[นิยายแปล]กาวฮีล - ตอนที่ 46
Ch.46 – อารัมภบท-ความผิดปกติ
Provider : 2ปีต่อมาก็กลับมา
Volume 2 – เมืองเขาวงกต
ราอุสฮีลเลอร์ผู้ที่ทำงานร่วมกับนาร์เซน่า สหายร่วมรบที่ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ผู้ไว้ใจได้
หลังจากร่วมมือกับนาร์เซน่าก็สามารถลงมือปราบไฮดร้ากลายพันธุ์ลงได้ ยังไงก็ตามหลังจากได้พักได้เพียงแค่นิดเดียวนั้น ก็มีคำขอจากทางกิลด์ถูกแปะไว้บนบอร์ด เนื้อหานั้นเกี่ยวกับการต่อสู้กับศัตรูแสนร้ายกาจอย่างนกอมตะ ฟีนิกส์ ทั้งสองคนที่กำลังลังเลใจว่าจะรับคำขอไปดีหรือไม่นั้น? ก็ได้ถูกคำร้องขอจากพี่ชายของตัวเองให้ตั้งปาร์ตี้แสนพิเศษร่วมกับนาร์เซน่า เรื่องราวจะเป็นยังไงนั้นเชิญรับชมได้ในฉบับนิยายแล้ววันนี้
อารัมภบท-ความผิดปกติ
สถานที่อันแสนมืดมิดราวกับถ้ำที่ถูกล้อมรอบไปด้วยโขดหิน ที่นี่คือเขาวงกตชั้นบน
「แฮ่ก แฮ่ก-」
ในส่วนลึกของชั้นบนก่อนที่จะถึงชั้นล่างนั้นจะมีสิ่งที่ถูกเรียกว่าชั้นกลางของเขาวงกตซึ่งเป็นทางเดินแคบๆ มีนักผจญภัยคนหนึ่งกำลังวิ่งหนีจากบางสิ่ง
เขาสวมเกราะหนังบางๆพร้อมกับความเร็วในการวิ่งที่ห่างไกลจากนักผจญภัยปกติมากนัก เขามีสกิลพิเศษที่เสริมสมรรถภาพทางร่างกายด้านความเร็ว
ด้วยความเร็วระดับนี้ไม่ต้องกังวลกับมอนสเตอร์ที่ดักรออยู่ชั้นบนเลย ขนาดมอนสเตอร์จากชั้นกลางก็ยังหนีมาได้อย่างง่ายดาย
เมื่อมองไปที่ความเหนื่อยล้าทางกายของเขาแล้วเห็นได้ว่าวิ่งมาเป็นเวลานานมากแล้ว แม้ว่าจะถูกบางสิ่งไล่ล่าอยู่ ถ้าไม่หมดแรงซะก่อนก็คงทำได้ดีกว่านี้
「เวรเอ้ย! โถ่ว เว้ย!」
…ถึงกระนั้น นักผจญภัยคนนั้นก็ยังไม่ลดความเร็วลง
ไม่มีบาดแผลร้ายแรงบนร่างกาย แต่มีบาดแผลลึกๆที่แขนของเขา ทุกย่างก้าวที่วิ่งออกไปก็จะมีเลือดไหลตลอดทาง
ในสถานการณ์เช่นนี้มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาว่าเขาจะทนไปได้อีกแค่ไหนเพราะอาการเสียเลือดอย่างหนักต่อเนื่องขนาดนี้
ใบหน้าของเขาเริ่มซีดเผือก
「แฮ่ก แฮ่กก-」
ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่ลดความเร็ว
แม้ว่าใกล้จะถึงขีดจำกัด เขาก็ยังคงวิ่งต่อไป
……ราวกับพยายามวิ่งหนีจากภาพลวงตาที่มองไม่เห็น
「บ้าเอ้ยยยย…เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไงวะ…」
สิ่งที่แสดงอยู่บนใบหน้าของนักผจญภัยที่กำลังวิ่งอย่างหมดหวังคือความกลัว
「ข้าน่ะ…เป็นถึงนักผจญภัยระดับกลางเลยนะเว้ย!」
ขณะที่เขาวิ่งราวกับพยายามสลัดความกลัวออกจากตัวไปนั้น
อย่างไรก็ตามเสียงตะโกนที่กู่ร้องออกไปนั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้น
「………!」
…ด้วยคำพูดของเขาเอง ทำให้เขาตระหนักถึงคำเตือนที่ได้รับมาสถานการณ์ผิดปกติที่มีบางสิ่งบางอย่างมาโจมตีพรรคพวกของเขาและถูกฆ่าตาย
ความเครียดทางจิตใจที่มาจากสัญชาตญาณของเขาที่จะวิ่งหนี ทำให้ความคิดและอารมณ์ต่างๆขัดแย้งภายในหัวของเขา
ความเสียใจที่สหายของเขาถูกฆ่า
