[นิยายแปล]กาวฮีล - ตอนที่ 16
Ch.16 – การรวมตัวอีกครั้งอย่างน่าเหลือเชื่อ
Provider : รินคะน้า
ฮีลเลอร์ถูกถีบ Chapter 16 การรวมตัวอีกครั้งอย่างน่าเหลือเชื่อ
—มุมมองราอุส—
เช้าวันถัดมา พวกเรามุ่งหน้าไปที่ห้องอาหารทันทีเพื่อรับประทานอาหารเช้า
นักผจญภัยที่นัดหมายนาเซน่าไว้ดูเหมือนจะเป็นพวกไม่ค่อยว่างสักเท่าไรเว้นก่อนว่าเราจะไปก่อนหน้าคนๆนั้น
ดังนั้นเนื่องจากพวกเราต้องรีบไปยังกิลด์นักผจญภัย พวกเราจึงเริ่มทานอาหารเช้าทันที
「เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อวานแล้ว จำได้ว่าผมได้ยินเสียงอะไรดังก็อบแกร๊บและเสียงแปลกๆด้วยน่ะ?」
「หือออออ? เออออออ๋~? พะ-พี่ชายได้ยินเรื่องนั้นด้วยเหรอคะ!?」
…… แม้ว่าสีหน้าเธอจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยเพราะนาเซน่านั้นตกใจกับคำถามของผมอยู่ตรงจุดนั้นระหว่างทานอาหารเช้าเสร็จเราก็ต้องรีบออกไปในตอนเช้าตรู่เพื่อมุ่งหน้าไปยังกิลด์นักผจญภัยทันที
… แต่ เมื่อพวกเราเริ่มเข้าไปในกิลด์ก็เริ่มรู้สึกหดหู่
ตอนนี้ยังเป็นเช้าตรู่ แต่ในขณะนี้ก็ไม่มีนักผจญภัยอยู่รอบๆเช่นกัน มีเพียงพนักงานกิลด์ที่อยู่ที่นั่น
ผมค่อนข้างเป็นกังวลอยากมากถ้าต้องพบเจอกับพนักงงานกิลด์และถูกปฏิบัติตัวแย่ๆใส่อีก
ข้างๆอัลมาสต์มีพนักงานกิลด์อยู่อีกสองสามคนที่ปฏิบัติกับผมด้วยท่าทางแย่ๆ
หากพนักงานกิลด์ทำงานแบบนั้นโดยเลือกปฏิบัติกับใครบางคน พวกนั้นก็พยายามจะหัวเราะเยาะเย้ยผมหลังจากนี้เป็นเวลานานหลังจากที่ผมไม่ได้มาที่นี่ตั้งแต่ตอนนั้น
「เฮ้อออออ~ …」
ในกรณีนั้นจะเกิดปัญหาแน่นอนแหงๆ เมื่อผมนึกภาพออกมาก็ถอนหายใจออกโดยไม่รู้ตัว
ปัจจุบันทางฝ่ายผมแล้ว ผมเพิ่งรู้แล้วว่าการจะจัดการกับพนักงานกิลด์นั้นมันยากแค่ไหน
แน่นอนมันเป็นความจริงที่ว่าไม่กี่วันที่ผ่านมา ที่นาเซน่าระเบิดความโกรธและตัดสินกับพนักงงานกิลด์อย่างเด็ดขาดกับอัลมาสต์
และตอนนี้ ตัวผมเองก็มีความมั่นใจพอที่จะทนการดูถูกเหยียดหยามจากพวกพนักงานในกิลด์แล้วละ
ยังไงก็ตาม นาเซน่านั้นไม่นิ่งเฉยแน่ถ้าหากผมถูกหัวเราะเยาะเย้ย
… แล้วก็ถ้านาเซน่าวิ่งออกไปจากกิลด์แบบคราวที่แล้วมันจะเป็นปัญหาใหญ่แน่ๆเลยละ
「…… เฮ้อออ~ ทำไงดีเนี่ย…」
เมื่อคิดถึงอนาคตที่จินตนาการได้อย่างง่ายดายเช่นนั้นแล้วก็รู้สึกหนักใจกับสิ่งที่ควรจะทำ
「อย่างที่คิดไว้เลยพี่ชายค่ะ… ถ้าหากพี่ชายไม่อยากไปที่กิลด์นักผจญภัยนักละก็ดังนั้นก็ไม่ต้องไปก็ได้นะยกเว้นจะมีแต่กรณีพิเศษจริงๆถึงต้องไปน่ะ」
… ตอนนี้เองดูเหมือนว่านาเซน่าพยายามบอกอะไรอยู่แต่ผมก็จดจ่อกับปัญหาอื่นที่ผมไม่ได้สังเกตเห็นเลยสักนิด
ท้ายที่สุดมันเป็นปัญหาใหญ่จริงๆ ถ้านาเซน่าวิ่งออกจากกิลด์แบบนั้นอีกครั้ง
