[นิยายแปล]กาวฮีล - ตอนที่ 47

Chapter 1 :กลับมาใช้ชีวิตปกติ

—มุมมองราอุส—

ณ จนถึงตอนนี้ความทรงจำช่วงเวลานั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

ความทรงจำที่ถูกต่อว่าในฐานะฮีลเลอร์ที่มีข้อบกพร่อง

ไม่มีใครต้องการตัวผมแม้แต่น้อย แถมยังกดขี่ผมด้วยซ้ำ

ผมคิดว่าจนถึงตอนนี้ผมนั้นแตกต่างจากทุกคนในเมืองเขาวงกตแห่งนี้

「ไม่สิ แบบนั้นมัน…」

……และนั่นก็กลายเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมมีความอึดอัดใจในตอนนี้

「ต้องขอโทษจริงๆด้วยจริงๆนะ!」

ขณะนี้เองในกิลด์นักผจญภัยบางส่วนที่เคยเยาะเย้ยผม กำลังขอโทษผมอยู่

พวกเขาก้มหน้าผากแนบกับพื้นเพื่อขอโทษผมถึงขนาดนั้น

ภาพดังกล่าวกลายเป็นปรากฏการณ์ดึงดูดความสนใจของนักผจญภัยและเหล่าพนักงานกิลด์

และถึงแม้ผมจะทำสีหน้าตกใจแบบนั้นเอง แต่พวกนักผจญภัยเหล่านั้นก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาเลย

「นายนี่มันโครตเทพเลยยยยย ราอุส พวกเราไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยจนกระทั่งเห็นนายเอาชนะไฮดร้านั่นได้…」

「ใช่แล้วล่ะ! จนถึงตอนนี้เราไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อนายแล้วนะ เพราะงั้นยกโทษให้ด้วยนะ…」

บนใบหน้าของเหล่านักผจญภัยที่กำลังก้มหัวขอโทษผมอยู่นั้นเองมีแต่ความกลัวสลักอยู่บนใบหน้านั่น

เห็นได้ชัดเลยว่าเหล่านักผจญภัยตรงหน้าเหล่านี้ต่างเฝ้าดูการต่อสู้ของผมกับไฮดร้ากลายพันธุ์

และด้วยเหตุนี้เองพวกนั้นจึงหมดหนทางเพราะไม่คิดจะเข้ามาช่วยแถมยังกลัวผมแค้นเคืองเรื่องในอดีต เลยมาก้มหน้าก้มตาขอโทษกันใหญ่เลย

「เฮ้อออออออ………」

หลังจากเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดแล้วก็ถอนหายใจออกมา

สองวันหลังจากปราบเจ้าไฮดร้าลงได้นั้นตำแหน่งของผมในหมู่นักผจญภัยก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

นักผจญภัยที่เคยดูถูกผมจนถึงตอนนี้กลับมาขอโทษรวมทั้งยังชวนเข้าปาร์ตี้ด้วย

…แต่การเปลี่ยนแปลงอันแสนพึลึกนี่ก็ไม่ได้ทำให้ใจผมหวั่นไหวแต่อย่างใด

「ตอนนี้ฉันสำนึกผิดแล้ว! ได้โปรดปล่อยตัวฉันไปเถอะ!」

การปรากฏตัวของนักผจญภัยที่ขอโทษผมอย่างสิ้นหวังนั่น แสดงความหวาดหวั่นต่อผมมากจนคาดไม่ถึง

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะเข้าใจเหตุผล แต่ทั้งหมดที่ผมรู้สึกมันก็แค่เรื่องน่ารำคาญเท่านั้น

มีคำถามหนึ่งผุดขึ้นมาในใจของผม

ผมที่เคยโหยหาถึงคำขอโทษเหล่านั้นกับหาปาร์ตี้ร่วมผจญภัย แต่ว่าทำไมจิตใจของผมตอนนี้มันด้านชาเหลือเกิน?

