันดีไหม？」
แคลร์พูดขึ้นมาอย่างเป็นกันเอง。
「อ่า。คีสก็ยังจริงจังเหมือนทุกที รุยเองก็เท่เช่นเดิม。โดนี่ก็ยังคงจัดงานเลี้ยงรวบรวมหญิงๆไม่เปลี่ยน」
「หุหุ」
เมื่อนึกถึงภาพของทั้ง3คนที่ลอยขึ้น แคลร์ก็หัวเราะออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ。
「แคลร์ล่ะเป็นไงบ้าง」
วีคถามแคลร์ขณะที่วนถ้วยชาดำของเขา。
แคลร์คิดว่าดวงตาสีเขียวมรกตนั้นช่างสวยงามยามเมื่อกระทบแสงเทียน。
「อย่างที่เห็น ก็อยู่สุขสบายดีนะ。คุณหนูอิซาเบล่าคงยังไม่กลับมาอีกซักพัก ดังนั้นก็เลยได้อยู่อย่างเรื่อยเปื่อยน่ะ」
「งั้นรึ。……หลังจากศีลจุ่มที่เกาะลินเดลมีอะไรเปลี่ยนแปลงไหม？」
「ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษนะ……。ดั้งเดิมแล้ว ถ้าไม่ได้ทำงานให้ประเทศหรือโบสถ์ก็แทบจะไม่ได้ใช้เวทมนตร์อยู่แล้ว」
แคลร์ที่ยังไม่เข้าใจเจตนาที่แท้จริงของคำถามวีค ก็ได้ดำเนินการพูดคุยต่อไปอย่างช้าๆเรื่อยเปื่อย。
หลังจากผ่านไปหลายนาที วีคก็ได้ตัดสินใจและพูดขึ้นว่า。
「แคลร์ไม่อยากไปโรงเรียนอีกครั้งงั้นหรือ？」
แคลร์ประหลาดใจต่อคำถามที่นึกไม่ถึง。
「……ไปโรงเรียน？」
「ใช่。เหมือนอย่างประเทศนอสตันที่มีโรงเรียนชนชั้นสูงของราชวงศ์ ที่ประเทศนี้ก็มีโรงเรียนของราชวงศ์เช่นกัน。แคลร์ที่มีพลังขับเคลื่อนประเทศ ไม่สิขับเคลื่อนโลกได้นั้น คิดว่าจำเป็นต้องเรียนรู้วีธีการใช้。……และวิธีควบคุมมัน」
ในตอนนั้นเอง แคลร์ก็ตระหนักได้ว่า วีคไม่ได้มาในฐานะเพื่อน แต่มาในฐานะเจ้าชายลำดับที่1ของประเทศปาฟีท。
「เข้าใจแล้วค่ะ จะไปโรงเรียนค่ะ」
「เฮะ？」
วีคถึงกับอึ้งเอ๋อเหวอในการตอบกลับอย่างทันท่วงทีของแคลร์。
「ก็อย่างที่พูดไป จะไปโรงเรียนค่ะ。เป็นสิ่งจำเป็นด้วยนี่นา ฉันเองแบบนั้นก็โล่งใจกว่าค่ะ」
มุมมองของวีคก็เป็นธรรมดาสำหรับผู้ที่จะปกครองประเทศ。ด้วยการที่เป็นผู้ที่อาศัยในประเทศปาฟีท แคลร์จึงตอบไปอย่างหนักแน่น。
「เอ๋……จะดีเหรอ？ แหม ไม่ได้บังคับนะ？ พอดีคิดว่าน่าจะมีความทรงจำที่ไม่ดีในโรงเรียน ข้าก็เลย……」
ถึงแม้จะได้รับคำตอบอย่างที่หวัง แต่วีคก็ยังคงดูมึนงงอยู่。
「จะปฏิเสธไปได้ยังไงล่ะคะ？ แน่นอน ถ้าตระกูลเรนุอนุญาตก่อน。แต่ว่า……ส่งคนส่งสารมา แทนที่จะมาเองก็ได้แท้ๆเชียว」
แคลร์หัวเราะคิกคัก。
「อ่า คือ อยากเห็นหน้า……เอ้ย ไม่ใช่ แคลร์เคยพูดที่เมืองเยอัสไม่ใช่เหรอ。ว่ามีความรู้สึกไม่ดีที่โรงเรียนชนชั้นสูงของราชวงศ์แห่งประเทศนอสตัน。สถานที่สอนเวทมนตร์ก็มีแห่งเดียวในประเทศนี้คือโรงเรียนของราชวงศ์ด้วยน่ะ。เลยสงสัยอยู่ว่าจะเป็นความคิดที่ดีไหม ในการส่งไปยังสถานที่ที่อาจจะนึกถึงความทรงจำที่เลวร้าย」
วีคผู้ที่ควรมีความมั่นใจอยู่เสมอ ทำการอธิบายอย่างเต็มที่พร้อมกับเกาหัวอย่างไม่มั่นใจไปด้วย。
แคลร์เองก็รู้สึกขำกับท่าทางแบบนั้น。
「เพื่อไม่ให้เข้าใจผิดขอพูดไว้ก่อนเลยนะ เรื่องพลังเวทของแคลร์นั้นมีแต่พวกข้าที่รู้。แน่นอน ได้ห้ามพวกคีสเปิดปากด้วย。ขอสัญญา จะไม่คิดว่าเป็นหมากของประเทศปาฟีทแน่นอน。……แต่ว่า ถ้าจะเข้าโรงเรียนละก็ คิดว่าเวลานี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดน่ะ」
「เวลาที่ดีที่สุด？」
แคลร์ถามกลับ。
「อาา。ปีการศึกษาใหม่จะเริ่มสัปดาห์หน้า และเป็นปีสุดท้ายของข้าที่โรงเรียน。คิดว่าน่าจะง่ายสำหรับแคลร์ในการที่มีเพื่อนอยู่ในโรงเรียนด้วย。ถ้าเกิดแคลร์เเต็มใจเข้าเรียนละก็ จะได้จัดหลักสูตรพิเศษ1ปี」
「รอเดี๋ยวนะคะ」
「อะไรรึ？」
「วีคเนี่ย อายุเท่ากันหรอกเร้ออออ！」
ด้วยเหตุนี้ แคลร์จึงเข้าโรงเรียนของราชวงศ์แห่งประเทศปาฟีทเป็นเวลา1ปี。