ถ้านาเซน่าหัวเสียและออกจากกิลด์ทันทีอีกละก็เราก็จะไม่สามารถทำการนัดเจอในครั้งนี้ให้สำเร็จลงได้และนาเซน่าก็จะไม่สามารถรายงานสถานการณ์ในชีวิตต่อพ่อแม่ของเธอได้เช่นกัน
ถ้าเป็นเช่นนั้น ครอบครัวของเธออาจจะจบลงที่่ทำให้นาเซน่าเลิกเป็นนักผจญภัย
ผมก็ไม่รู้เกี่ยวกับครอบครัวของเธอเท่าไรนัก แต่กับนักผจญภัยที่งานยุ่ง—เกี่ยวข้องกับ นักผจญภัยระดับโลก—กลายเป็นคนกลางระหว่างนาเซน่าและครอบครัวของเธอ บางทีนาเซน่าอาจเป็นลูกสาวของพ่อค้ารายใหญ่หรือลูกสาวของหนึ่งในผู้บริหารกิลด์เป็นแน่
และครอบครัวที่ร่ำรวยเช่นนี้ควรจะลังเลแน่นอนที่มาปล่อยให้ลูกสาวทำงานนักผจญภัยที่เสี่ยงชีวิตในทุกๆวัน
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมันเป็นที่เข้าใจได้ว่านาเซน่ามีหน้าที่ต้องรายงานความเป็นอยู่ของเธอให้กับนักผจญภัยชั้นหนึ่งและถ้าทำเช่นนั้นไม่ได้ก็จะจบลงที่การที่เธอเลิกเป็นนักผจญภัย
ผมต้องปกป้องสถานการณ์นั้นไม่ให้เกิดขึ้นยังไงก็ตาม
นาเซน่านั้นเป็นสมาชิกคนสำคัญของผม ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นดั่งผู้มีพระคุณต่อผมอีก
ผมไม่ต้องการให้พวกเราแยกจากกันเพราะเหตุผลดังกล่าว
ดังนั้นผมคิดอย่างสุดใจว่าจะทำอย่างไรถ้าพนักงานกิลด์เป็นคนที่เลือกปฏิบัติต่อผม…
「… โอ้ววว เรามาถึงแล้วเหรอ?」
「พี่ชายค่าาา หนูอยู่ที่นี่แล้วน้าาาทุกอย่างไม่เป็นไรหรอกน่าาาาา!」
… ยังไงก็ตามเมื่อเรามาถึงกิลด์นักผจญภัยก่อนที่ผมจะได้คำตอบ ในขณะที่กำลังเสียใจที่ผมคิดไอเดียดีๆไม่ได้เลยผมก็พูดกับนาเซน่า
「นาเซน่า ถ้าพนักงานกิลด์พูดบางอย่างที่ดูถูกผมหรืออะไรทำนองนั้น ช่วยทำเป็นไม่ได้ยินทีนะ…」
นาเซน่านั้นเป็นคนที่ชอบทำทุกอย่างแบบเกินจริง เพื่อปกป้องสหายของเธอ มันเป็นดั่งความถูกต้องที่เธอจะต้องแสดงถึงความหวงแหนในพรรคพวกของเธอ แต่ว่าคราวนี้มันอาจจะกลับมาอีกครั้ง
แม้ว่าผมจะบอกเธอตอนนี้ แต่ก็ไม่สำคัญว่าเธอจะหัวเสียเมื่อไรนั่นละที่สำคัญกว่า
แม้ว่าจะดีกว่าไม่พูดอะไรเลยผมยังบอกให้เธอระงับอารมณ์ของเธอไว้
「ปล่อยทุกอย่างไว้ให้หนูเองคะ พี่ชาย! เพราะว่าหนูน่ะยืนอยู่ตรงนี้แล้วยังไงละ !」
「หืออออ………?」
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างนาเซน่าก็เดินไปด้วยความกระตือรือร้นเข้าไปในกิลด์โดยไม่ฟังผมสักนิด
「หาาาาา? เดี๋ยวสิ รอก่อนนนน! นาเซน่า!」
…… เห็นหน้าเธอแล้ว เส้นเลือดของผมก็ราวกับจะไหลออกมาจากใบหน้า
ผมไม่รู้ว่าทำไมนาเซน่าถึงได้มีความมั่นใจขนาดนั้น แต่นี่เป็นพัฒนาการอันยอดแย่ที่สุด แต่ว่าก็ขอบคุณสำหรับแรงจูงใจนัน
ในสถานการณ์เช่นนี้ผมคงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการกระทำของเธออีกต่อไป