คำตอบเหล่านั้นพุ่งเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว

「อ่าาาา นั่นก็เป็นเพราะว่าผมพอใจแล้วไงล่ะ」

ภายในหัวของผมตอนนี้ นาร์เซน่าคือคนสำคัญของผมและเป็นพรรคพวกที่ไว้ใจได้มากที่สุด

บางทีผมก็รู้สึกว่าการมีเธออยู่ก็เป็นการเติมเต็มจิตใจของผมแล้วดังนั้นผมไม่จำเป็นต้องสนใจคนอื่นๆ

ทันทีที่ตระหนักได้ความสนใจต่อตัวนักผจญภัยตรงหน้าก็หมดไป

ตอนนี้ผมเข้ามาที่กิลด์เพื่อรับเควส แต่ผมคิดว่าตอนนี้คงเป็นไปไม่ได้

วินาทีนั้นเองก็กำลังจะหันหลังเดินออกไปจากกิลด์นักผจญภัย

「…………หืออ?」

ก่อนที่จะหันตัวกลับไปเต็มที่ผมก็เห็นใบหน้าของเหล่านักผจญภัยที่ถูกเมินนั้นซีดเผือก

มันเป็นคำตอบที่ผมเลือกแล้ว ผมยอมรับคำขอโทษของพวกเขา แต่ว่าพวกเขาก็ยังจะเชิญผมเข้าปาร์ตี้เพราะเพื่อเป็นการแสดงการขอโทษของพวกเขา

ไม่ใช่ว่าผมโกรธพวกเขาหรืออะไรหรอกนะ

「พวกเราจะทำยังไงกันดี…」

「…จะใจเย็นไว้เพื่อน!」

ยังไงก็ตามนักผจญภัยที่อยู่ข้างหลังผมซึ่งที่ไม่รู้เรื่องราวต่างๆก็อยู่ในความตื่นตระหนก…

◇ ◆ ◇

「พี่ชายคะ!」

นาร์เซน่าที่สวมเสื้อคลุมเรียกผมหลังจากที่ออกจากกิลด์นักผจญภัยได้ไม่นาน

เธอยิ้มอย่างอารมณ์ดีขณะที่เดินตามผมไป

เมื่อเห็นเธอที่อารมณ์ดีขนาดนี้แล้ว ผมก็ยิ้มตามไปด้วย

「…… ขอโทษด้วยนะ นาร์เซน่า」

……อย่างไรก็ตามเสื้อคลุมที่ผมให้เธอไปนั้นมันสกปรก ผมเลยขอโทษออกไป

เช่นเดียวกันกับผมเธอเองก็ได้รับคำเชิญไปปาร์ตี้ต่างๆ

ไม่สิ ต้องบอกว่านาร์เซน่าโดนหนักกว่าผมซะอีก

ไม่ใช่เพียงเพราะความสวยของเธอเพียงอย่างเดียว แต่พวกนั้นยังคิดว่าเธอมีความสามารถมากกว่าผมเสียอีก

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเมื่อยามที่เราไปที่กิลด์นักผจญภัยนาร์เซน่าจะต้องซ่อนตัวอยู่ตลอด

「ได้โปรดอย่ากังวลไปเลยค่ะพี่ชาย ถ้าเป็นพี่ชายล่ะก็ไม่เป็นไรแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นรีบไปกันเถอะค่ะ แมรี่ซังกำลังรออยู่!」

แม้จะเป็นในสถานการณ์แบบนี้ นาร์เซน่าก็ยังทำตัวตามปกติ

「ขอบคุณนะ นาร์เซน่า」

หลังจากพูดไปเช่นนั้นก็รู้สึกสบายใจขึ้น จึงหัวเราะออกมา

ความรู้สึกอันอบอุ่นก่อตัวขึ้นภายในใจ

「…ไม่ได้รู้สึกดีเลยนะเนี่ย การที่กลายเป็นคนดังแบบนี้」

……แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่มีความรู้สึกประทับใจต่อเหล่านักผจญภัยที่มาเชิญผมเข้าปาร์ตี้อีกแล้ว

……ถึงแม้จะรู้ว่าพวกเขาไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อเราก็ตาม

「ชิ!」

ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงเดาะลิ้นของใครบางคน

「แบร่~!」

ปัจจุบันนั้นในเมืองเขาวงกตมีเพียงไม่กี่ปาร์ตี้เท่านั้น ที่เป็นปาร์ตี้ชั้นนำ

นาร์เซน่าแลบลิ้นให้กับพวกนั้น

อย่างไรก็ตามตรงกันข้ามกับนาร์เซน่าที่แสดงท่าทีด้านลบออกไป พวกนั้นไม่ได้แสดงท่าทีตอบกลับอะไรเลยแม้แต่นิด