สูญเสียความมั่นใจในฐานะนักผจญภัยระดับกลาง
ความเจ็บปวดจากบาดแผลของเขาที่มันแข็งทื่อไปหมดเนื่องด้วยอะดีนาลีนภายในตัว
——— และความกลัวมอนสเตอร์ที่บดขยี้พวกเขาที่เป็นถึงนักผจญภัยระดับกลาง
อารมณ์เหล่านั้นต่างปะทุขึ้นพร้อมๆกันและสภาพจิตใจที่หมกหมุ่นอยู่กับสิ่งเหล่านั้นก็ทำให้เขาเลิกสนใจสิ่งรอบข้าง
「อ๊ากกกกกกกกกก!」
และในช่วงเวลาต่อมานักผจญภัยคนนั้นก็ล้มลงอย่างแรงหลังจากเท้าเขาไปสะดุดกับพื้นที่เกยขึ้นมา
เท้าของเขากระแทกเข้าไปที่หินแข็งๆและเนื่องจากความเร็วที่วิ่งมานั้นค่อนข้างสูงจึงทำให้ได้รับบาดเจ็บเข้าไปถึงกระดูกข้างใน อาการเจ็บปวดนั้นแล่นออกมาอย่างรุนแรง
「อึกกกกกก!」
……ณ ตอนนั้นเองเขาก็ตระหนักได้แล้วว่าตัวเองเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว
จะมาล้มลงแบบนี้ไม่ได้ภายในใจได้แต่คิดแบบนั้นแต่ร่างกายไม่ยอมขยับแล้ว
ในฐานะนักผจญภัยแล้วการที่ไม่ได้เอาโพชั่นมาเป็นอะไรที่เลวร้ายมาก แต่ว่าเขามีฮีลเลอร์อยู่ในปาร์ตี้แต่ว่าก็ตายไปแล้วจึงทำอะไรไม่ได้
ใบหน้าของเขาถูกย้อมไปด้วยความสิ้นหวัง
「นะ-นี่มัน-!」
ตอนนั้นเองเขาก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเหมือนที่เคลื่อนย้ายใกล้ๆเขา
ความรู้สึกสิ้นหวังนั้นหายไปจากใบหน้าของเขา ใบหน้านั้นถูกแทนที่มาด้วยความหวัง
อาจจะต้องใช้เวลา แต่ว่าตอนนี้ข้าสามารถกลับขึ้นไปบนพื้นดินได้แล้ว
จากนั้นก็จะสามารถไปบอกที่กิลด์นักผจญภัยได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ความโล่งใจเข้ามาแทนที่พยายามมุ่งหน้าไปยังแท่นเคลื่อนย้าย
「กีกี้」
「………หือ?」
………แต่ในวินาทีต่อมาการกระทำของเขาก็ถูกหยุดด้วยมือสีเขียวที่มาจากทางด้านข้าง
เมื่อเขาถูกจับให้หยุด ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
ยังไงก็ตามเมื่อเห็นมือสีเขียวที่จับอยู่เขาก็ตระหนักได้ถึงความสิ้นหวังอีกครั้ง
「กี กีกิก้า-」
ในขณะที่เขามองย้อนกลับไปนั้นเองก็พบเจอกับดวงตาของมอนสเตอร์ที่มีใบหน้าบิดเบี้ยว นั่นคือฮ็อบก็อบลิน
ดูเหมือนมันกำลังดูถูกเหยียดหยามและแสดงท่าทางสะใจ
……ฮ็อบก็อบลินจับที่ไหล่เขาราวกับตัวๆเดียวกันที่ฆ่าสหายของเขา
「ใครก็ได้ช่วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยด้วยยย!」
ณ ตอนนั้นก็ทำได้แต่กรีดร้องอย่างหมดหวัง
ฮ็อบก็อบลินเป็นมอนสเตอร์ที่ถูกจัดการได้ง่ายๆโดยเหล่านักผจญภัย
อย่างไรก็ตามฮ็อบก็อบลินตัวนี้มันไม่ใช่ มันเป็นข้อยกเว้น
———ท้ายที่สุดแล้วฮ็อบก็อบลินตัวนี้สามารถล้มตี้นักผจญภัยระดับกลางได้อย่างง่ายดาย
นักผจญภัยพยายามเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความสิ้นหวัง
…ช่างโชคร้ายเสียจริงที่เสียงนั่นไปไม่ถึงใครเลย
「อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!」
เสียงร้องขอความช่วยเหลือจากเขาคนนี้ก็ค่อยๆลอยหายไป
………และในท้ายที่สุด เสียงนั่นก็หมดลม