ได้โปรดเถอะอย่าเอาพนักงานกิลด์ที่เลือกปฏิบัติกับผมด้วยเถิด… ผมสวดอ้อนวอนต่อพรเจ้าผู้ทรงสร้างและมอบสกิลให้กับเหล่ามนุษย์และติดตามนาเซน่าเข้าไปในกิลด์
「ท่านนาเซน่า และสหายของเธอ ราอุสซัง กรุณามาทางนี้ด้วย」
「เฮ้อออออ……」
「หืมมมมม…?」
… เมื่อผมเห็นว่าพนักงานกิลด์ที่ไม่ใช่คนเลือกปฏิบัติแล้วก็โล่งอกต้องขอบคุณพระเจ้าแห่งการสร้างจริงๆ
◆ ◆ ◇
จากนั้น พนักงานกิลด์ก็นำทางเราไปที่ส่วนด้านในของกิลด์
「ฉันต้องไปเตรียมตัวให้พร้อมก่อน หวังว่าจะไม่มีใครทำอะไรเอะอะ…」
ในช่วงเวลานั้นนาเซน่านั้นรู้สึกไม่พอใจกับบางสิ่ง ในขณะที่ผมรู้สึกโล่งใจอย่างมาก
แม้กระนั้นมันก็เป็นเวลานานมากแล้วตั้งแต่อารมณ์ของผมที่มันสั่นไม่ยอมหยุด
จนถึงตอนนี้ผมพยายามระงับอารมณ์ไว้ให้ได้มากที่สุด
นั่นคือวิธีที่ผมป้องกันตัวเองเพื่อใช้เวลาของผมที่กิลด์นักผจญภัย
ยังไงก็ตาม ทุกวันนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองนั่นเริ่มปลดปล่อยตัวไปตามอารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆจนน่าตกใจ
ผมคิดว่า เพราะผมแคร์นาเซน่ามากจนไม่สามารถระงับอารมณ์ตัวเองได้เลย เมื่อคิดอย่างนั้นผมก็รู้สึกตัวอีกทีว่าไม่อยากแยกจากนาเซน่าอย่างจริงจัง
เอาจริงๆแล้ว เธอช่วยผมไว้มากแค่ไหนกันนะ?
「อืม ผมก็ไม่คิดหรอกนะที่จะถูกสงสัยแบบนั้นนะ」
อาจเป็นเพราะผมกำลังคิดเกี่ยวกับมัน แต่แม้จะมีความกังวลมากแค่ไหน คำพูดมันก็เผลอหลุดออกจากปากไปแล้วพร้อมกับโทนเสียงเล็กๆ
และผมที่สังเกตเห็นถึงสิ่งนั้น ก็แสดงรอยยิ้มที่ใหญ่กว่าเดิม
…… ยังไงก็ตามเวลานี้ผมรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากจนกระทั่งลืมบางอย่างไป
มันเป็นความสนิทสนมของคนที่ใกล้ชิดกับนาเซน่านั่นเอง
ผมไม่ลืมการมีอยู่ของพวกเขา แต่เนื่องจากสิ่งต่างๆเกิดขึ้นผมจึงตระหนักได้ว่านักผจญภัยนั้นอ่อนแอ…
「พวกเรามาถึงแล้ว」
「หืออออ!?」
「หืมมมม? โอ้ววว ในที่สุดก็มาถึงแล้วงั้นเหรอเนี่ย…… !?」
… นั่นเป็นเหตุผลที่เมื่อพนักงานกิลด์เปิดประตูผมก็ตกใจ
ถ้าผมสงบจิตใจสักเล็กน้อยอาจจะสังเกตเห็นความเป็นไปได้ ในบรรดานักผจญภัยมีเพียงไม่กี่คนที่ได้เป็นถึงระดับโลก พูดอีกอย่างก็คือมันไม่แปลกที่คนๆนั้นจะเป็นคนที่ผมรู้จัก
ผมสังเกตเห็นเพียงตอนนี้ว่าผมเห็นผู้หญิงที่ผ่อนคลายด้วยท่าทางอันสง่างามอยู่ที่ปลายอีกด้านของประตู
「อะ-อาจารย์?!」
「อะโอ้ววว นั่นราอุสไม่ใช่รึไงเนี่ย!」
「………หืออออ? เอออออ๋~!」
——— นักผจญภัยในห้องนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นนักผจญภัยระดับโลกที่กลายมาเป็นอาจารย์ของผมและฝึกฝนผมในระยะเวลาหนึ่ง