แต่ว่าเอาจริงๆแล้วพวกนั้นน่าจะเข้าใจจุดยืนของพวกเขาแล้ว

「……พวกนั้นไม่กล้าตอบโต้อะไรเพราะคงรู้จุดยืนของตัวเองแล้วละมั้ง」

「ฟุฮะฮะฮ่า!」

จากคำพูดของผมนาร์เซน่าระเบิดหัวเราะออกมา

บางทีคำพูดของผมอาจจะเป็นการดูถูกพวกเขามากเกินไป? ยังไงก็ตามความรู้สึกที่คิดว่านาร์เซน่าเป็นตัวอันตรายจริงๆจนพวกเขาไม่กล้ามายุ่งอีกแล้ว

เมื่อเห็นนาร์เซน่าหัวเราะเช่นนั้น ผมเองก็รู้สึกอบอุ่นไปด้วย

……แม้จะเป็นคนดัง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกยินดีกับเรื่องแบบนั้นสักเท่าไร

มีผู้คนมากมายพยายามมาตีสนิทกับพวกเราจนเริ่มน่ารำคาญใจ

นั่นคือเหตุผลว่านั่นหลังจากที่เราเอาชนะไฮดร้ากลายพันธุ์ได้จะกลายเป็นปัญหาแบบนี้

「ราอุส นาร์จัง พวกเรากำลังรออยู่นะ!」

「ยินดีต้อนรับนะ พวกนาย!」

「อุหวาาาาาาาาาาา! แบบนี้ต้องไปบอกทุกคนให้รู้แล้ว!」

「………หืออออ?」

———เมื่อพวกเราเข้าไปในเมืองก็ตกใจกับท่าทีของชาวเมืองที่แสดงต่อพวกเรา

ผู้คนจำนวนมากมายกำลังล้อมรอบตัวเรา

ผมที่เห็นภาพเช่นนั้นก็ต่างงุนงง

「ต้องขอบคุณจริงๆ! เอาอะไรไปก็ได้เลยนะ อยากได้บ้านก็เอาไปเลย!」

「เอออ นั่นสินะพูดอีกก็ถูกอีก! ถ้าพวกเราไม่ให้รางวัลผู้กล้ามันจะดูแย่ละน้า! เอาอะไรที่ต้องการไปได้เลย!」

「นอกจากนั้น พวกเธอสองคนเนี่ยเป็นนักผจญภัยที่ดีมากด้วยละนะ!」

「หา!」

เมื่อเห็นสถานการณ์วุ่นวายภายในเมืองก็เริ่มเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมา

ชาวเมืองกำลังขอบคุณพวกเราที่ปราบเจ้าไฮดร้ากลายพันธุ์ลงได้

「เอาล่ะ! วันนี้ต้องฉลองละเวยยยย!」

「เออ! รีบไปเตรียมตัวให้พร้อมเลยนาา! เอ้อ นั่นสินะ ตัวละครหลักช่วยรออยู่นี่ด้วย!」

「วันนี้มาคุยกันยาวๆหน่อยเป็นไง!?」

พูดตามตรงการต้อนรับของชาวเมืองนั้นเป็นกันเองอย่างมาก

เสียงตะโกนที่ดังเข้ามาใกล้หูและหลังที่ถูกทุบเบาๆ

「ฮะฮะ-」

ยังไงก็ตามสถานการณ์เช่นนี้ทำให้ผมยิ้มออก

นี่คือความรู้สึกยินดีซึ่งต่างกับเหล่านักผจญภัยที่มาแต่ก้มหน้าก้มตาขอโทษผมลิบลับ

「พี่ชายคะ พี่ชายน่ะปราบไฮดร้าลงได้ ไม่สิ…… นี่เป็นเรื่องที่ดีนะคะที่พี่ชายน่ะได้ปกป้องสถานที่อันแสนสำคัญนี้ไว้」

จากนั้นเธอก็ยิ้มออกมาให้ผม

งานเลี้ยงถูกจัดไปจนถึงช่วงกลางดึกของวันนี้……

ป.ล.หากถามว่าสำนวนเปลี่ยนไป รูปประโยคเปลี่ยนไป ทุกอย่างๆเปลี่ยนไป อย่าได้แปลกใจเพราะที่ลงเล่ม 1 เมื่อวานมันเป็นของที่แปลทิ้งไว้เมื่อ 2 ปีที่แล้ว แต่นี่เพิ่งกลับมาแปลหลังจากผ่านไป 2 ปีอะไรหลายๆอย่างก็พัฒนาละนะ ไม่รู้ว่าพัฒนาไปทางไหน ~